Ο χρόνος είναι με το μέρος των ισχυρών. Ο χώρος όμως;

του Κωστή Χατζημιχάλη 

Ο χρόνος είναι χρήμα, και οι δανειστές μας, μέσω των «θεσμών» ελέγχουν και τα δυο. Κραυγές όπως «οι ημερομηνίες είναι ασφυκτικές», «ο χρόνος τελειώνει», «χάθηκε πολύτιμος χρόνος, τρέξτε να προλάβετε» κ.ά. ακούγονται συνέχεια από πολιτικούς και κανάλια, καλλιεργώντας φόβο και άγχος. Οι πιέσεις για τον χρόνο δεν ακούγονται, φυσικά, πρώτη φορά. Όμως την περίοδο αυτή αλλάζουν περιεχόμενο και ένταση, γιατί η νέα αριστερή κυβέρνηση δεν λέει ναι σε όλα και ζητά χρόνο για να δώσει τις δικές της προτάσεις. Στον χρόνο επενδύουν και οι εδώ τοποτηρητές των δανειστών, ελπίζοντας σε «αριστερή παρένθεση».

Άγγελος Σπαχής, «Το αίνιγμα της φυσιογνωμίας του ανθρώπου», 1932

Ο έλεγχος του χρόνου από τους ισχυρούς έχει την ιστορική του παρουσία από τα χρόνια της επαναστατικής Ελλάδας μέχρι τις μέρες μας, όπως εύστοχα σχολίασε ο Παντελής Μπουκάλας με αναφορές στο Σολωμό και στον Παλαμά. (Η Καθημερινή, 24.3.15). Τα αποσπάσματα των ποιημάτων που χρησιμοποίησε αποτυπώνουν την άνιση σχέση Ελλάδας-Ευρώπης, καυτηριάζοντας επίσης την αδιέξοδη θέση περί εθνικής μοναξιάς και ανάδελφου έθνους. Όμως ο χώρος, αυτός που μας έλαχε να ζούμε, ντόπιοι και φιλοξενούμενοι, ο χώρος-τόπος που πληγώνουμε καθημερινά, δεν ήταν και δεν είναι πάντα με το μέρος των ισχυρών.

Τα βουνά και τα νησιά, αυτή η ιδιόρρυθμη ορεινότητα και νησιωτικότητα που χαρακτηρίζει τη νότια απόληξη της Βαλκανικής χερσονήσου, ήταν χώροι-τόποι ανυπακοής και αντίστασης, καταφύγιο των διωκόμενων από το ’21, στον Ελληνοϊταλικό, στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο. Οι σημερινές τουριστικές χρήσεις οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τους παραδοσιακούς τρόπους παραγωγής και ζωής, δεν αφαιρούν «την τραγικότητα», όπως έγραφε ο Άγγελος Ελεφάντης, από χώρους-τόπους όπως ο Παρνασσός, το Βελούχι, ο Γράμμος, η Ύδρα, η Χίος, οι Σπέτσες, η Κρήτη. Και η Χάρτα του Ρήγα αποτυπώνει σε χάρτη και κείμενο τους ελεύθερους χώρους των κοινοτήτων της Βαλκανικής, δίνοντας το περίγραμμα μιας φαντασιακής ομόσπονδης οικουμενικής Ευρώπης.