Το ISIS προϊόν της διάλυσης του κράτους και της κατάρρευσης της κοινωνίας

Συνέντευξη του Χαμίτ Μποζαρσλάν στον Πολυμέρη Βόγλη

 Μιλάει για το ISIS, τη Συρία, την Τουρκία, το προσφυγικό

Ο Hamit Bozarslan, που διδάσκει σήμερα στην EHESS στο Παρίσι θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες, που ασχολούνται με τη σύγχρονη Τουρκία, τη Μέση Ανατολής και το Κουρδικό. Ο Χ. Μποζαρσλάν βρέθηκε στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ (Παράρτημα Ελλάδας). Μίλησε, στη σειρά «Rethinking Europe», στις 5 Φεβρουαρίου, με θέμα «Όταν οι κοινωνίες καταρρέουν: βία και κοινωνική αποσύνθεση στη Μέση Ανατολή και οι επιπτώσεις της στην Ευρώπη». Ο ιστορικός Πολυμέρης Βόγλης (Παν. Θεσσαλίας) του έθεσε μερικά ερωτήματα για το ISIS, την κατάσταση στη Συρία και την Τουρκία, την προσφυγική κρίση.

Οι εικόνες και οι πληροφορίες για τη δράση του ISIS στη Συρία και το Ιράκ έχουν προκαλέσει διεθνώς ένα σοκ και την αίσθηση ότι πρόκειται για μια πρωτοφανή νέα απειλή. Είναι, όντως, το ISIS ένα νέο φαινόμενο; Ποια, κατά τη γνώμη σου, είναι η διαφορά του σε σχέση με προηγούμενες μορφές ισλαμικής τρομοκρατίας, όπως η Αλ Κάιντα;

To ISIS, πρώτα απ’ όλα, είναι προϊόν της διάλυσης του κράτους και της κατάρρευσης της κοινωνίας, κατά κύριο λόγο στη Συρία και εν μέρει στο Ιράκ, τη Λιβύη, και ορισμένες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Αναδύθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία οι διεθνείς μετακινούμενες ομάδες τζιχαντιστών είχαν ενισχυθεί σημαντικά και υπήρχε αλληλεπίδραση μεταξύ των διαφόρων μορφών ριζοσπαστισμού που δημιουργούνταν αφενός στον μουσουλμανικό κόσμου και αφετέρου στο περιθώριο των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σε αντίθεση με τα τζιχαντιστικά κινήματα του παρελθόντος, συμπεριλαμβανομένης της Αλ-Κάιντα, το ISIS ανέπτυξε ταυτόχρονα μια διπλή δυναμική: μια εν πολλοίς ορθολογική διαδικασία οικοδόμησης κράτους σε διαλυμένες κοινωνίες, μαζί με μια ακραία βία και μια βία αυτοθυσίας που καταστρέφουν κάθε ορθολογισμό, συμπεριλαμβανομένου αυτού που απαιτείται για την οικοδόμηση ενός κράτους. Στην πραγματικότητα, παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο ιστορικών περιόδων, θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει το ISIS με το ναζιστικό φαινόμενο, το οποίο ήταν ταυτόχρονα ορθολογικό και αυτοκαταστροφικό, ένα παράδοξο που κέντρισε το ενδιαφέρον στοχαστών όπως η Χάνα Άρεντ, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο Ερνστ Μπλοχ, ο Καρλ Κράους, ο Σεμπάστιαν Χάφνερ και ο Σίγκμουντ Φρόιντ την δεκαετία του ’30 και του ’40.

Παρίσι: Η μέρα μετά

συνέντευξη του Φαμπιάν Περιέ

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στη γαλλόφωνη διαδικτυακή έκδοση της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης GrèceHebdo (www.grecehebdo.gr), στις 20.11.2015. (www.grecehebdo.gr, FΒ: www.facebook.com/Grecehebdo Twitter: @Grecehebdo. Τη συνέντευξη πήραν η Μαγδαληνή Βαρούχα και ο Κώστας Μαυροειδής.

μετάφραση από τα γαλλικά: Μαγδαληνή Βαρούχα

Μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου, ποιες είναι οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι για τις πολιτικές της Γαλλίας;

Το απόγευμα του Σαββάτου, μια μέρα μετά τις επιθέσεις, είδα στη λεωφόρο Richard Lenoir ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Νέοι βορειοαφρικανικής καταγωγής –οι ίδιοι χαρακτήρισαν τον εαυτό τους έτσι– ήρθαν να εκφράσουν τη θλίψη τους για τα θύματα, και παράλληλα να πουν ότι δεν θέλουν να τους συγκρίνουν με τους τρομοκράτες ούτε να τους αντιμετωπίζουν σαν τζιχαντιστές από τη Δευτέρα το πρωί. Ήταν εκεί και διατύπωναν τα επιχειρήματά τους, όταν κάποιοι άλλοι περαστικοί τους ζητούσαν να είναι ήσυχοι καθώς βρίσκονταν σε έναν τόπο πένθους και περισυλλογής. Αλλά τι σημαίνει πένθος χωρίς σκέψη; Είναι το συναίσθημα ο μόνος καλός οδηγός; Αυτοί οι νέοι ήταν εκεί για να συζητήσουν — ήθελαν διάλογο με επιχειρήματα. Αναφέρθηκαν στις πωλήσεις όπλων, τις πολιτικές ενσωμάτωσης, τον σεβασμό των θρησκειών στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, τον χαρακτήρα του κοσμικού κράτους. Ήθελαν να καταγγείλουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ρατσισμού, που μπορεί να γίνει ένα εύκολο αντανακλαστικό σε μια χώρα όπου η άκρα Δεξιά επενδύει στην κοινωνική δυστυχία, τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσιότερων και φτωχότερων (το «κοινωνικό χάσμα» διαρκώς διευρύνεται στη Γαλλία), τα πολιτικά ψέματα (πόσες υποσχέσεις του υποψήφιου Ολάντ πράγματι υλοποιήθηκαν από τον Πρόεδρο Ολάντ;), την ξενοφοβία.

Γκρεγκορύ Ραμπενμπέργκ, ένα πρόσωπο από το Παρίσι

της Μαγδαληνής Βαρούχα

Ο Gregory Reibenberg

Ο Grégory Reibenberg, o Γαλλοεβραίος ιδιοκτήτης του μπιστρό «La Belle Equipe», όπου έχασαν τη ζωή τους 19 άτομα, μεταξύ των οποίων και η μουσουλμάνα γυναίκα του (την οποία δεν θα μπορούσε να έχει παντρευτεί στο μη κοσμικό κράτος-απαρτχάιντ του Ισραήλ, που αναγνωρίζει μόνο γάμους ομόθρησκων) εμφανίζεται για λίγα λεπτά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του France2, δυο μέρες μετά τις επιθέσεις, δίπλα σε έναν ψυχολόγο που στηρίζει αυτόν και την οχτάχρονη κόρη του. Λέει ότι είναι συντετριμμένος, προσπαθεί να καταλάβει, δεν ζητάει εκδίκηση, δεν του φταίνε οι μουσουλμάνοι ούτε κανείς άλλος με βάση το χρώμα ή τη θρησκεία· θέλει απλά να συνεχίσει τη δουλειά στο μπιστρό με τους πολύχρωμους πελάτες του, θέλει να ξαναβρεί τη ζωή, τη χαρά, τους φίλους και τους θαμώνες του (όσους απέμειναν μετά το μακελειό) και, πάνω απ’ όλα, θέλει να στηρίξει τη μικρή του κόρη. «Πρέπει να συνεχίσουμε, να είμαστε έξω, στα πεζοδρόμια, στα μπαρ, στα θεάματα, στη ζωή. Μπορούμε να χαμογελάμε και με τις πληγές στο πρόσωπο. Μπορούμε να είμαστε πάλι ευτυχισμένοι, δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Τέσσερα ερωτήματα σχετικά με την επίθεση στο Παρίσι, την Ευρώπη και το ISIS

του Τζέιμς Μπάτλερ

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

1. Τι προσπαθεί να πετύχει η τρομοκρατία;

Αν και η ίδια η «τρομοκρατία» είναι ένα είδος πολιτικού ποδοσφαίρου –ο ορισμός της εξαρτάται από την πολιτική της ερμηνεία– είναι λογικό να την θεωρούμε ως μια ασύμμετρη πράξη πολέμου, με σκοπό την προβολή ενός μηνύματος με τη χρήση της βίας, ώστε είτε να «οξύνει τις αντιθέσεις» μέσα σε μια κοινωνία είτε να προκαλέσει τη σπασμωδική αντίδραση του αντιπάλου.

Οι δύο κυρίαρχες ερμηνείες της «ισλαμικής» τρομοκρατίας εντοπίζουν το πρόβλημα είτε σε μια υποθετική αποτυχία του ισλαμικού πολιτισμού να εκσυγχρονιστεί (η συντηρητική άποψη) είτε ως αποτέλεσμα διαστρεβλωμένης ερμηνείας από τους σύγχρονούς ουαχαμπίτες (τυπική φιλελεύθερη άποψη). Όπως επισημαίνει ο Arun Kundnani, η επιμονή σε καθαρά ιδεολογικούς λόγους γένεσης του φαινομένου συσκοτίζει τους ευρύτερους πολιτικούς ανταγωνισμούς στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μέτωπο.

Διαβάζοντας το κύριο άρθρο της Liberation, αυτό που κάνει εντύπωση είναι η παντελής έλλειψη αναφοράς σε οποιαδήποτε κίνητρα από την μεριά των επιτιθέμενων: ​​πρόκειται για «τυφλή τρομοκρατία» και «αυτοκτονικό μυστικισμό». Τα λίγα που ξέρουμε είναι ότι ένας εισβολέας αναφέρθηκε στη σύγκρουση στη Συρία πριν πραγματοποιήσει τις εκτελέσεις και ότι το ISIS ανέλαβε την ευθύνη για τις επιθέσεις. Αυτό φαίνεται να ι ταιριάζει με τις δηλώσεις που διαβάζουμε ή ακούμε από δράστες άλλων τρομοκρατικών επιθέσεων: αυτό που συνδέει τον Τζοχάρ Τσαρνάεφ, έναν από τους βομβιστές της Βοστώνης, με τους δολοφόνους του Lee Rigby[1] είναι μια κοινή αντίληψη ενός πολέμου της Δύσης εναντίον των μουσουλμάνων, διεξαγόμενου στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, καθώς και η πρόθεση για μεταφορά αυτής της σύγκρουσης στη Δύση.

Είμαστε σε πόλεμο;

του Ετιέν Μπαλιμπάρ

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

[…] Σε αυτό τον νομαδικό, πολύμορφο και ασύμμετρο πόλεμο, οι πληθυσμοί και απ’ τις «δύο όχθες» της Μεσογείου κρατούνται σαν όμηροι. Τα θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι, μετά από αυτά της Μαδρίτης, του Λονδίνου, της Μόσχας, της Τυνησίας, της Άγκυρας, της Βυρηττού, με τους αγαπημένους τους και τους γείτονές τους, είναι όλοι όμηροι. Οι πρόσφυγες που αναζητούν άσυλο ή συναντούν τον θάνατο κατά χιλιάδες ενώ αντικρίζουν την ευρωπαϊκή ακτογραμμή, είναι όμηροι. Οι Κούρδοι, που σφυροκοπούνται από τον τουρκικό στρατό, είναι όμηροι. Όλοι οι πολίτες των αραβικών κρατών είναι όμηροι, πιασμένοι στη σιδερένια τανάλια της κρατικής τρομοκρατίας, του φανατικού τζιχαντισμού και των βομβαρδισμών από ξένες δυνάμεις.

Σκίτσο της Γαλλίδας Mathilde Adorno

Οπότε, τι μπορούμε να κάνουμε; Με κάθε κόστος, πρώτον, πρέπει να στοχαστούμε μαζί και να αντισταθούμε σε κάθε είδους φόβο, αμάλγαμα και παρόρμηση για εκδίκηση. Εξυπακούεται πως πρέπει να πάρουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα πολιτικής και στρατιωτικής προστασίας, και να κινητοποιήσουμε τις υπηρεσίες αντικατασκοπείας και ασφάλειας, προκειμένου να αποτρέψουμε μελλοντικές τρομοκρατικές ενέργειες ή να τις αντιμετωπίσουμε, και αν είναι δυνατόν να δικάσουμε και να τιμωρήσουμε τους ενόχους και τους συνεργούς τους. Όμως, παράλληλα με αυτά, πρέπει να απαιτήσουμε την πιο εναργή επαγρύπνηση εκ μέρους των «δημοκρατικών» κρατών αναφορικά με πράξεις μίσους εναντίον όσων αλλοδαπών ή πολιτών τους οι οποίοι, εξαιτίας της καταγωγής, της πίστης ή του τρόπου ζωής τους, μπορεί να στοχοποιηθούν ως ο «εσωτερικός εχθρός» από αυτόκλητους πατριώτες. Και, επιπλέον: να απαιτήσουμε τα κράτη αυτά –κατά την ενδυνάμωση των μηχανισμών ασφαλείας τους– να σεβαστούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα που αποτελούν το θεμέλιο της ίδιας τους της νομιμοποίησης. Τα παραδείγματα του αμερικανικού «Πατριωτικού Νόμου» και του Γκουαντάναμο μας διδάσκουν ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο.

Η στρατηγική της Δύσης: Ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί…

WEB ONLY

του Sebastian Budgen

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Προσθέστε λεζάντα

Είναι, ίσως,  η κατάλληλη στιγμή να αναλογιστούμε την ιδιοφυΐα της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής της Δύσης, την οποία κατόπιν μπορούμε να θαυμάσουμε σε όλη της τη στρατηγική και τακτική συνοχή:

1. Καταπολεμά τους βομβαρδισμούς και τις τυφλές δολοφονίες πολιτών με βομβαρδισμούς και τυφλές δολοφονίες πολιτών.
2. Καταπολεμά τις επιθέσεις στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα με επιθέσεις στις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα.
3. Καταπολεμά τις προσπάθειες των τζιχαντιστών να προωθήσουν την αντίληψη ότι το Ισλάμ και η Δύση αποτελούν δύο ασυμφιλίωτα και ανταγωνιστικά στρατόπεδα, προωθώντας την αντίληψη ότι το Ισλάμ και η Δύση αποτελούν δύο ασυμφιλίωτα και ανταγωνιστικά στρατόπεδα.
4. Καταπολεμά την προπαγάνδα των τζιχαντιστών σχετικά με την αχαλίνωτη ισλαμοφοβία της Δύσης προωθώντας την αχαλίνωτη ισλαμοφοβία στη Δύση.
5. Καταπολεμά την εξάπλωση μιας αντιδραστικής μορφής του πολιτικού Ισλάμ κλείνοντας συμφωνίες και οικοδομώντας πολιτικές συμμαχίες με τα κράτη εκείνα που σχετίζονται περισσότερο από όλα με την εξάπλωση των πιο αντιδραστικών μορφών του πολιτικού Ισλάμ.
6. Καταπολεμά την αντίληψη ότι οι δυτικές δυνάμεις δρουν σαν νέοαποικιακές δυνάμεις που για την υπεράσπιση των στενών συμφερόντων τους υποστηρίζουν τα πιο ολοκληρωτικά, διεφθαρμένα και ξεπουλημένα καθεστώτα, υποστηρίζοντας τα πιο ολοκληρωτικά, διεφθαρμένα και ξεπουλημένα καθεστώτα σαν νεοαποικιακές δυνάμεις που υπερασπίζουν μόνο τα στενά τους συμφέροντα.
7. Καταπολεμά την αυτοπροβολή του Daesh [1] ως νόμιμου κράτους που βρίσκεται σε πόλεμο με τις δυτικές δυνάμεις, εξαγγέλλοντας ότι οι δυτικές δυνάμεις βρίσκονται σε πόλεμο με το κράτος που είναι γνωστό ως ISIS.
8. Καταπολεμά την προπαγάνδα του του Daesh ότι η Δύση είναι μια παρηκμασμένη ζώνη χωρίς πνευματικότητα και χωρίς μέλλον, που χαρακτηρίζεται μόνο από την προσκόλλησή της σε συβαριτικές και ηδονιστικές δραστηριότητες, υπερασπιζόμενη συβαριτικές και ηδονιστικές δραστηριότητες ως την ειδοποιό διαφορά που τη διακρίνει από το ISIS.
9. Καταπολεμά τον ισχυρισμό των τζιχαντιστών ότι τα μεταρρυθμιστικά ισλαμιστικά ρεύματα που θεωρούν ότι μπορούν να πάρουν την εξουσία μέσω εκλογών είναι αφελή, υποστηρίζοντας ένα πραξικόπημα εναντίον του μεταρρυθμιστή ισλαμιστή προέδρου ο οποίος πήρε την εξουσία μέσω εκλογών.
10. Καταπολεμά τον ψευδή αντισιωνισμό των ριζοσπαστών ισλαμιστών, που βασίζεται στο επιχείρημα ότι η Δύση ακολουθεί μια πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών στην περίπτωση του Ισραήλ, που λαμβάνει έναν κρουνό χρημάτων και όπλων παρά τη μεταχείριση που επιφυλάσσει στους Παλαιστίνιους, διατηρώντας μια πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών στην περίπτωση του Ισραήλ που λαμβάνει έναν κρουνό χρημάτων και όπλων παρά τη μεταχείριση που επιφυλάσσει στους Παλαιστίνιους,

Αλήθεια,  αν  δεις έτσι τα πράγματα, τι μπορεί να πάει στραβά;

Σημείωση. Daesh: Άλλη ονομασία του ISIS, από τα αρχικά «al-Dawla al-Islamiya fi al-Iraq wa al-Sham». Η ονομασία (την οποία χρησιμοποιούν σκόπιμα Δυστικοί πολιτικοί, όπως και ο πρόεδρος Ολάντ, στο διάγγελμά του μετά την επίθεση) θεωρείται εξαιρετικά υποτιμητική, καθώς είναι ομόηχη με τις words daes (για κλοτσιές) και dahes (αυτός που σπέρνει τη διχόνοια).

Ο Sebastian Budgen είναι μέλος της εκδοτικής επιτροπής του Verso Books και του «Historical Materialism». Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο μπλογκ του versobooks.com, στις 19.11.2015

Σπασμένο ψηφιδωτό

της Έλσας Παπαγεωργίου

H μεγάλη πόλη σαν ψηφιδωτό, όπως τη χαρακτηρίζει η Σχολή του Σικάγου: αυτός είναι, καταρχήν, ο στόχος των επιθέσεων στο Παρίσι, όπως προκύπτει από την επιλογή των γειτονιών της πόλης που χτυπήθηκαν και από τις ταυτότητες των θυμάτων. Αυτό το ψηφιδωτό που μας επιτρέπει ακόμα να υπάρχουμε αλλά και να αγαπάμε τις μεγαλουπόλεις ενός ολοένα και πιο άγριου καπιταλισμού, με όλες τους τις αντιφάσεις. Το ψηφιδωτό που επιτρέπει στις παραδοσιακές ταυτότητες να μαλακώνουν, που επιτρέπει να φτιαχτούν άλλες στη βάση της όσμωσης και της αλληλεπίδρασης ανθρώπων από τις τέσσερις γωνιές της γης, για να ανακαλύψουν τις διαφορές τους μέσα από τις ομοιότητες και τις ομοιότητες μέσα από τις διαφορές.

Σκίτσο του Ισπανού Jose Maria Nieto, μετά την επίθεση στο Παρίσι

 

Το ίδιο το Μπατακλάν αναδεικνύεται σε παράδειγμα : η 61χρονη μητέρα με την 35χρονη κόρη της, ο Τομά, η Λολά, η Τζαμίλα, ο Κεντερίν, η Μαρί κι ο Ματίας, η Χαλίμα, ο Πιέρ, ο Μπερντράντ, ο Χιασίντ, ο Ματιέ, η Ελέν, η Βαλέρια… Άνθρωποι από 15 χώρες, υπάλληλοι, εργάτες, μηχανικοί, δάσκαλοι. Υπάρχει μια περίεργη «εγγύτητα» μεταξύ δραστών και θυμάτων, που εντείνει το ακατανόητο των επιθέσεων. Κοινωνικά και ηλικιακά, αυτοί που χτυπήθηκαν δεν καταλάμβαναν διαμετρικά αντίθετες θέσεις, αλλά σχετικά κοντινές σε εκείνες των δραστών, πριν εξελιχθούν σε αυτό που τελικά έγιναν συμπαρασύροντας ένα πλήθος στο θάνατο: θέσεις κοντινές, τηρουμένων των αναλογιών μιας πόλης σαν το Παρίσι όπου οι κοινωνικές ανισότητες και οι αποκλεισμοί σου κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα. Ο εχθρός είναι πια η 35χρονη μάνα που βγήκε να πιει μπύρα. Ο τριανταενιάχρονος πατέρας που πήγε στη συναυλία. Οι εικοσιπεντάχρονοι που βγήκαν να φλερτάρουν. Ο μαύρος κι λευκός που είναι φίλοι. Ο άντρας και η γυναίκα που είναι κολλητοί.

Το παρελθόν χειραφετεί το μέλλον

KΟΜΠΑΝΙ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ-1

 της Σιας Αναγνωστοπουλου

Κομπάνι. Θρήνος για τους νεκρούς, 1.10.2014. Φωτογραφία του Sebastian Backhaus

Στις μέρες μας, στη Μέση Ανατολή, οι σκελετοί του παρελθόντος –ενός συγκεκριμένου παρελθόντος– επανέρχονται στο παρόν με τον πλέον δραματικό τρόπο. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει βέβαια ότι, στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, στην οποία η πολιτική μετατρέπεται σε ζήτημα πολιτισμικών/εθνοτκών ή θρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων, τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις του εκδηλώνονται με τον πιο βίαιο τρόπο στη Μέση Ανατολή – όπου τα όρια πολιτικού-θρησκευτικού είναι, λόγω της βεβαρημένης ιστορίας της δυσδιάκριτα. Αυτή η τόσο ταλαιπωρημένη περιοχή αναδύεται λοιπόν ως ο τόπος που η «ανθρώπινη κοινωνία» ξαναπιάνει το νήμα του παρελθόντος από εκεί όπου η νεοφιλελεύθερης εκδοχής νέα παράδοση πίστεψε ότι το έκοψε οριστικά.

Όταν το παρελθόν υποτάσσει το μέλλον. Παγκοσμιοποιημένο χαλιφάτο, μουσουλμανική ουμμά, θρησκευτικός/δογματικός κατακερματισμός ή «θρησκευτικός ριζοσπαστισμός»: όλα αυτά που μοιάζουν «πολιτισμικά» στοιχεία της παράδοσης της Μέσης Ανατολής, δεν συνιστούν παρά παλιά υλικά που συνθέτουν μια νέα παράδοση. Η παράδοση αυτή αποτελεί τη νομιμοποιητική ερμηνεία, στα τοπικά συμφραζόμενα, του νέου «δυτικού» σχεδίου για τη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για το σχέδιο της «μεγάλης Μέσης Ανατολής» ή της νοτιοδυτικής Ασίας: μια μεγάλη θρησκευτικο-πολιτισμική ενότητα, κατακερματισμένη εσωτερικά σε αδύναμα κράτη-«θρησκευτικές κοινότητες ή δόγματα», υπό τον έλεγχο κρατών της περιοχής, ικανών να νομιμοποιούν, στο όνομα της παράδοσης, τους νέους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς.