CommonsFest : Ένα φεστιβάλ για τα Κοινά Αγαθά

του Αντώνη Μπρούμα

Τι το κοινό μπορεί να έχουν ένας αγρότης-μέλος συνεργατικής οικοκοινότητας, ένας εργάτης κατειλημμένου εργοστασίου, ένα μέλος ενός αστικού ελεύθερου κοινωνικού χώρου, ένας συνεταιρισμένος δημοσιογράφος και ένας χάκερ; Η ερώτηση μάλλον θυμίζει ανέκδοτο. Και όμως, όλες οι παραπάνω –φαινομενικά ανομοιόμορφες– «φυλές» των κινημάτων, καθώς και πάρα πολλές άλλες συναντήθηκαν στις 15-17 του Μάη στο CommonsFest, το φεστιβάλ των κοινών αγαθών, για να δείξουν πως από κοινού ήδη δημιουργούμε τον καινούργιο κόσμο που θέλουμε, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να ξεπεράσουμε.

Το CommonsFest της Αθήνας ήταν το τρίτο φεστιβάλ αυτού του είδους. Είχαν προηγηθεί ήδη δύο επιτυχημένα φεστιβάλ τις προηγούμενες χρονιές, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Φέτος, το δίκτυο των διοργανωτών αποφάσισε να φέρει το φεστιβάλ από την περιφέρεια στο κέντρο, για να ανοίξει για τα καλά τον διάλογο γύρω από την αξία και τις προοπτικές των κοινών αγαθών στην Ελλάδα της κρίσης. Επί τρεις ημέρες το πανέμορφο νεοκλασικό του Συλλόγου Αρχαιολόγων στον πεζόδρομο της Ερμού έσφυζε από ζωή. Ομιλητές, όπως οι Massimo De Angelis, Pat Conaty, Richard Stallman, Σταύρος Σταυρίδης και Αλέξανδρος Κιουπκιολής, μίλησαν για τρόπους κοινωνικής οργάνωσης πέρα από το κράτος και την καπιταλιστική αγορά. Πάνω από τριάντα κοινότητες παραγωγής κοινών αγαθών, από όλη την Ελλάδα, παρουσίασαν τις δικές τους προτάσεις για την κάλυψη των αναγκών μας μέσα από το μοίρασμα και τον συνεργατισμό.

Ο χρόνος είναι με το μέρος των ισχυρών. Ο χώρος όμως;

του Κωστή Χατζημιχάλη 

Ο χρόνος είναι χρήμα, και οι δανειστές μας, μέσω των «θεσμών» ελέγχουν και τα δυο. Κραυγές όπως «οι ημερομηνίες είναι ασφυκτικές», «ο χρόνος τελειώνει», «χάθηκε πολύτιμος χρόνος, τρέξτε να προλάβετε» κ.ά. ακούγονται συνέχεια από πολιτικούς και κανάλια, καλλιεργώντας φόβο και άγχος. Οι πιέσεις για τον χρόνο δεν ακούγονται, φυσικά, πρώτη φορά. Όμως την περίοδο αυτή αλλάζουν περιεχόμενο και ένταση, γιατί η νέα αριστερή κυβέρνηση δεν λέει ναι σε όλα και ζητά χρόνο για να δώσει τις δικές της προτάσεις. Στον χρόνο επενδύουν και οι εδώ τοποτηρητές των δανειστών, ελπίζοντας σε «αριστερή παρένθεση».

Άγγελος Σπαχής, «Το αίνιγμα της φυσιογνωμίας του ανθρώπου», 1932

Ο έλεγχος του χρόνου από τους ισχυρούς έχει την ιστορική του παρουσία από τα χρόνια της επαναστατικής Ελλάδας μέχρι τις μέρες μας, όπως εύστοχα σχολίασε ο Παντελής Μπουκάλας με αναφορές στο Σολωμό και στον Παλαμά. (Η Καθημερινή, 24.3.15). Τα αποσπάσματα των ποιημάτων που χρησιμοποίησε αποτυπώνουν την άνιση σχέση Ελλάδας-Ευρώπης, καυτηριάζοντας επίσης την αδιέξοδη θέση περί εθνικής μοναξιάς και ανάδελφου έθνους. Όμως ο χώρος, αυτός που μας έλαχε να ζούμε, ντόπιοι και φιλοξενούμενοι, ο χώρος-τόπος που πληγώνουμε καθημερινά, δεν ήταν και δεν είναι πάντα με το μέρος των ισχυρών.

Τα βουνά και τα νησιά, αυτή η ιδιόρρυθμη ορεινότητα και νησιωτικότητα που χαρακτηρίζει τη νότια απόληξη της Βαλκανικής χερσονήσου, ήταν χώροι-τόποι ανυπακοής και αντίστασης, καταφύγιο των διωκόμενων από το ’21, στον Ελληνοϊταλικό, στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο. Οι σημερινές τουριστικές χρήσεις οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τους παραδοσιακούς τρόπους παραγωγής και ζωής, δεν αφαιρούν «την τραγικότητα», όπως έγραφε ο Άγγελος Ελεφάντης, από χώρους-τόπους όπως ο Παρνασσός, το Βελούχι, ο Γράμμος, η Ύδρα, η Χίος, οι Σπέτσες, η Κρήτη. Και η Χάρτα του Ρήγα αποτυπώνει σε χάρτη και κείμενο τους ελεύθερους χώρους των κοινοτήτων της Βαλκανικής, δίνοντας το περίγραμμα μιας φαντασιακής ομόσπονδης οικουμενικής Ευρώπης.

Για τα κοινωνικά κινήματα στις πόλεις της Νότιας Ευρώπης: τριήμερο εργαστήριο

(στο τέλος του κειμένου, το αναλυτικό πρόγραμμα του τριημέρου)

των Δημήτρη Μπαλαμπανίδη, Έλενας Πατατούκα & Δήμητρας Σπανού, εκ μέρους της ομάδας encounter Athens

Η αφίσα του τριήμερου εργαστηρίου

Με το ξέσπασμα της κρίσης, οι χώρες της Νότιας Ευρώπης αντιμετωπίζουν πρωτοφανείς κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς. Με παρόμοιες ιστορικές, κοινωνικοπολιτικές και πολιτισμικές βάσεις, αλλά και με τις δικές τους ιδιαιτερότητες, οι χώρες αυτές συνιστούν σε μεγάλο βαθμό μία περιφέρεια στο περιθώριο της Ευρώπης. Ιδιαίτερα στη συγκυρία της κρίσης, οι ανισότητες εντός του ευρωπαϊκού χώρου φαίνεται να εντείνονται, αναπαράγοντας προηγούμενα μοντέλα άνισης γεωγραφικά ανάπτυξης και θέτοντας στο επίκεντρο τον προβληματισμό γύρω από την έννοια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ωστόσο, η ίδια η συνθήκη της κρίσης μπορεί να γίνει αντιληπτή ως ένα κοινό πλαίσιο κατανόησης των εξελίξεων στη Νότια Ευρώπη. Αν και εκδηλώθηκε με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε χώρα, οι αιτίες και οι συνέπειές της, καθώς και οι πολιτικές που υιοθετούνται για τη διαχείρισή της φαίνεται να ακολουθούν παρόμοια πρότυπα.

Έπειτα από μια μακρά περίοδο νεοφιλελεύθερων πολιτικών –οι οποίες κατά κύριο λόγο οδήγησαν στη σημερινή κρίση– επιβάλλονται ακόμη πιο επιθετικές μεταρρυθμίσεις από διεθνείς και τοπικούς παίχτες και συμφέροντα, οι οποίες παρουσιάζονται ως «η αναγκαία και αναπόφευκτη λύση». Μέσα σε ένα «καθεστώς εκτάκτου ανάγκης», υιοθετούνται όλο και πιο αυταρχικές πολιτικές, παραβιάζοντας ή καταργώντας ανθρώπινα, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και άλλα κεκτημένα, οδηγώντας σε κοινωνική και οικονομική κατάρρευση.