του Νίκου Χατζηνικολάου
Αγνοούμε τους λόγους για τους οποίους ο Σταύρος Θεοδωράκης έλαβε την απόφαση να πολιτευθεί. Ήθελε από μικρός να γίνει πρωθυπουργός και να σώσει την Ελλάδα; Άλλοι του έδωσαν την ιδέα και άλλοι πάλι τον ενεθάρρυναν «να κατέβει» για να συντρίψει τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δεν αφήνουν τη χώρα να ορθοποδήσει; Ακόμη δεν έχουμε την απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα. Σίγουρο είναι μόνο πως η δημιουργία του Ποταμιού, αν εξετάσουμε την πολιτική στάση που κράτησε κατά τον ενάμιση χρόνο που πέρασε, κύριο στόχο είχε να αποδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, κάτι που οι φθαρμένοι Νεοδημοκράτες δεν ήταν σε θέση να κάνουν. Ταυτόχρονα, οραματίζονταν να του προσφέρει τους βουλευτές που θα χρειαζόταν αν δεν είχε αυτοδυναμία, ώστε να τον αδρανοποιήσει από την πρώτη στιγμή. Όλα αυτά, ως γνωστόν, έπεσαν στο κενό. Θα ήταν όμως λάθος να μείνουμε εκεί και να αγνοηθεί η πολιτική ιδεολογία του νέου κόμματος.
«Δια βοής» χρίστηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης Αρχηγός του Ποταμιού στις 29 Ιουνίου 2014 και μέχρι σήμερα δεν έχει εκλεγεί. Η περιφρόνησή του για τους δημοκρατικούς θεσμούς είναι όμως γενικότερη. Η επανειλημμένη κριτική του στην προσφυγή στον λαό σε μια κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης, καθώς και τα ειρωνικά του σχόλια όταν εμφανίστηκε το ενδεχόμενο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να αποφανθούν με εσωτερικό δημοψήφισμα για την πολιτική του κόμματος, αλλά και στα τέλη Αυγούστου όταν ανακοινώθηκε η διεξαγωγή εκλογών τον Σεπτέμβριο, δεν σχολιάστηκαν επαρκώς. Πρόκειται για «δειλία», δήλωσε περισσότερες φορές, ακόμη και στο εξωτερικό, ο Σταύρος Θεοδωράκης. «Όταν είσαι Αρχηγός», είπε, «αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Δεν εγκαταλείπεις τη μάχη ζητώντας από τον κόσμο να σε στηρίξει»! Εδώ συνοψίζεται η πολιτική φιλοσοφία του, την οποία ασπάζονται και οι αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας. Συνέχεια ανάγνωσης