Μπροστά στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας

του Νίκου Γιαννόπουλου 

H γενική μoυ εκτίμηση (και εκτίμηση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα), ότι η δημιουργία αριστερής κυβέρνησης αποτελεί συνολικά έναν θετικό συσχετισμό για τις κοινωνικές και τις πολιτικές εξελίξεις, αντανακλάται και στο πεδίο που συζητάμε σήμερα. Η δημιουργία αριστερής κυβέρνησης συνιστά, λοιπόν, θετικό συσχετισμό για το αντιφασιστικό κίνημα και τον αγώνα κατά του ρατσισμού, του νεοναζισμού και της Χρυσής Αυγής. Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι θα γίνουν ορισμένες σοβαρές «ανατάξεις» από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ — συμφωνώ με όσα σωστά είπε ο Δημήτρης Ψαρράς (βλ. «Η κρυφή γοητεία της Χρυσής Αυγής», RedNotebook, 17.3.2015).

Φωτό: epocalibera (www.epocalibera.com)

Το δεύτερο που θέλω να επισημάνω είναι ότι η δίκη της Χ.Α. θα γίνει με αποφυλακισμένους τους κατηγορούμενους. Και αυτό είναι ένα ζήτημα. Ασφαλώς, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πούμε να παραβιαστεί το δεκαοχτάμηνο, το ανώτατο συνταγματικό όριο προφυλάκισης, και να μείνουν για πάντα στη φυλακή. Σε καμία περίπτωση. Μπορούμε όμως, και πρέπει, να πούμε ότι υπάρχουν ευθύνες, και στην προηγούμενη κυβέρνηση και στις δικαστικές αρχές, που το διάστημα αυτό εξέπνευσε χωρίς να ξεκινήσει η δίκη.

Το ότι τα στελέχη της Χ.Α. θα απελευθερωθούν συνιστά ζήτημα, δεδομένου η Χ.Α. θα αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, στην κατεύθυνση της «πολιτικής εξωστρέφειας». Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση σε αυτό πρέπει να είναι πολιτική. Πρέπει να υπάρχει πολιτική πίεση να γίνει κανονική δίκη: με την ισχύουσα νομοθεσία, χωρίς αμβλύνσεις, θετικές διακρίσεις και τίποτα άλλο. Είναι πολύ σημαντικό, και είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε οποιαδήποτε άμβλυνση, πολλώ δε μάλλον στη μετατροπή του κατηγορητηρίου. Οι χρυσαυγίτες πρέπει να δικαστούν με το σύνολο των κατηγοριών.

Η Ελληνική Αστυνομία, βραχίονας του κρατικού εγκεφάλου

 ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ-1

του Δημήτρη Χριστόπουλου

«Η παλαιά φρουρά». Χαρακτικό του Καρλ Ρέσινγκ, από το λεύκωμα «Η προκατάληψή μου ενάντια στην εποχή μας», Βερολίνο 1932

Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα, σε μια συνέντευξή του στο BBC, o Άδωνις Γεωργιάδης, ερωτηθείς για το αν υπάρχουν σχέσεις Αστυνομίας-Χρυσής Αυγής, απάντησε: «Very unhappy to say that to some point it is true». Κατόπιν αυτού, το ερώτημα δεν είναι να αποδείξει κανείς το κοινώς παραδεκτό, αλλά να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Αυτό προσπάθησα στο σχετικό κεφάλαιο της έρευνας: Να δούμε πώς φτάσαμε εδώ, διότι πράγματι η αστυνομία είναι η πιο εκτεθειμένη στην ακροδεξιά διείσδυση σε σχέση με όλους τους άλλους θεσμούς. Για μένα, η απάντηση βρίσκεται σε έναν συνδυασμό που αφορά το πολύ λερωμένο παρελθόν της, τον εκδημοκρατισμό (που όντως έγινε, με έμφαση στην πίστη στο πολίτευμα, αλλά είχε περιορισμένη απήχηση στην εργασιακή νοοτροπία και κουλτούρα των αστυνομικών) και τον ρόλο που έχει αναλάβει η αστυνομία σε συνθήκες κοινωνικής αστάθειας και έντασης, πολύ οικείες στην Ελλάδα. Με μια φράση, λέω πως τη στιγμή που η αστυνομία πάλευε με τα φαντάσματά της για να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά σώματος ασφαλείας σε κράτος δικαίου, το κράτος της ανέθεσε να διαχειριστεί το μεταναστευτικό της δεκαετίας του 1990, επαναφέροντας στους αλλοδαπούς πρακτικές βαρβαρότητας και βίας που έτειναν να ξεχαστούν. Οι αντιτρομοκρατικές επιτυχίες, με την εξάρθρωση της 17Ν και του ΕΛΑ, προσέδωσαν τη χαμένη επαγγελματική «υπερηφάνεια» σε ένα σώμα απαξιωμένο στην κοινή γνώμη, ενώ η ενίσχυση και δημιουργία ειδικών μονάδων καταστολής, σε συνδυασμό με την ελλιπή εκπαίδευση τους, δημιούργησε εύφορο έδαφος για την εδραίωση ακροδεξιών θυλάκων. Από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι την Ελλάδα της κρίσης και της πολιτικής εκτίναξης της Χρυσής Αυγής ουσιαστικά είναι μια ανάσα δρόμος στην ιστορία της Αστυνομίας, ώστε να φτάσουμε σε σχεδόν πλειοψηφικά ποσοστά για τη Χρυσή Αυγή στα εκλογικά τμήματα πού ψήφισαν αστυνομικοί.

Λίγες μέρες μετά τον Δεκέμβρη του 2008 με είχαν ρωτήσει σε μια συνέντευξη: «Μπορεί να υπάρχει καλή αστυνομία;». Απάντησα όπως απαντώ και μετά από αυτήν έρευνα: «Μπορεί να υπάρχει καλύτερη αστυνομία». Εξάλλου, η αστυνομία είναι βραχίονας του κράτους, δεν είναι ακριβώς «κράτος», όπως την είχε αποκαλέσει το 1991 ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης. Αν ο εγκέφαλος θέλει λοιπόν, μπορεί να τη συνεφέρει. Αν δεν θέλει, τότε ασφαλώς δεν μπορεί.