Η Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και τρανσφοβία

της Λένας Ασλανίδου, της Αλεξάνδρας Βασιλείου και της Βέρας Λάρδη

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερα περιστατικά ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας αναφέρονται στα μίντια. Το γεγονός οφείλεται στην αύξηση αυτού του είδους βίας αλλά και στο ότι τα θύματα ίσως νιώθουν μεγαλύτερη στήριξη, κι έτσι τα καταγγέλλουν ευκολότερα. Σημαντικό ρόλο στην πρόληψη και αντιμετώπιση της ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας παίζει το σχολείο, βασικός χώρος κοινωνικοποίησης και αναπαραγωγής στερεοτύπων και προκαταλήψεων. Οι τρεις μας λοιπόν, η Αλεξάνδρα Βασιλείου και η Λένα Ασλανίδου από το Processwork Hub και η Βέρα Λάρδη από την ομάδα Amaté Performance αποφασίσαμε να σχεδιάσουμε μια δράση/επιμόρφωση που να απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς και θα εξερευνά την ομοφοβία και την τρανσφοβία. Έτσι γεννήθηκε «Η Αυθεντική Αντίδραση», ένα θεατρικό δρώμενο που ακολουθείται από συζήτηση με το κοινό, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στις διαφορετικές φωνές και εμπειρίες γύρω από τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου.

Φωτογραφίες του Μάριου Λώλου από την παράσταση

Μαζέψαμε μια ομάδα lgbtq ανθρώπων για μια βραδιά αφηγήσεων στιγμών αποδοχής και διάκρισης, ιστοριών που αφορούν τη δική τους lgbtq εμπειρία. Με βάση αυτό το υλικό σχεδιάσαμε ένα θεατρικό δρώμενο στο οποίο συμπεριλάβαμε αυτούσιες τις ιστορίες, διαφυλάσσοντας την ανωνυμία αφηγητών και αφηγητριών. Στο επόμενο στάδιο, σχηματίστηκε μια ομάδα εθελοντών ηθοποιών. Ενδιαφέρον είναι ότι και η ίδια η ομάδα των ηθοποιών, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της δράσης, διαπραγματεύτηκε το θέμα της προσωπικής και κοινωνικής ομοφοβίας και τρανσφοβίας, όπως αυτή εμφανιζόταν στην επεξεργασία του υλικού επηρεάζοντας τις σχέσεις μέσα στην ομάδα.

Είμαστε όλοι ξεσκισμένες αδερφές;

Ομοφυλοφιλία, Χρυσή Αυγή και ομοκοινωνικότητα

 του Δημήτρη Παπανικολάου

Ήταν ο Χίτλερ γκέι; (από το σάιτ http://5election.com)

Όποιος είδε τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Παναγιώταρο να φωνάζει την προηγούμενη εβδομάδα «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες… ξεσκισμένες αδερφές», έξω από το θέατρο Χυτήριο, πρέπει να πάει στο ίντερνετ και να ξαναδεί αυτές τις σκηνές. Δεν λέω μόνο να το δουν όσοι δεν το είδαν, λέω να το ξαναδούν και όσοι το είδαν. Ξανά και ξανά. Και να σκεφτούν γιατί αυτή η σκηνή (όσα μπιπ κι αν της βάλουν τα κανάλια) είναι κατασκευασμένη όχι μόνο να προκαλεί αλλά και να κολακεύει τα βαθύτερα ένστικτα κοινωνικής συμμετοχής των πολλών. Και να σκεφτούν γιατί, αυτά ακριβώς τα «ένστικτα», που μόνο φυσικά δεν είναι, πρέπει τώρα να συζητήσουμε.

Γράφω αυτό το σημείωμα για να προλάβω δυο παρανοήσεις. Η πρώτη είναι να δούμε την ιστορία με την παράσταση του CorpusChristi μόνο ως καταπάτηση δικαιωμάτων, και δη του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης. Ήταν, σαφώς, και αυτό. Όμως, παράλληλα, ήταν και μια περίτρανη ένδειξη της συναρμογής της ομοφοβίας με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και τον νεοναζισμό. Την ίδια στιγμή, ήταν μια εντυπωσιακά καλή ευκαιρία για να κατανοήσουμε πόσο αυτή η συναρμογή της ομοφοβίας με κάθε είδους στεγανό ταυτοτικό λόγο κολακεύει ακριβώς τους τρόπους με τους οποίους μια πολύ μεγαλύτερη ομάδα συμπολιτών μας, πολύ μεγαλύτερη από όσους εύκολα ονομάζουμε νεοναζιστές ή ρατσιστές, χρησιμοποιεί για να κατανοήσει τον κόσμο. Ξαναδές τη σκηνή με τον Παναγιώταρο. Και σκέψου τι μέσα σου, εκεί που λανθασμένα ονομάζεις «ενστικτωδώς», πάει κάπως προς στιγμήν να τη θεωρήσει δεδομένη. Και άρχισε, πολιτικά, την (αυτο)κριτική σου ακριβώς από το σημείο εκείνο.