Είμαστε όλοι ξεσκισμένες αδερφές;

Ομοφυλοφιλία, Χρυσή Αυγή και ομοκοινωνικότητα

 του Δημήτρη Παπανικολάου

Ήταν ο Χίτλερ γκέι; (από το σάιτ http://5election.com)

Όποιος είδε τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Παναγιώταρο να φωνάζει την προηγούμενη εβδομάδα «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες… ξεσκισμένες αδερφές», έξω από το θέατρο Χυτήριο, πρέπει να πάει στο ίντερνετ και να ξαναδεί αυτές τις σκηνές. Δεν λέω μόνο να το δουν όσοι δεν το είδαν, λέω να το ξαναδούν και όσοι το είδαν. Ξανά και ξανά. Και να σκεφτούν γιατί αυτή η σκηνή (όσα μπιπ κι αν της βάλουν τα κανάλια) είναι κατασκευασμένη όχι μόνο να προκαλεί αλλά και να κολακεύει τα βαθύτερα ένστικτα κοινωνικής συμμετοχής των πολλών. Και να σκεφτούν γιατί, αυτά ακριβώς τα «ένστικτα», που μόνο φυσικά δεν είναι, πρέπει τώρα να συζητήσουμε.

Γράφω αυτό το σημείωμα για να προλάβω δυο παρανοήσεις. Η πρώτη είναι να δούμε την ιστορία με την παράσταση του CorpusChristi μόνο ως καταπάτηση δικαιωμάτων, και δη του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης. Ήταν, σαφώς, και αυτό. Όμως, παράλληλα, ήταν και μια περίτρανη ένδειξη της συναρμογής της ομοφοβίας με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και τον νεοναζισμό. Την ίδια στιγμή, ήταν μια εντυπωσιακά καλή ευκαιρία για να κατανοήσουμε πόσο αυτή η συναρμογή της ομοφοβίας με κάθε είδους στεγανό ταυτοτικό λόγο κολακεύει ακριβώς τους τρόπους με τους οποίους μια πολύ μεγαλύτερη ομάδα συμπολιτών μας, πολύ μεγαλύτερη από όσους εύκολα ονομάζουμε νεοναζιστές ή ρατσιστές, χρησιμοποιεί για να κατανοήσει τον κόσμο. Ξαναδές τη σκηνή με τον Παναγιώταρο. Και σκέψου τι μέσα σου, εκεί που λανθασμένα ονομάζεις «ενστικτωδώς», πάει κάπως προς στιγμήν να τη θεωρήσει δεδομένη. Και άρχισε, πολιτικά, την (αυτο)κριτική σου ακριβώς από το σημείο εκείνο.