Το ποτάμι που έγινε ρυάκι

του Νίκου Χατζηνικολάου

Αγνοούμε τους λόγους για τους οποίους ο Σταύρος Θεοδωράκης έλαβε την απόφαση να πολιτευθεί. Ήθελε από μικρός να γίνει πρωθυπουργός και να σώσει την Ελλάδα; Άλλοι του έδωσαν την ιδέα και άλλοι πάλι τον ενεθάρρυναν «να κατέβει» για να συντρίψει τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δεν αφήνουν τη χώρα να ορθοποδήσει; Ακόμη δεν έχουμε την απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα. Σίγουρο είναι μόνο πως η δημιουργία του Ποταμιού, αν εξετάσουμε την πολιτική στάση που κράτησε κατά τον ενάμιση χρόνο που πέρασε, κύριο στόχο είχε να αποδυναμώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, κάτι που οι φθαρμένοι Νεοδημοκράτες δεν ήταν σε θέση να κάνουν. Ταυτόχρονα, οραματίζονταν να του προσφέρει τους βουλευτές που θα χρειαζόταν αν δεν είχε αυτοδυναμία, ώστε να τον αδρανοποιήσει από την πρώτη στιγμή. Όλα αυτά, ως γνωστόν, έπεσαν στο κενό. Θα ήταν όμως λάθος να μείνουμε εκεί και να αγνοηθεί η πολιτική ιδεολογία του νέου κόμματος.

«Δια βοής» χρίστηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης Αρχηγός του Ποταμιού στις 29 Ιουνίου 2014 και μέχρι σήμερα δεν έχει εκλεγεί. Η περιφρόνησή του για τους δημοκρατικούς θεσμούς είναι όμως γενικότερη. Η επανειλημμένη κριτική του στην προσφυγή στον λαό σε μια κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης, καθώς και τα ειρωνικά του σχόλια όταν εμφανίστηκε το ενδεχόμενο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να αποφανθούν με εσωτερικό δημοψήφισμα για την πολιτική του κόμματος, αλλά και στα τέλη Αυγούστου όταν ανακοινώθηκε η διεξαγωγή εκλογών τον Σεπτέμβριο, δεν σχολιάστηκαν επαρκώς. Πρόκειται για «δειλία», δήλωσε περισσότερες φορές, ακόμη και στο εξωτερικό, ο Σταύρος Θεοδωράκης. «Όταν είσαι Αρχηγός», είπε, «αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Δεν εγκαταλείπεις τη μάχη ζητώντας από τον κόσμο να σε στηρίξει»! Εδώ συνοψίζεται η πολιτική φιλοσοφία του, την οποία ασπάζονται και οι αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας.

Το καλό το ποτάμι όλα τα αλέθει

του Στρατή Μπουρνάζου

O ποδηλάτης

Ένα κύμα προσχωρήσεων φουσκώνει τις τελευταίες μέρες το Ποτάμι. Πρώτα οι «Μεταρρυθμιστές» του Σπύρου Λυκούδη, μετά η κίνηση «Ευρώπη-Οικολογία», αναμένεται η προσχώρηση της Κατερίνας Μάρκου, του Πέτρου Τατσόπουλου, του Γρηγόρη Ψαριανού και αρκετών άλλων, ενώ γέφυρες υπάρχουν, πάντα σύμφωνα με όσα γράφονται, και με Διαμαντοπούλου-Φλωρίδη.

Είναι ηλίου φαεινότερο, για μένα τουλάχιστον, ότι το κύριο ελκτικό χάρισμα του Ποταμιού, για όλους τους παραπάνω, δεν είναι οι θέσεις, οι δομές, οι άνθρωποί ή η προσωπικότητα του αρχηγού του, αλλά τα καλά δημοσκοπικά ευρήματα και, ως εκ τούτου, η ισχυρή πιθανότητα οι προσχωρούντες σήμερα να είναι αύριο βουλευτές. Και έτσι, ανάμεσα στα άλλα χαρίσματα του Ποταμιού (αρχηγοκεντρισμός, θολούρα θέσεων, διαρκείς μετατοπίσεις) προστίθεται δύο ακόμα, πολύ ισχυρά: ο καιροσκοπισμός και ο έντονος πολυσυλλεκτισμός (τόσο έντονος, που ανάγεται σε στρατηγικό, και όχι τακτικό, στοιχείο).

Το Πανεπιστήμιο του λαδιού

του Βασίλη Καρδάση και του Τάκη Παπαϊωάννου

Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, «Το μάζεμα των ελαιών εν Μυτιλήνη»

Ξεκινήσαμε να γράψουμε ένα σχόλιο για τη διάσημη πλέον ρήση του Στ. Θεοδωράκη, στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου: «Έχουμε το καλύτερο λάδι, και δεν έχουμε ένα πανεπιστήμιο για την ελιά!». Είπαμε να σχολιάσουμε την αντίληψη περί παιδείας του Ποταμάρχη, να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, άλλα σχετικά  ιδρύματα κ.ο.κ. Ο απολαυστικός όμως διάλογος που συναντήσαμε  στο facebook, μεταξύ Βασίλη Καρδάση και Τάκη Παπαϊωάννου, μας υπερκάλυψε και έτσι παραιτηθήκαμε από το σχόλιο. Σας μεταφέρουμε εκλεκτές περικοπές:

 Βασίλης Καρδάσης: Και η ντομάτα μας όμως είναι καλή! Και το μπρόκολο… Κάθε ζαρζαβατικό και πανεπιστήμιο. Αυτές είναι καινοτόμες προτάσεις.

Τάκης Παπαϊωάννου: Δάσκαλε, άστα, δράμα, υποβιβάστηκε σε ΤΕΙ Ελαιουργικής σε λιγότερο από πενήντα λεπτά! Ζω για να με δεχτούν σε Μάστερ «Αποθήκευση ελαιοκάρπου σε σακίδιο…»

Αυτός και το σακίδιο

της Σίσσυς Βελισσαρίου

Τι είναι αλήθεια το Ποτάμι και τι η μαγευτική TVpersona που μετά βδελυγμίας απαρνείται το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τα παιδιά του «κομματικού σωλήνα»; Τι συμβολίζει αλήθεια το σακίδιο που η TVpersona αγόγγυστα κουβαλά; Μήπως ο Σταύρος είναι ο νέος Μεσσίας σε μεταμοντέρνο περιτύλιγμα, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου πακεταρισμένες σε σακίδιο; Η μήπως είναι το αιώνιο αρσενικό που κάθε θηλυκό προσμένει στη ζωή του για να ολοκληρωθεί; Ο εραστής που θα διεισδύσει στο (θηλυκό) εκλογικό σώμα για να το μυήσει σε ηδονές που μόνον εκείνος μπορεί να χαρίσει; Ή είναι ένας απλός κομπέρ του συστήματος που με το μικρόφωνο στο χέρι ασταμάτητα κάνει βόλτες επί σκηνής και με χαρακτηριστική άνεση απαντά σε ερωτήσεις από ένα αθέατο κοινό, στήνοντας ένα onemanshow;[1]

Ατέλειωτα τα ερωτηματικά μπροστά σε αυτό το «νέο», το «φρέσκο» και το «εναλλακτικό» πράγμα που σαν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος επισκέφτηκε με μορφή κόμματος τον Σταύρο όταν κοίταζε επίμονα το ταβάνι σε βαθιά περισυλλογή για όλα και για τίποτα. Η μόνη σίγουρη απάντηση είναι το ότι πρόκειται περί μιας εξόφθαλμης κατασκευής, προϊόν της διαπλοκής των μήντια και των εγχώριων μεγιστάνων που τα ελέγχουν με πολιτικά κέντρα. Σκοπός της «παρθενογένεσης» είναι ο Ποταμός να διαχυθεί με χύμα στυλ στο εκλογικό σώμα και να διεμβολίσει ως δούρειος ίππος όχι γενικώς το κουρασμένο πολιτικό τοπίο, όπως ο ίδιος ο ευαίσθητος δημοσιογράφος ισχυρίζεται, αλλά την Αριστερά και πολύ συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μαρκούτσι του Σταύρου στοχεύει στα μεσαία εκείνα στρώματα που ακόμα φαντασιώνονται ότι θα ξαναβρούν το προ Μνημονίου απολεσθέν λάιφ στάιλ τους που γι’ αυτά συγκροτεί ταυτότητα, τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα ασχέτως αν είναι copyandpaste έτοιμων εικόνων από τα ΜΜΕ και τις χολιγουντιανές ταινίες. Γι’ αυτά τα μεσοστρώματα, όπως και για πολλούς νεολαίους, εκείνο που φταίει είναι γενικώς το σύστημα, οι πολιτικοί και η πολιτική που είναι αδιακρίτως κακοί/ή, που μιλούν την ξύλινη γλώσσα των αριθμών και των θεσμών και κατάντησαν τη χώρα «σ’ αυτό το χάλι». Προνομιακά σε αυτό το κοινό, ο «αντιεξουσιαστής», ζωντανός και χαλαρός Σταύρος πλασάρει την πολιτική ως καταναλωτικό προϊόν που δίνει στον αγοραστή την ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Η απόλαυση αυτή είναι πολλαπλή: ερωτική με τη χυδαία σεξιστική εκδοχή της, ψυχαγωγική με τους εξυπνακισμούς του, βαθιά λαϊκίστικη (το παιδί από τις δυτικές συνοικίες που δεν ξέρει ξένες γλώσσες) αλλά και πατριωτική («δεν λυγίζουν τα πόδια μου» στους Ευρωπαίους).