Αυτό που συγκαλύπτει η ευρωζώνη για την Ελλάδα

του Σαϊμον Ρεν–Λιουις

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου 

Κάθε φορά που γράφω για την Ελλάδα, ένα μεγάλο ποσοστό των σχολίων (ίσως να πλησιάζουν και τα μισά) θα μπορούσαν να συνοψισθούν ως εξής: πώς μπορείς να παίρνεις το μέρος της Ελλάδας όταν η οικονομία της είναι τόσο αντιπαραγωγική και οι κυβερνήσεις της τόσο ανίκανες και μάλιστα μετά από όσα έχουμε κάνει για αυτούς; Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση γύρω από τις ανεπάρκειες και τη διαφθορά που ενδημούν στην ελληνική οικονομία. Ούτε και σκοπεύω να αναγορευθώ σε υπερασπιστή οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης.

Ernst Ludwig Kirchner – Mask dance

Μου φαίνεται εξαιρετικά άστοχος ο ισχυρισμός ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν ήδη φανεί πολύ γενναιόδωροι απέναντι στην Ελλάδα. Υπάρχει η γενική πεποίθηση ότι, αν δεν είχαν παρέμβει, η λιτότητα που θα αναγκαζόταν να εφαρμόσει η Ελλάδα θα ήταν πολύ χειρότερη. Είναι εντελώς λάθος. Αν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί φάνηκαν γενναιόδωροι με κάποιους, αυτοί ήταν οι αρχικοί πιστωτές της Ελλάδας, που περιλάμβαναν τις τράπεζες διαφόρων κρατών εντός και εκτός Ευρώπης.

Ας υποθέσουμε ότι οι πολιτικοί ηγήτορες της Ευρωζώνης είχαν αδρανήσει, αφήνοντας τα πράγματα να πάρουν την πορεία τους όταν ξεκίνησε η αναταραχή των αγορών για την Ελλάδα στις αρχές του 2010. Αυτό θα είχε προκαλέσει άμεση χρεοκοπία, και η ελληνική κυβέρνηση θα αιτούνταν βοήθεια από το ΔΝΤ. (Στην πραγματικότητα, στα τέλη του 2009 οι αρχές της Ευρωζώνης υπαινίσσονταν ότι μια ενδεχόμενη βοήθεια από το Ταμείο δεν θα ήταν «ούτε αρμόζουσα ούτε ευπρόσδεκτη»)[1]. Σε αυτές τις συνθήκες, και με δεδομένους τους περιορισμένους πόρους του ΔΝΤ, θα είχε υπάρξει κηρυχθεί χρεοκοπία για το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Όσο τρων, το Έθνος ζη, και σαν δεν τρων πεθαίνει

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ

Το ημερολόγιο 2012 με τίτλο «Κρίση και κρίσεις», με γελοιογραφίες της  συνέκδοση της Αυγής και των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) κυκλοφόρησε ένθετο στο χριστουγεννιάτικο φύλλο της Αυγής της Κυριακής (πλέον μπορείτε να το προμηθευθείτε από τα γραφεία της Αυγής και από τα ΑΣΚΙ). Δημοσιεύουμε σήμερα τις σχετικές ομιλίες του Β. Καρδάση και του Π. Παπαστράτη, στο εορταστικό διήμερο των ΑΣΚΙ (22-23.12), όπου και παρουσιάστηκε το ημερολόγιο (η ομιλία του Γιάννη Καλατζή δημοσιεύθηκε στο χριστουγεννιάτικο φύλλο της Αυγής).

του Βασίλη Καρδάση

"Νέος Αριστοφάνης", 18.2.1895

Η μελέτη της πολιτικής γελοιογραφίας είναι ικανή να αναδείξει τα συστατικά της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας της νεότερης Ελλάδας. Στην περίπτωση των δημοσιονομικών κρίσεων είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα των αιτίων, των πολιτικών αντιμετώπισης, της αντιπαράθεσης μεταξύ των αρχηγεσιών, της εκτεταμένης αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Έτσι μέσα από τις γελοιογραφίες ανακύπτουν ευδιάκριτα τα φαινόμενα που προσδίδουν τα χαρακτηριστικά της συνέχειας: της παραδοσιακής ιδεολογίας, της αδράνειας στην οικονομική ανάπτυξη, των συντηρητικών κοινωνικών νοοτροπιών.

Τα σατιρικά έντυπα σημείωσαν εντυπωσιακή άνθηση στην τελευταία 20ετία του 19ου αιώνα. Το πολιτικό σύστημα της εποχής διαμορφωμένο πάνω στο επίπεδο των πελατειακών σχέσεων, της μεγαλοϊδεατικής ρητορείας, της διοικητικής αναποτελεσματικότητας, έδινε τροφή στους γελοιογράφους. Οι τίτλοι είναι ενδεικτικοί: Γάιδαρος, Τραμπούκος, Σατανάς, Ασμοδαίος, Φασαρίας, Γλωσσοκοπάνα, Ρωμηός, Σκριπ, Εμπαίκτης, Αριστοφάνης και Νέος Αριστοφάνης.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η πολιτική γελοιογραφία στην Ελλάδα έχει την προέλευσή της στον Θέμο Άννινο. Ούτε επίσης ότι κάποιο σοβαρό ρόλο έπαιξε στην πορεία του η κεφαλονίτικη καταγωγή του. Μέσα από τις σελίδες του Ασμοδαίου με τη συνεργασία του Εμμανουήλ Ροΐδη, αργότερα του Άστεως, δημιούργησε ένα ισχυρό ρεύμα.