Πρόνοια και παιδική προστασία: ο φτωχός συγγενής της δημόσιας διοίκησης

Από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι τα χρόνια της κρίσης

του Γιώργου Νικολαΐδη

Από τις ευρωεκλογές και μετά, μια μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει στην Αριστερά, και ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει ενόψει των –ολοένα και πιθανότερων– πρόωρων εκλογών. Ωστόσο, το ουσιαστικό πολιτικό ερώτημα δεν μπορεί να εδράζεται στην αριθμητική των τακτικισμών ενόψει μιας εκλογικής αναμέτρησης. Αντιθέτως, για την Αριστερά αλλά και όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που θα διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών είναι περισσότερο τι σκοπεύουν να πράξουν με αυτή την ψήφο. Σε αυτό το ερώτημα, δυστυχώς, οι απαντήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στη λοιπή Αριστερά, είτε «δεξιόστροφες» είτε «αριστερόστροφες», ούτε πολλές ούτε επαρκείς είναι.

Έργο του Ερκούτ Τερλικσίζ

Στο «κυρίως μενού» της οικονομίας οι διαχωριστικές γραμμές των επαγγελλόμενων πολιτικών κάπως χαράζονται· κι αυτό παρά την παροιμιώδη ασάφεια ορισμένων καθοριστικών ζητημάτων (ιδιαίτερα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ) ή την παντελή απουσία εξήγησης του πώς θα γίνουν όσα εξαγγέλλονται (στα προγραμματικά κείμενα της λοιπής Αριστεράς). Όμως, αν προχωρήσουμε στις επιμέρους θεματικές, εκεί η θολούρα είναι μάλλον ο κανόνας. Ένας κοινωνικός ανθρωπολόγος από τον Άρη, παρατηρώντας την κατάσταση των πραγμάτων σε ζητήματα θεσμικής πολιτικής, θα μπορούσε να συμπεράνει πως τα αριστερά κόμματα, σε γενικές γραμμές, υποστηρίζουν τα αιτήματα των διαμαρτυρόμενων κλάδων και επαγγέλλονται περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες. Πέραν τούτου όμως; Έχουν διαφορετική προσέγγιση –που να απορρέει και από την ιδεολογική τους αφετηρία– για την οργάνωση της παιδείας, της υγείας, της δικαιοσύνης, του πολιτισμού, της αυτοδιοίκησης; Ο καλόπιστος ή αφελής παρατηρητής θα επισήμαινε, βέβαια, ότι και σημαντικό μέρος των απολογητών της κυβερνητικής πολιτικής (αν εξαιρέσουμε όσους διακηρύσσουν ότι το «Μνημόνιο είναι ευλογία», κάνοντας σημαία τη σύγκρουση με τις «συντεχνίες») υιοθετούν πολλά από τα αιτήματα, τουλάχιστον εν μέρει, ως δίκαια, αναβάλλοντας ωστόσο την ικανοποίησή τους έως ότου η οικονομική κατάσταση το επιτρέψει. Άρα η διαφορά είναι μόνο στη χρονική στιγμή; Ασφαλώς όχι· αλλά τότε γιατί δεν αναδεικνύεται;

Ο θρίαμβος της Θάτσερ

της Λιν Σίγκαλ

 μετάφραση: Ιωάννα Βόγλη

Μαχητές της ελευθερίας

«Η Μάργκαρετ Θάτσερ πέθανε: Αυτή η κυρία δεν πρόκειται να επιστρέψει!». Αυτή ήταν μια από τις ηπιότερες τοποθετήσεις για τον θάνατο της Θάτσερ που εμφανίστηκαν στη σελίδα μου στο Facebook. Δεν μπορώ να τραγουδήσω και εγώ «Ding-dong the witch is dead» (Ζήτω, ζήτω η μάγισσα πέθανε),  καθώς  οι λέξεις αυτές κουβαλάν, ιστορικά,  ένα βαρύ φορτίο σεξισμού. Εκτός αυτού, δυστυχώς, δεν βλέπω κάτι για το οποίο  πρέπει να γιορτάσω. Αν και η πάλαι ποτέ πρωτοπόρος των Τόρις είναι νεκρή, οι ιδέες της είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Ούτε ο Κάμερον ούτε ο Όσμπορν θα χαρακτηριστούν ποτέ μάγοι ή νεκρομάντες –καθώς αυτό σπάνια συμβαίνει σε άντρες–, κι όμως χάρη σε αυτούς η Θάτσερ πέθανε θριαμβεύτρια. Η επιτυχία της Θάτσερ, όπως και του φίλου της Ρ. Ρήγκαν, έγκειται στο ότι, χάρη στην τύχη και την οξυδέρκειά της, αξιοποίησε την αποφασιστικότητα του επιχειρηματικού κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του εις βάρος των κοινωνικών κεκτημένων στο μεταπολεμικό οικοδόμημα. Ήταν πολύ περισσότερο εκφραστής της βούλησης του νεοφιλελευθερισμού,  παρά κάτι μοναδικό, σατανικό ή οτιδήποτε άλλο.

Έμαθε τους ανθρώπους να αναγνωρίζουν την τιμή κάθε πράγματος, αλλά την αξία κανενός

της Γκλέντα Τζάκσον

απομαγνητοφώνηση και μετάφραση: Χαρά Κούκη

 Όταν μίλησα για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο –πάνε σχεδόν δύο δεκαετίες από τότε– η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πια αποχωρήσει από αυτή την αίθουσα. Ωστόσο ο θατσερισμός συνέχιζε το διαλυτικό του έργο, έχοντας επιφέρει την πιο αποτρόπαιη κοινωνική, οικονομική και πνευματική καταστροφή που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα, η εκλογική μου περιφέρεια και όλοι όσοι με ψήφισαν.

Τα νοσοκομεία της περιοχής ήταν εγκαταλελειμμένα και άδεια. Οι ασθενείς σε φορεία και στους διαδρόμους. Τρέμω ακόμα και με τη σκέψη πόσοι συνταξιούχοι θα είχαν πεθάνει εκείνο τον χειμώνα, εάν αυτή η εκδοχή του θατσερισμού βρισκόταν ακόμα στην εξουσία. Τα σχολεία μας, οι γονείς, οι δάσκαλοι, η τοπική αυτοδιοίκηση, ακόμα και οι ίδιοι οι μαθητές ξόδευαν πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να βρουν χρήματα για να αγοράσουν ακόμα και τα στοιχειώδη, όπως χαρτί και μολύβια. Οι σοβάδες δεν έπεφταν από τους τοίχους των σχολικών αιθουσών μόνο και μόνο γιατί τους συγκρατούσαν οι ζωγραφιές των παιδιών και κάμποσα χιλιόμετρα κολλητικής ταινίας. Οι σχολικές βιβλιοθήκες δεν ήταν παρά σειρές  άδεια ράφια, ενώ τα ελάχιστα βιβλία που υπήρχαν άντεχαν ακόμα γιατί οι καθηγητές τα έδεναν με κόλλα και κομμάτια από ταπετσαρία, ώστε  να μη γίνουν φύλλο και φτερό.