Τα Τάγματα Εφόδου επανακάμπτουν

του Στρατή Μπουρναζου

Χρυσαυγίτες με κράνη και στειλιάρια που περιπολούν και κατόπιν εφορμούν, μια φωτορεπόρτερ που τρώει κλωτσιά στο πρόσωπο, ένας κρανοφόρος χρυσαυγίτης που ορμά με μια σιδερόβεργα πάνω σε έναν οπερατέρ, ο οποίος την τελευταία στιγμή καταφέρνει να αποφύγει το δολοφονικό χτύπημα. Όλα αυτά, παρουσία του Ηλία Κασιδιάρη που δίνει παραγγέλματα, του Γ. Λαγού και άλλων στελεχών της Χρυσή Αυγή που πρωτοστατούν, υπό το απαθές βλέμμα της Αστυνομίας, η οποία προβαίνει σε καμιά σύλληψη. Τα παραπάνω (που συνιστούν μια μάλλον μετριοπαθή περιγραφή των τεκταινόμενων) δεν περιγράφουν κάποιο περιστατικό πριν τον Σεπτέμβρη του 2013, όταν η ΧΑ αλώνιζε ανενόχλητη· συνέβησαν μόλις δέκα μέρες πριν, την Παρασκευή, 8 Απριλίου, μέρα μεσημέρι, στον Πειραιά, σε συγκέντρωση της ΧΑ. Με δυο λόγια, τα Τάγματα Εφόδου είναι εδώ.

Το σκηνικό εξελίσσεται με ζοφερό τρόπο: τα Τάγματα Εφόδου κάνουν πρόβα τζενεράλε, οι αντιδράσεις είναι υποτυπώδεις, η δίκη της Χρυσής Αυγής καρκινοβατεί, μέσα από τους αργούς ρυθμούς και τις συνεχείς αναβολές, λόγω αποχής των δικηγόρων. Και πολλά άλλα: το Συμβούλιο Εφετών χαλαρώνει τους περιοριστικούς όρους των υποδίκων Χρυσαυγιτών βουλευτών (γι’ αυτό και Κασιδιάρης και Λαγός παρευρίσκονταν εντελώς νόμιμα στη συγκέντρωση του Πειραιά), κανένας εκδημοκρατισμός δεν έχει γίνει στην Αστυνομία, ενώ η υπόθεση του χρυσαυγίτικου πογκρόμ του 2011 (βλ. σχετικά εδώ) κινδυνεύει να παραγραφεί.

O Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός -ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Χίτλερ και Μιχαλολιάκος: εκλεκτικές συγγένειες 

Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο Ο Εχθρός, το Αίμα, ο Τιμωρός. Αναλύοντας δεκατρείς λόγους του «Αρχηγού» της Χρυσής Αυγής  (εκδ. νήσος) με μεγάλη προσμονή,  καθώς είχα πρωτακούσει να μιλάει με (πολύ) καλά λόγια γι’ αυτό ο Μάκης Κουζέλης.  Όταν τέλειωσα το διάβασμα, το αποτέλεσμα είχε ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες μου. Εκτός όλων των άλλων, η μελέτη της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη μας  ξαναθυμίζει πώς η θεωρία μπορεί να είναι εργαλείο (και όχι βαρίδι), πώς η επιστημονική μελέτη μπορεί να τροφοδοτεί (και να τροφοδοτείται από) την πολιτική σκέψη και δράση. Πολύ σημαντικό για την κατανόηση του λόγου της Χρυσής Αυγής και της στρατηγικής του, το βιβλίο αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες του λόγου αυτού, τους τρόπους που οργανώνεται και απευθύνεται στο κοινό του, συγκροτώντας το, την αγκίστρωσή του στην καθημερινότητα, τη ναζιστική γενεαλογία του αλλά και τα επίκοινα σημεία του με άλλους κυρίαρχους λόγους. Ανάγνωσμα λοιπόν απολύτως αναγκαίο, για αντιφασίστες και αντιφασίστριες, και όχι μόνο, διό και το συστήνω ενθέρμως. Δημοσιεύουμε, σήμερα, αποσπάσματα από το κομμάτι που αναφέρεται στη συγγένεια του λόγου του Ν. Μιχαλολιάκου με τον λόγο του Χίτλερ.

Στρ. Μπ.

της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη 

Αθήνα, 2015. Φωτογραφία του Τάκη Γέρου

Όταν γίνεται λόγος για «εκλεκτικές συγγένειες», προφανώς η παραπομπή αφορά τη χιτλερική ρητορική. Είναι μάλλον προφανές ότι όχι μόνο η δομή, τα θέματα, οι στρατηγικές και η φυσιογνωμία του λόγου της Χρυσής Αυγής είναι χιτλερικής προέλευσης, αλλά ακόμα και η ίδια η έμπνευση και θεωρητικοϊδεολογική καταγωγή τους. Θα μπορούσαμε, επομένως, να κατατάξουμε συνολικά τις συγκεκριμένες ομιλίες ως «είδος» ή τμήμα του σχετικού συστήματος λόγου και εξουσίας. Ωστόσο, πέρα από τη συνολική προσέγγιση, αλλά και την προηγούμενη αναφορά στις μιμήσεις και την υιοθέτηση από τη Χ.Α. ων καθαυτό χιτλερικών συνθημάτων, έχει σημασία να εντοπιστούν και να αναδειχτούν και οι έμμεσες, πλην σαφείς, αναφορές σε χιτλερικά κείμενα, και πιο συγκεκριμένα στον Αγώνα και στο Δεύτερο Βιβλίο.

Να μην είναι δυνατόν

                                                Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-9

του Μάκη Κουζέλη

Στη σκηνή αυτής της δίκης οι κατηγορούμενοι εκπροσωπούν πολλά πράγματα και υποδύονται εξίσου πολλά. Πρόκειται για τη ιστορικά οικεία παρέλαση της ναζιστικής συμμορίας. Είναι άτομα — πρόσωπα και γελοία και απειλητικά. Είναι λόγια και τρόποι — κουβέντες και τετριμμένες και ασύλληπτης βαρβαρότητας. Είναι δίκτυα, παρακράτος και κόμμα — και συναθροίσεις χαϊλχιτλερικής μίμησης ψευδοεξεργεμένων εφήβων και συνωμοτικά οργανωμένος σχεδιασμός δολοφονικών επιθέσεων.

Είναι πολλά και παριστάνουν άλλα τόσα. Πλάι στις εικόνες διωγμών και εκτελέσεων που τους εμπνέουν ως οράματα, με την ίδια ευκολία πλάθουν και τις εικόνες του απλώς τολμηρότερου μάγκα, του γνήσια απηυδισμένου από την υποκρισία των πολιτικών και των αστών, της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, των διαφωνούντων που ασκούν τα δικαιώματά τους και φροντίζουν για εκείνα των ομοφύλων συμπολιτών τους. Αυτό που παριστάνουν πως είναι αποτελεί μέρος αυτού που είναι, του σκηνικού που απαιτεί το είδος του λόγου και των πρακτικών τους. Ούτε αυτό είναι αθώο, όπως δεν είναι και τυχαίο. Η αισθητική της ναζιστικής πολιτικής μοιάζει πρωτόγονη αλλά είναι υπολογισμένης απόδοσης — ακόμα και όταν «απλώς» παριστάνει.

Η δίκη και ο αντιφασισμός της Αριστεράς

                                                Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-7

του Θανάση Κούρκουλα

Η δίκη της Χρυσής Αυγής δεν αφορά μόνο κάποια από τα εγκλήματα της Χ.Α. αλλά το σύνολο της εγκληματικής δράσης της, με κατηγορούμενη συνολικά την ηγεσία της. Η υπόθεση έχει κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα, στην Ελλάδα και διεθνώς. Η έκβαση της δίκης, σε συνδυασμό με το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό κλίμα που θα συνοδεύσει την πορεία της κυβέρνησης θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το αν οι έλληνες νεοναζί θα δεχθούν ένα σοβαρό πλήγμα στη δυνατότητά τους να στρατολογούν νέους στα δολοφονικά Τάγματα Εφόδου τους και να εμφανίζονται ως «αντισυστημικοί» τιμητές του πολιτικού κατεστημένου. Το αν μέσα από αυτή τη δίκη θα αποδυναμωθεί ή θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της η δολοφονική δράση του ελληνικού φασισμού, που αντλεί τη δύναμή του από τη διείσδυσή του στον κρατικό μηχανισμό και την βοήθεια τμημάτων του κεφαλαίου. Για να καταδικαστεί η ηγεσία των νεοναζί από το δικαστήριο (και όχι μόνο ο Ρουπακιάς, ο Πατέλης η Σκορδέλη και το κακό συναπάντημα μικρομεσαίων μαχαιροβγαλτών), πέρα από τα στοιχεία του κατηγορητηρίου, παίζει καθοριστικό ρόλο το κλίμα που θα επικρατεί στην κοινωνία όσον αφορά τη δίκη. Αντίστοιχοι λόγοι κοινωνικής και πολιτικής κατακραυγής που καταδίκασαν σε ισόβια τους πρωταίτιους της απριλιανής χούντας μπορούν να καταδικάσουν τώρα το Μιχαλολιάκο και το ναζιστικό ηγετικό συνάφι. Αντίθετα, αν κυριαρχήσει μια στάση αδιαφορίας για την έκβαση της δίκης και ανατεθούν τα πάντα στους ώμους της δικαιοσύνης, τα πράγματα δεν είναι καθόλου δεδομένα, ασχέτως των προθέσεων των δικαστών.

Με τις κινητοποιήσεις την ημέρα έναρξης της δίκης, το αντιφασιστικό κίνημα ξαναπιάνει το νήμα της αντιφασιστικής ανάτασης των ημερών που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Του κινήματος που ανάγκασε Δένδια και εισαγγελείς να ξεθάψουν από το συρτάρι 32 υποθέσεις με κατηγορούμενους Χρυσαυγίτες και να οδηγήσουν στη δίωξη περί εγκληματικής οργάνωσης. Αντίστοιχη χρειάζεται να είναι η συνέχεια εντός και εκτός δικαστηρίου: με παρουσία αντιφασιστών στο δικαστήριο, με τοπικές και κεντρικές εκδηλώσεις σε πόλεις και γειτονιές, που να ενημερώνουν τον κόσμο και να ζητούν από τις τοπικές κοινωνίες να πάρουν θέση. Επιπλέον, πρωτοβουλίες όπως το Παρατηρητήριο της Δίκης της ΧΑ που θα δημοσιοποιεί και θα αναλύει καθημερινά τα τεκταινόμενα εντός της δικαστικής αίθουσας είναι εξαιρετικής σημασίας, ώστε να μην μονοπωλείται η ενημέρωση για τη δίκη από τα γνωστά μεγάλα ΜΜΕ και να μην υπόκειται αποκλειστικά στα φίλτρα των καναλαρχών.

Ο φαύλος κύκλος της «αγανάκτησης»

                                                Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-6

της Ιωάννας Δρόσου 

Ήταν το 2010, λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές, όταν όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ εμφάνιζαν «αγανακτισμένους κατοίκους» στα τηλεοπτικά παράθυρα να εκφράζουν τον φόβο τους για τη ζωή και την περιουσία τους. Παράλληλα, βλέπαμε εικόνες από μετανάστες στην Ομόνοια, την Αττική, τον Άγιο Παντελεήμονα. Τότε γινόντουσαν αμέτρητες τηλεσυζητήσεις για το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη και πώς η αστυνόμευση θα το ενισχύσει. Λίγους μήνες αργότερα, αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες», απόλυτα εξαγνισμένοι από τα ΜΜΕ, πρωταγωνίστησαν στα πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας. Λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκαν υποψήφιοι με τη Χρυσή Αυγή, με ορισμένους, μάλιστα, να εκλέγονται βουλευτές ή δημοτικοί/διαμερισματικοί σύμβουλοι. Οι ίδιοι, από αύριο, θα κάθονται στο εδώλιο με την κατηγορία της ίδρυσης και συμμετοχής στην εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή».

Ήταν τον Σεπτέμβρη του 2013, ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν τα κυρίαρχα ΜΜΕ δημοσιοποιούσαν τις υπόλοιπες δολοφονικές/ρατσιστικές επιθέσεις μελών της Χρυσής Αυγής, έκαναν λόγο για τον φασισμό που κλιμακώνεται στη χώρα μας και έκλεισαν τα μικρόφωνα στους πρώην «αγανακτισμένους» και νυν «φασίστες». Για πρώτη φορά, με ελάχιστες εξαιρέσεις στο παρελθόν, δόθηκε μαζικά ο λόγος στις μεταναστευτικές κοινότητες και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις, αυτή τη φορά με φόντο τις συλλήψεις και προφυλακίσεις.

Προπάντων δίκη των ηθικών αυτουργών

                                                 Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-5

του Γιάννη Η. Χάρη

Φτάσαμε επιτέλους στη μεγάλη δίκη. Τη δίκη των Χρυσαυγιτών εγκληματιών, λέω, ξέροντας πως θα με περιλάβουν καν και καν δημοσιολόγοι, και φευ όχι μόνο Τζήμεροι και Βαλιανάτοι, ότι δεν αναγνωρίζω το τεκμήριο αθωότητας…

Τι περιμένουμε από τη δίκη αυτή; Καταρχήν, εννοείται, την όσο πιο βαριά καταδίκη των αυτουργών των όσων εγκλημάτων περιλαμβάνονται στη δικογραφία.

Και τι δεν περιμένουμε; Ότι θα ιδρώσει το αφτί των κοντά 400.000 ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής και των υπερπολλαπλάσιων που δεν δίνουν την ψήφο τους στη ΧΑ, για λόγους νομής εξουσίας λ.χ., της έχουν όμως δοσμένη, κρυφά ή και φανερά, την ψυχή τους. Με άλλα λόγια, δεν περιμένουμε, ακόμα κι αν απαγορευτεί η εγκληματική οργάνωση, πως θα εκλείψει ο χρυσαυγιτισμός, σαν ιδεολογία πια διάχυτη σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, σαν κοινωνική πια στάση και συμπεριφορά.

Τότε; Μια τρύπα στο νερό; Όχι. Ένα βασικό που περιμένουμε είναι να έχουμε στα χέρια μας ένα κάποιο μέτρο της ευθύνης όχι τόσο αυτών που τους ξέραμε από πριν πως είναι εγκληματίες αλλά αυτών που επίσης γνώριζαν και όμως στήριζαν, προωθούσαν και ξέπλεναν. Μεθοδικά και «επιστημονικά». Των ηθικών αυτουργών δηλαδή. Στη δίκη των οποίων –την ηθική δίκη, εννοείται– πρέπει να προσβλέπουμε, μάλλον τη δίκη των οποίων οφείλουμε να αναλάβουμε. Μεθοδικά και επιστημονικά, χωρίς εισαγωγικά.

Τα «αυτονόητα» και η σημασία τους

                                                 Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-4

της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη

Αν η δίκη του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής σηματοδοτεί μια νέα και κρίσιμη φάση στην πορεία της, πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για το αντιφασιστικό κίνημα και την κοινωνία συνολικά. Υπό ένα τέτοιο πρίσμα οφείλουμε να δούμε τις εξελίξεις και του επόμενου διαστήματος, αν θέλουμε να προσεγγίζουμε το φαινόμενο του νεοναζισμού στη χώρα μας στα πολιτικά και ιδεολογικά συμφραζόμενά του, στη διάσταση και στο βάθος που του αντιστοιχεί.

Η παραπομπή σε δίκη αποτέλεσε αυτή καθαυτή τεράστιο βήμα· κι όμως δεν ήταν παρά μια αυτονόητη εξέλιξη που όφειλε να είχε πραγματοποιηθεί χρόνια πριν. Να όμως που τα «αυτονόητα» δεν είναι και τόσο αυτονόητα, όταν πρόκειται για πολιτική.

Ακριβώς γι’ αυτό δεν αντιστοιχεί σήμερα να εναποθέτουμε τις προσδοκίες μας σε ένα «δημοκρατικό τόξο» ενάντια στον φασισμό. Αν τα μάτια των πολιτικών και της δικαιοσύνης άνοιξαν μετά τον Παύλο Φύσσα, ενώ παρέμεναν κλειστά μπροστά στον Σαχζάτ Λουκμάν, στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα και σε δεκάδες άλλα εγκλήματα, μόνο με έναν τρόπο θα μπορέσουν να παραμείνουν ανοιχτά και κατά τη διάρκεια της δίκης: μέσα από την πολιτική και κοινωνική πίεση που το ίδιο το κίνημα χρειάζεται να δημιουργήσει, στην προσπάθειά του να πληροφορήσει, να πολιτικοποιήσει και να κοινωνικοποιήσει μια διαδικασία που οφείλει να είναι ανοιχτή σε όλη την κοινωνία, γιατί είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Εργαλεία της μαχόμενης δημοκρατίας

                                                Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-3

της Βασιλικής Γεωργιάδου 

Η παραπομπή σε δίκη εβδομήντα μελών της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), μεταξύ αυτών του αρχηγού, στελεχών και της πρώην κοινοβουλευτικής ομάδας της, αποτελεί γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας που προστίθεται σε εκείνα που χρησιμοποίησαν μεταπολεμικές δημοκρατίες προκειμένου να αυτοθωρακιστούν απέναντι στους υπονομευτές τους. Παρότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν διαθέτει γνωρίσματα μιας κατά Κ. Λεβενστάιν (K. Loewenstein) «μαχόμενης δημοκρατίας» (militant democracy), εργαλεία αυτού του ιδεότυπου τυγχάνουν ευρύτερης εφαρμογής σε επίπεδο κρατών και της ΕΕ. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι το 2004 η καταδίκη του ακροδεξιού κόμματος Vlaams Blok στο Βέλγιο, λόγω παραβίασης του αντιρατσιστικού νόμου, οδήγησε στη διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης και τον αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ, γεγονός που επέφερε τη διακοπή λειτουργίας του, παρότι δεν εμπόδισε την επανεμφάνισή του με ρετουσαρισμένες τις ρατσιστικές του αιχμές. Επίσης, τo 2000 oι κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Αυστρίας, εξαιτίας της συμμετοχής του ακροδεξιού FPÖ σε κυβέρνηση συνεργασίας με το χριστιανοδημοκρατικό ÖVP είχαν ως συνέπεια τον αποκλεισμό του Γ. Χάιντερ από την κυβέρνηση και την περιθωριοποίησή του στο κόμμα του, παρότι αυτό παρέμεινε εταίρος σε κυβερνήσεις υπό το ÖVP.

Τα συντριπτικά στοιχεία και το «αντιμνημονιακό» προσωπείο

                                                Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης-2

Ενόψει της δίκης της Χρυσής Αυγής θέσαμε σε όλους τους «προσκεκλημένους» μας δύο ερωτήματα: Πρώτον, με βάση τη δική σας οπτική/χώρο/αντικείμενο τι θέλετε να τονίσετε για τη δίκη, τι είναι το πιο σημαντικό; Δεύτερον, τι εξασφαλίζει η ποινική δίωξη και μια ενδεχόμενη καταδίκη όσον αφορά την αντιμετώπιση του νεοναζισμού; Αντίστοιχα, ποια πεδία αφήνει απέξω, και επομένως τι πρέπει να γίνει σε αυτά από πλευράς της κοινωνίας/του κράτους/του αντιφασιστικού κινήματος/των πολιτών; Τους ευχαριστούμε όλους και όλες για την ανταπόκρισή τους.

Τα συντριπτικά στοιχεία και το «αντιμνημονιακό» προσωπείο

του Δημήτρη Ψαρρά

Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για τη σημασία της αυριανής δίκης αρκεί να ρίξει μια ματιά στη στατιστική εξέλιξη των ρατσιστικών εγκληματικών επιθέσεων στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Μετά την άσκηση των διώξεων εις βάρος της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, τον Σεπτέμβριο του 2013, οι επιθέσεις αυτές των Ταγμάτων Εφόδου παρουσιάζουν κάθετη πτώση. Και ανακάμπτουν μόνο την τελευταία περίοδο, από τη στιγμή που άρχισαν να εκπέμπονται αντιφατικά μηνύματα από την πολιτεία (στην ευρύτερη έννοιά της, δηλαδή την πολιτική τάξη και τη δικαιοσύνη) αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, με προσχηματικές δηλώσεις περί «μη δεμένου κατηγορητηρίου», περί «νομικών προβλημάτων» του βουλεύματος, ακόμα και περί «πολιτικής δίωξης».

Αστεία πράγματα. Ακόμα και με την τελική μορφή που πήρε η κατηγορία με το βούλευμα 215/2015 του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, τα στοιχεία όχι μόνο για τους φυσικούς αυτουργούς αλλά και για την ηγεσία της οργάνωσης είναι συντριπτικά. Παρά το γεγονός ότι οι συντάκτες του βουλεύματος ακολούθησαν την πρόταση του εισαγγελέα Ντογιάκου και περιόρισαν το εύρος της εγκληματικής δράσης από το 2008 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013, έχουν τεκμηριώσει πέρα από κάθε αμφιβολία τις κατηγορίες που απαγγέλλουν.

Χρυσή Αυγή: Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

                                                Η Χρυσή Αυγή έναντι του νόμου                                                 Η σημασία και οι συνέπειες της δίκης

του Στρατή Μπουρνάζου 

Η δίκη που αρχίζει αύριο, Δευτέρα 20 Απριλίου, είναι μια μεγάλη δίκη. Όχι μόνο επειδή έχει ήδη συγκεντρώσει το διεθνές ενδιαφέρον, επειδή δημοσιογράφοι και παρατηρητές από όλο τον κόσμο έχουν ήδη καταφθάσει στην Αθήνα (εκατοντάδες, όπως μαθαίνω, έχουν ζητήσει διαπίστευση από το Υπουργείο Δικαιοσύνης). Ούτε επειδή μπορεί να αποτελέσει τηλεοπτικό υπερθέαμα (αν και δεν το θεωρώ πολύ πιθανό, στη μακρά της διάρκεια). Ούτε επειδή θα είναι κυριολεκτικά μεγάλη σε διάρκεια. Ο κύριος λόγος που τη καθιστά μεγάλη και ιστορική είναι ότι η ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής, τον Σεπτέμβριο του 2013, η οποία και οδήγησε στη δίκη, σηματοδότησε το τέλος της ασυλίας. Της ασυλίας που απολάμβαναν μέχρι τότε οι νεοναζί, για την εγκληματική τους δράση. Με αυτή την έννοια, η δίκη, όποια προβλήματα και αν έχει (η μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξή της και η διεξαγωγή της στις φυλακές Κορυδαλλού είναι δύο από αυτά) σηματοδοτεί δύο πράγματα. Πρώτον, την ενεργοποίηση της δημοκρατίας (της αστικής δημοκρατίας, ναι) και του κράτους δικαίου έναντι της εγκληματικής δράσης των νεοναζί. Δεύτερον, μια μεγάλη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο εδώ και χρόνια ζητούσε αυτό ακριβώς: να λογοδοτήσουν οι νεοναζί.

Η δίκη μιας τρομοκρατικής νεοναζιστικής οργάνωσης στη Γερμανία

ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ (ΑΚΡΟ)ΔΕΞΙΑ ΣΤΗ ΕΥΡΩΠΗ-1

Κρατικές ευθύνες, συγκάλυψη και η θεωρία των «μεμονωμένων δραστών»

Τα τελευταία δύο χρόνια εξελίσσεται στο Μόναχο η δίκη του Εθνικοσοσιαλιστικού Υπόγειου Δικτύου (NSU), μιας τρομοκρατικής νεοναζιστικής οργάνωσης που διέπραξε σειρά εγκλημάτων, με πιο αποτρόπαια τις κατά σειρά δολοφονίες μεταναστών τουρκικής και ελληνικής καταγωγής. Για την παρακολούθηση της δίκης στήθηκε η πρωτοβουλία NSU-Watch, δύο μέλη της οποίας, ο Ulli Jentsch και ο Fritz Burschel, θα βρίσκονται στην Αθήνα την ερχόμενη εβδομάδα για το συνέδριο που οργανώνει το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και θα μιλήσουν για την παρακολούθηση της δίκης την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου το μεσημέρι, στη συνεδρία «Ακροδεξιές εγκληματικές οργανώσεις μπροστά στη δικαιοσύνη: Οι περιπτώσεις του Breivik στη Νορβηγία και του NSU στη Γερμανία». Ζητήσαμε από τον Ulli Jentsch (δημοσιογράφο, ιδρυτικό και ενεργό μέλος εδώ και δεκαετίες του Αντιφασιστικού Αρχείου και Εκπαιδευτικού Κέντρου [apabiz] στο Βερολίνο, μέλος του NSU-Watch) να μας μιλήσει για όλα αυτά και για τη σημασία που έχει τόσο η παρακολούθηση της δίκης όσο και η διαρκής επαγρύπνηση απέναντι στη νεοναζιστική απειλή.

Ι.Μ. 

Συνέντευξη του Ουλι Γεντς στην Ιωαννα Μεϊτανη

 

Τι ήταν το NSU, τι εγκλήματα διέπραξε, πώς αποκαλύφθηκε;

«Ενβέρ Σιμσέκ.Δολοφονήθηκε από το NSU στις 9.9.2000. και το κράτος υποστηρίζει ακόμη τη νεοναζιστική τρομοκρατία.Ο ρατσισμός σκοτώνει»

Πριν από τρία χρόνια, στις 4 Νοεμβρίου 2011, έγινε στην κωμόπολη Άιζεναχ της Θουριγγίας μια αποτυχημένη ληστεία τράπεζας. Οι δύο δράστες βρέθηκαν νεκροί στο αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγαν. Λίγο αργότερα, 200 χιλιόμετρα παρακάτω, στο Τσβίκαου, γίνεται μια έκρηξη κι ένα σπίτι τυλίγεται στις φλόγες. Τα πτώματα των δύο ληστών αναγνωρίστηκαν, ήταν ο Ούβε Μπένχαρντ, 34 ετών, και ο Ούβε Μούντλος, 38 ετών. Τέσσερις μέρες αφότου έβαλε φωτιά στην κοινή τους κατοικία, η συνεργός τους, Μπεάτε Τσέπε, 39 ετών, παραδόθηκε στην αστυνομία. Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες αποκαλύφθηκε σιγά σιγά το παρασκήνιο αυτών των περιστατικών: οι τρεις νεοναζί κρύβονταν από το 1998 και είχαν καταφέρει να περάσουν επί 13 χρόνια απαρατήρητοι, στην παρανομία. Σε ένα dvd που βγήκε στη δημοσιότητα λίγο αργότερα, οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονταν Εθνικοσοσιαλιστικό Υπόγειο Δίκτυο (Nationalsozialistischer Untergrund, NSU) και αναλάμβαναν την ευθύνη για τις πράξεις τους: 10 φόνους, 9 εκ των οποίων με ρατσιστικά κίνητρα σε άντρες μετανάστες, ένας φόνος μιας γυναίκας αστυνομικού και μια απόπειρα δολοφονίας ενός συναδέλφου της. Σε αυτά προστίθενται και τρεις έως τώρα γνωστές επιθέσεις με εκρηκτικά, μεταξύ των οποίων μία επίθεση με βόμβα καρφιών στην Κολονία το 2004, στην οποία τραυματίστηκαν σοβαρά 22 άνθρωποι. Τέλος, η ομάδα είχε στο ενεργητικό της τουλάχιστον 15 ληστείες τραπεζών για τη χρηματοδότηση των ενεργειών της.

Οι «αντιναζιστές» συνήγοροι της Χρυσής Αυγής

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ  «Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ»  (ΕΚΔ. ΙΔΡΥΜΑ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ)

 του Δημήτρη Ψαρρά

Τη Δευτέρα κυκλοφορεί, σε έντυπη και ψηφιακή μορφή, το καινούργιο βιβλιαράκι του Δημήτρη Ψαρρά Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη δικαιοσύνη, έκδοση του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η μελέτη, επικεντρωμένη στο «ποινικό σκέλος» της υπόθεσης Χρυσή Αυγή εξετάζει ζητήματα όπως αν πρόκειται για κόμμα ή εγκληματική οργάνωση, την αναπροσαρμογή της τακτικής της μετά την είσοδό στη Βουλή και την υπερασπιστική της γραμμή.

Τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου, στις 7 μ.μ., στο αμφιθέατρο του Αθήνα 9,84 (Πειραιώς 100, Γκάζι), με τον Δημήτρη Ψαρρά θα συζητήσουν η Βασιλική Γεωργιάδου (Πάντειο Πανεπιστήμιο), ο Θανάσης Καμπαγιάννης (δικηγόρος, μέλος της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής), ο Κωστής Παπαϊωάννου (πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) και η Τασία Χριστοδουλοπούλου (δικηγόρος, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας). Το βιβλιαράκι θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ (rosalux.gr/) και θα διατίθεται

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Μαδρίτη, έξω από την ελληνική πρεσβεία, 20.9.2013.
Πορεία διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς από μια πολιτική οργάνωση που δεν θέλει να κρύψει τα πιστεύω της, μετά τις συλλήψεις οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής δικηγόροι περιορίστηκαν σε δευτερεύοντες ρόλους: στον σχολιασμό κάποιων νομικών ζητημάτων ή τη νομική εκλαΐκευση της θεωρίας της «σκευωρίας». Τον τόνο στην υπεράσπιση των ηγετικών στελεχών δίνουν κάποιοι δικηγόροι οι οποίοι εμφανίζονται ως ιδεολογικά πολέμιοι του ναζισμού και του φασισμού, αλλά ακόμα και του… αντικομμουνισμού! Παρουσιάστηκε βέβαια εξαρχής μεταξύ των συνηγόρων ο αδελφός του Αρχηγού, ο Παναγιώτης Μιχαλόλιας, ο οποίος έχει συνδεθεί στο παρελθόν με την Ακροδεξιά (ως στέλεχος του φασιστικού ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία κατά την περίοδο της δικτατορίας και συνεργάτης του Παπαδόπουλου στη δημιουργία της ΕΠΕΝ), αλλά όπως και στην περίπτωση του Περίανδρου εδώ εμφανίζεται με την «απολιτική» ιδιότητα ενός έγκριτου ποινικολόγου. Όσο για τους λοιπούς δικηγόρους που ανέλαβαν μέλη της ηγετικής ομάδας, αυτοί διαγωνίζονται ποιος θα πρωτοκαταγγείλει τον φασισμό και… τη Χρυσή Αυγή.

Πρώτα πρώτα ο Αλέξης Κούγιας ως εκπρόσωπος του Ευστάθιου Μπούκουρα, ο οποίος έχει αποστασιοποιηθεί από την οργάνωση, υποστηρίζοντας ότι δεν ανήκει στον ίδιο ιδεολογικό χώρο μ’ αυτήν και προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ ενώ έχει συνεργαστεί και με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. «Προσωπικά είμαι αντιναζιστής», δηλώνει σε εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου ο κ. Κούγιας. Και συμπληρώνει: «Προσωπικά έχω μεγαλώσει από ηλικία 15 ετών στη Νεολαία Λαμπράκη. Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι χρυσαυγίτης, μισώ τους ναζιστές».

Tα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής

συνέντευξη του Κωστή Παπαϊωάννου

Μιλάει για την «ιατροποινική καταστολή», τη διάχυση του νεοναζισμού, τον εκφασισμό κράτους και κοινωνίας, το σχολείο, τον σύγχρονο αντιφασισμό

«Η πολιτική και κοινωνική εξουδετέρωση της Χ.Α. περνάει μέσα από την ίδια τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας»

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε η μελέτη του Κωστή Παπαϊωάννου Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής. Εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας (εκδ. Μεταίχμιο). Ο συγγραφέας, εκπαιδευτικός και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, είναι γνωστός από την αρθρογραφία και τη δράση του, εδώ και χρόνια, ενάντια στον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον νεοναζισμό. Σήμερα, με το βιβλίο του (που γράφτηκε το καλοκαίρι, αλλά πρόλαβε και τις τελευταίες εξελίξεις, με τη σύλληψη Μιχαλολιάκου) μας προσφέρει μια ολοκληρωμένη ανάλυση. Ξεκινώντας από τη γνωστή φράση του Ν. Μιχαλολιάκου για τα «καθαρά χέρια», εξετάζει κομβικά ζητήματα, όπως η άνοδος της Χ.Α., τα «νοσήματα» στους διάφορους χώρους στα οποία οι νεοναζί έρχονται να «απολυμάνουν», τον εκφασισμό του κράτους και της κοινωνίας. Για όλα αυτά, μιλήσαμε μαζί του.

Στρ. Μπ.

Το βιβλίο επιγράφεται Τα «καθαρά χέρια» της Χρυσής Αυγής. Αλλά και σε όλο το κείμενο το δίπολο «καθαρότητα/καθαρό» vs «βρομιά/βρόμικο» είναι κεντρικό στην ανάλυση. Ποιο ρόλο παίζει στον λόγο και την πρακτικής της Χ.Α.;

Η διαρκής προβολή της αξίας της καθαρότητας, τα «καθαρά χέρια», ο «τόπος που θα ξεβρομίσει», δεν είναι απλή επικοινωνιακή στρατηγική. Η καθαρότητα αποτελεί κομβικό σημείο στην πρόσληψη του ναζιστικού φαινομένου γενικά, και του σύγχρονου ελληνικού νεοναζισμού ειδικά. Διατρέχει τον λόγο ως καθαρότητα, και την πράξη ως εκκαθάριση και εξόντωση του βρόμικου, του μιαρού. Στο αίτημα για καθαρότητα συναρμόζεται η τακτική με την πολιτική, γιατί αποτελεί πρωτίστως εκ των ων ουκ άνευ όρο για την υλοποίηση του προγράμματος της Χ.Α. και αντανακλά το προγραμματικό της εύρος. Η έννοια της καθαρότητας, ως δομικό στοιχείο κάθε εθνικοσοσιαλιστικού και φασιστικού προγράμματος, δεν μένει στο επίπεδο του αιτήματος. Το αίτημα συνοδεύεται από την επιβολή του.

Ναζιστική αφίσα του 1932: Η έγερση των εργατών

Ας πάρουμε το κοινωνικό σώμα, το σώμα της κοινότητας του λαού, που θα έλεγαν και οι νεοναζί, πάλαι ποτέ αγαπημένοι των τηλεοπτικών πάνελ και του λαϊφστάιλ. Αυτό ταυτίζεται με το σώμα των Ελλήνων· οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρουν. Μετά περνάμε στο δεύτερο στάδιο της εκκαθαριστικής λογικής, στάδιο ιστορικά αναγκαίο για τον φασισμό: ακόμα και αν αποβάλουμε τους ξένους, το σώμα των Ελλήνων δεν θα περιλαμβάνει όλους τους Έλληνες, αλλά όσους αναγνωρίζουν αυτό το σώμα ως τέτοιο, όσους αποδέχονται τους όρους ένταξης σε αυτό, άρα όσους πληρούν τα κριτήρια καθαρότητας. «Ανθέλληνες», «απάτριδες», «ελληνόφωνοι», όσοι αποτυγχάνουν στο τεστ ελληνοφροσύνης πρέπει να αποκοπούν από το εθνικό σώμα. Η κατηγορία περιλαμβάνει από φιλελεύθερους δεξιούς κοσμοπολίτες μέχρι αριστερούς διεθνιστές, από σοσιαλδημοκράτες ευρωπαϊστές αστούς μέχρι αναρχικούς, όλους τέλος πάντων όσοι δεν συντάσσονται εφ’ ενός ζυγού σε θέματα εθνικής ταυτότητας και αυτοεικόνας, διεθνών σχέσεων, ελληνικού και βαλκανικού εθνικισμού, σχέσεων κράτους και Εκκλησίας κ.λπ.

Ο Μιχαλολιάκος αντιγράφει τα λόγια του Χίτλερ

του Δημήτρη Ψαρρά

Στα «Ενθέματα» της Κυριακής δημοσιεύσαμε  τη συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά, με θέμα τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε την Πέμπτη το βράδυ. Το Σάββατο το απόγευμα του ζητήσαμε, ένα σύντομο σχόλιο για την κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις συλλήψεις Μιχαλολιάκου και λοιπών στελεχών της Χρυσής Αυγής, το Σάββατο το πρωί. Μας είπε:

 «Οι συλλήψεις βουλευτών και στελεχών της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής συμμορίας είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της ναζιστικής ομάδας. Είναι γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια έχουν φτάσει στη δικαιοσύνη υποθέσεις με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος και μάλιστα έχουν τελεσιδικήσει, χωρίς να σκεφτεί κανείς ότι οι δικογραφίες αυτές περιγράφουν τη δράση μιας οργάνωσης, όπως αυτή που αντιμετωπίζει το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα. Το γεγονός ότι μόνο σήμερα ενεργοποιήθηκε το αυτονόητο ανακλαστικό της δικαιοσύνης ασφαλώς αποδεικνύει ότι τόσο καιρό υπήρχε ανοχή στη δράση της οργάνωσης, αν όχι υπόθαλψη της δραστηριότητάς της.

Οι λόγοι που οδήγησαν την κυβέρνηση στην αλλαγή της στάσης της απέναντι στη Χρυσή Αυγή είναι πολλοί. Αλλά ο κύριος δεν είναι άλλος από την απόφαση της ίδιας της Χρυσής Αυγής να κλιμακώσει τη δράση της τις τελευταίες μέρες. Η κλιμάκωση αυτή εκδηλώθηκε μέσα σε λίγες μόνο μέρες με τη δολοφονική επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ, την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος στο Μελιγαλά και εν τέλει την οργανωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αν δεν επενέβαινε ούτε αυτή τη φορά η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη, θα ήταν σαν να αποδέχονταν οριστικά την πρωτοκαθεδρία της Χρυσής Αυγής και την υποκατάσταση του κράτους από τα Τάγματα Εφόδου.

Σύλληψη Μιχαλολιάκου και λοιπών: στη σωστή κατεύθυνση

Tης Κλειώς Παπαπαντολέων

Στα «Ενθέματα» δημοσιεύσαμε τη συνέντευξη  της Κλειώς Παπαπαντολέων, αντιπροέδρου της Ελληνικής Ένωσης, με θέμα τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Οι συνεντεύξεις ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη το βράδυ. Το Σάββατο το απόγευμα  της ζητήσαμε ένα σύντομο σχόλιο για την κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις συλλήψεις Μιχαλολιάκου και λοιπών στελεχών της Χρυσής Αυγής, το Σάββατο το πρωί. Μας είπε:

 «Είναι, νομίζω, αυτονόητο ότι οι δικαστικές εξελίξεις είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και βεβαίως πρέπει κανείς να τις επικροτήσει, καθώς έχουν μία αυτοτελή αξία και τελούν σε μια σχέση σχετικής αυτονομίας –ως προς τα αποτελέσματα που παράγουν– σε συνάρτηση με τον λόγο για τον οποίο ο κρατικός μηχανισμός έκρινε αυτή τη στιγμή ότι δεν μπορεί άλλο να ανέχεται την οργανωμένη ναζιστική βία.

Φαίνεται, επίσης, ότι η δικαιοσύνη καταλήγει στο σχήμα που περιγράψαμε [στη συνέντευξη]: δηλαδή ότι η ηγετική ομάδα του κόμματος είχε συγκροτήσει εγκληματική οργάνωση η οποία με τη σειρά της συνιστούσε επιμέρους εγκληματικές ομάδες που προέβαιναν οργανωμένα και συντεταγμένα σε κακουργηματικές πράξεις, όντας μεταξύ τους σε  μια σχέση ιεραρχίας, πειθαρχίας, ελέγχου και λογοδοσίας. Είναι επίσης πολύ πιθανό να έχουμε και άλλες συλλήψεις, καθώς όπως συνήθως γίνεται με την εξάρθρωση εγκληματικών ομάδων: οι συλλήψεις γεννάνε συλλήψεις, καθώς κάποιοι επιλέγουν να συνεργαστούν με τις αρχές.

Μια «κουρτίνα» που σκίστηκε ξαφνικά…

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ-1

συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά

Από τη μεγάλη αντιφασιστική πορεία, Αθήνα, 25.9.2013

Ο αγώνας κατά του νεοναζισμού και του φασισμού βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, καθώς η δολοφονία του Παύλου Φύσσα –δυστυχώς, «χρειάστηκε» μια δολοφονία– άλλαξε πολλά. Προσπαθήσαμε την προηγούμενη φορά να θυμίσουμε τις ευθύνες και να αποτιμήσουμε την κατάσταση. Σήμερα, εστιαζόμαστε σε ένα ερώτημα κατεπείγον και κρίσιμο: Ποια είναι τα άμεσα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης των νεοναζί, σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα, ποια είναι τα σωστά και ποια τα λάθος βήματα; Μιλήσαμε, με αυτό το αγωνιώδες ερώτημα, με τρεις ειδικούς: Τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ψαρρά, τον κατεξοχήν ειδήμονα και μελετητή της Χρυσής Αυγής· τη δικηγόρο Κλειώ Παπαπαντολέων, αντιπρόεδρο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η οποία θα μόλις έδωσε στη δημοσιότητα συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής (η ίδια η Κλ. Παπαπαντολέων έχει αντιμετωπίσει επανειλημμένα τους νεοναζί στα δικαστήρια, από εποχής «Περιάνδρου» μέχρι σήμερα)· και τον Fabian Virchow, ειδήμονα σε θέματα νεοναζισμού στην Ευρώπη, καθηγητή Πολιτικής Θεωρίας στο Ντύσελντορφ, επικεφαλής της Ομάδας Μελέτης του Ακροδεξιού Εξτρεμισμού.

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Μια κρίσιμη στιγμή για το αντιφασιστικό κίνημα

Στάση λεωφορείου, Ίσλιγκτον, Βόρειο Λονδίνο.
Φωτoγραφία του Paul Misson, από το flickr

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα προξένησε αναταράξεις σε πολλά επίπεδα: στα ΜΜΕ, στην κοινή γνώμη, την κυβέρνηση κλπ. Πώς αξιολογείς τη νέα κατάσταση;

Δυστυχώς, χρειάστηκε να υπάρχει και Έλληνας μεταξύ των θυμάτων της ναζιστικής βίας για να προκληθούν αυτές οι «αναταράξεις». Τίποτα παρόμοιο δεν συνέβη όταν βλέπαμε τα αλλεπάλληλα ρατσιστικά εγκλήματα, με στόχο μετανάστες, να περνούν στα «ψιλά» του δελτίου ειδήσεων. Ακόμα και έτσι, όμως, νομίζω ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα. Λες και ξαφνικά σκίστηκε η κουρτίνα που προστάτευε τόσα χρόνια τη δράση της ναζιστικής συμμορίας και φάνηκε η πραγματικά εγκληματική της φύση. Όσο κι αν αυτή η διαπίστωση προκαλεί μελαγχολικές σκέψεις για το επίπεδο της δημοκρατίας μας, είναι αλήθεια ότι η έκρηξη του ενδιαφέροντος για τη δράση της Χρυσής Αυγής έχει ήδη προκαλέσει την απόλυτη απομόνωση της οργάνωσης. Για πρώτη φορά εκδηλώνεται τόσο καθολικό το αίτημα αντιμετώπισης της δράσης της και δεν ακούγονται παρά μόνο αδύναμες οι φωνές που επιχειρούν να καλύψουν τα εγκλήματά της πίσω από τις ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων, ευθύνες που είναι εντελώς άλλης τάξης και πρέπει κατά κύριο λόγο να αντιμετωπιστούν πολιτικά.  

  Σε αυτό το νέο τοπίο, ποιες πιστεύεις ότι είναι οι καίριες κινήσεις που πρέπει να γίνουν από πλευράς του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς;

Η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα, από τα πράγματα, δικαιώνονται. Ήταν απελπιστικά μόνοι τόσα χρόνια, όταν επέμεναν ότι η ανοχή στη δράση των ναζιστών και η αδιαφορία μπροστά στη δημιουργία χρυσαυγίτικων θυλάκων στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού απειλούν την ίδια τη δημοκρατία. Αυτό που επείγει σήμερα είναι να μη φοβηθούμε μπροστά στο αντικειμενικό γεγονός ότι την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός.

Τι πρέπει να γίνει στη δικαιοσύνη και την αστυνομία: Μέτρα άμεσα και αποτελεσματικά

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ-2

Συνέντευξη με την Κλειώ Παπαπαντολέων

NO PASARAN! Μαδρίτη, 1936

Ποια είναι τα άμεσα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής;

Καταρχάς, πρέπει να προβούμε σε μια διάκριση μεταξύ του κόμματος ως οργανισμού και των επιμέρους εγκληματικών δράσεων των μελών του. Με βάση αυτή τη διάκριση, θεωρώ ότι είναι απολύτως εσφαλμένο και αποπροσανατολιστικό να τεθεί το κόμμα εκτός νόμου: όχι απλώς γιατί ένα κόμμα μπορεί να επανέλθει με διαφορετική ονομασία και ως εκ τούτου διαρκώς να βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, αλλά και γιατί η κήρυξη κομμάτων εκτός νόμου είναι δημοκρατικά ολισθηρή. Η Γερμανία, που το έχει εφαρμόσει, έχει τη δική της συνταγματική και πολιτική ιστορία· δεν νομίζω ότι τέτοια παραδείγματα είναι «εξαγώγιμα» ευχερώς και αζημίως για το πολίτευμα. Ο πιο ασφαλής δρόμος για μια συντεταγμένη πολιτεία και, σε κάθε περίπτωση, ο πιο ασφαλής δρόμος για την Ελλάδα σήμερα είναι να επικεντρωθεί ο δικαστικός μηχανισμός στις επιμέρους εγκληματικές δράσεις που τελούνται από τα μέλη αυτής της οργάνωσης.

Νεοναζισμός: Η γερμανική εμπειρία

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ-3

Συνέντευξη με τον Φάμπιαν Βίρχοου

Ο Φάμπιαν Βίρχοου

Τι μας δείχνει η γερμανική εμπειρία για τα νεοναζιστικά κόμματα και μορφώματα; Ποια αντιμετώπιση (από το κίνημα, το κράτος, τη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα) ήταν πετυχημένη και ποια άστοχη;

Πολύ σύντομα, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη στρατιωτική σύνθλιψη του γερμανικού φασισμού, οι παλιοί ναζί άρχισαν να οργανώνονται ξανά. Παράλληλα, δεν έλειψαν ποτέ οι διαμαρτυρίες και οι αντιστάσεις — ακόμη κι αν προέρχονταν από μια κοινωνική μειοψηφία, στην οποία σημαντικό ρόλο έπαιζαν τα συνδικάτα. Οι ακροδεξιοί δυσκολεύτηκαν έτσι να προωθούν δημόσια την ιδεολογία τους και να οργανώνονται ανενόχλητοι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι αντιφασιστικές ενέργειες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη νομιμοποίηση· αμφισβητούν, λόγου χάρη, τη χρήση του δημόσιου χώρου από τους νεοναζί, στήνοντας οργανωμένους αποκλεισμούς ως απάντηση σε ακροδεξιές συγκεντρώσεις, πορείες και εκδηλώσεις. Αυτό το θεωρώ μεγάλη και σημαντική αλλαγή.

Διαδήλωση κατά των νεοναζί, Βερολίνο, 22.8.2013

Από την πλευρά του κράτους, τώρα. Αφενός βλέπουμε τόσο σε ομοσπονδιακό όσο και σε επίπεδο κρατιδίων μια υποτίμηση της σημασίας της ναζιστικής δράσης. Αφετέρου όμως υπάρχει μια συνεχιζόμενη πολιτική απαγορεύσεων, η οποία μπορεί να μην έχει επιφέρει σημαντικά αποτελέσματα σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο έχει συμβάλει αισθητά στην περιθωριοποίηση των οργανωμένων ακροδεξιών.

Κατά τη γνώμη μου, η πιο ηχηρή ήττα του αντιφασιστικού κινήματος στη Γερμανία ήταν η αδυναμία του το 1992 να παρέμβει αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια των πολυήμερων πογκρόμ στο Ρόστοκ. Η μεγαλύτερη πρόκληση για το κίνημα ήταν, και παραμένει, η καταπολέμηση του ευρέως διαδεδομένου καθημερινού ρατσισμού και ο αγώνας για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων για όλους τους ανθρώπους που ζουν στη Γερμανία.

Λεωφόρος Παύλου Φύσσα – «Δεν ξεχνώ»

του Γιάνη Γιανουλόπουλου

Δύο προτάσεις για τη μνήμη του. Πρώτη πρόταση: Να μετονομαστεί η λεωφόρος Παναγή Τσαλδάρη στην Αμφιάλη, όπου δολοφονήθηκε από τη νεοχιτλερική συμμορία, σε λεωφόρο Παύλου Φύσσα. (Μαθαίνω,  τώρα,  ότι  κάτοικοι της περιοχής πήραν ήδη τη σχετική πρωτοβουλία και συγκεντρώνουν υπογραφές). Στην Αθήνα και τον Πειραιά υπάρχουν δέκα εφτά ακόμα οδοί και λεωφόροι, καθώς και δύο πλατείες, με το ονοματεπώνυμο τού αρχηγού τού Λαϊκού Κόμματος στην προπολεμική Ελλάδα. Ενός μετριοπαθούς, για τα μέτρα της εποχής του, πολιτικού. Θα πρόκειται για πράξη οφειλόμενης τιμής στο παλικάρι, με την ουσιαστική σημασία της λέξεως, που δεν έχει καμία σχέση με «παλικαρισμούς», και ταυτοχρόνως πράξη υψηλού συμβολισμού, διότι η παραπάνω λεωφόρος συναντάται, σχηματίζοντας ένα είδος «Τ», με τη λεωφόρο Γρηγορίου Λαμπράκη, ο οποίος δολοφονήθηκε από το ακροδεξιό παρακράτος στη Θεσσαλονίκη πριν από πενήντα χρόνια (22 Μαΐου 1963). Ήταν μια πολιτική δολοφονία που, όπως αυτή τού νεαρού αντιφασίστα μουσικού, εργάτη και ακτιβιστή Παύλου Φύσσα, συγκλόνισε τότε το πανελλήνιο και άλλαξε τα πολιτικά δεδομένα.

Δ. Ψαρράς, Κλ. Παπαπαντολέων, Φ. Βίρχοου για τη Χρυσή Αυγή στα αυριανά «Ενθέματα»

Aντιφασιστικό πόστερ, 1944

Τα αυριανά «Ενθέματα» (που τυπώθηκαν πριν γίνουν γνωστές οι συλλήψεις του Ν. Μιχαλολιάκου και δεκάδων άλλων στελεχών της Χρυσής Αυγής), κυκλοφορούν με  τρεις συνεντεύξεις για τη «Χρυσή Αυγή». Μιλάνε ο Δημήτρης Ψαρράς και η Κλειώ Παπαπαντολέων, απαντώντας στο ερώτημα «τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής», και ο Φάμπιαν Βίρχοου, που μιλάει για τη γερμανική εμπειρία αντιμετώπισης του νεοναζισμού.  Δημοσιεύουμε  σήμερα δυο μικρά αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις του Δ. Ψαρρά και της Κλειώς Παπαπαντολέων, που δημοσιεύονται ολόκληρες στα κυριακάτικα «Ενθέματα»:

Δημήτρης Ψαρράς: «Η κουρτίνα που σκίστηκε ξαφνικά…. Μια κρίσιμη στιγμή για το αντιφασιστικό κίνημα»: «Η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα, από τα πράγματα, δικαιώνονται. Ήταν απελπιστικά μόνοι τόσα χρόνια, όταν επέμεναν ότι η ανοχή στη δράση των ναζιστών και η αδιαφορία μπροστά στη δημιουργία  χρυσαυγίτικων θυλάκων στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού απειλούν την ίδια τη δημοκρατία. Αυτό που επείγει σήμερα είναι να μη φοβηθούμε μπροστά στο αντικειμενικό γεγονός ότι την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός. Πρέπει να μη χάνουμε από το νου μας το γεγονός ότι, όσο μικροκομματικά κι αν είναι τα κίνητρα της κυβέρνησης, στην πραγματικότητα έχει συρθεί σ’ αυτή τη θέση από τη δική μας στάση. […]  Η Αριστερά, εκτός από το να αναδεικνύει και να καταλογίζει ευθύνες, δεν πρέπει να διστάσει ακόμα και να επικροτήσει κυβερνητικές κινήσεις στην κατεύθυνση της εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής. Το κέρδος θα είναι δικό της».

Κλειώ Παπαπαντολέων: Μέτρα άμεσα, αποτελεσματικά και χωρίς ακροβασίες: «Ο πιο ασφαλής δρόμος για μια συντεταγμένη πολιτεία και, σε κάθε περίπτωση, ο πιο ασφαλής δρόμος για την Ελλάδα σήμερα είναι να επικεντρωθεί ο δικαστικός μηχανισμός στις επιμέρους εγκληματικές δράσεις που τελούνται από τα μέλη αυτής της οργάνωσης. […] Η ανυπόφορη αδράνεια της Πολιτείας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια συνταγματικών εγγυήσεων. Αυτός είναι ένας ορατός κίνδυνος, που μπορεί να οδηγήσει σε  διπλή απώλεια: όχι μόνο η συστηματική ατιμωρησία να έχει θρέψει την ανέλεγκτη βία εξοικειώνοντας μια κοινωνία στα μαχαιρώματα και στα «μπραβιλίκια», αλλά να φέρνει τώρα επιπλέον μια κοινωνία αντιμέτωπη με ένα εν θερμώ ξεκαθάρισμα, άνευ όρων και άνευ κανόνων.»