Η σφαγή στο Σουρούτς: σήμερα πενθούμε, αύριο ξαναχτίζουμε

«Μαζί μας είχαμε παιχνίδια, τρεις τσάντες παιχνίδια ο καθένας…» 

του Ύβο Φίτζχερμπερτ

μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου

Η βομβιστική επίθεση, το μεσημέρι της Δευτέρας 20 Ιουλίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο Αμάρα του Σουρούτς θα καταγραφεί στην ιστορία ως τραγωδία. Το Σουρούτς είναι μια συνοριακή πόλη που απέχει 15 χιλιόμετρα απ’ το Κομπάνι κι έχει λειτουργήσει ως κέντρο επιχειρήσεων ανακούφισης και ως κόμβος για όλες τις δραστηριότητες υποστήριξης στην περιοχή.

Ezgi Sadet, μία από τα θύματα της επίθεσης.

Για πολλούς, το Αμάρα ήταν ένα ιερό μέρος και καταφύγιο για πρόσφυγες που δραπέτευαν από τις μάχες στο Κομπάνι, για πολλούς μήνες. Λειτούργησε ως βάση συντονισμού για τις προσπάθειες υποστήριξης των δεκάδων προσφυγικών καταυλισμών που ήταν σκορπισμένοι σ’ όλη την πόλη, και ως κέντρο της διεθνούς αλληλεγγύης και των αντιπροσωπειών που επισκέπτονταν την περιοχή.

Κατά τη διάρκεια των μαχών, που άρχισαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, για όσους δημοσιογράφους και ακτιβιστές ήρθαν να προσφέρουν την υποστήριξή τους, το Αμάρα ήταν το σπίτι τους. Πέρασα πολλές εβδομάδες στο πολιτιστικό κέντρο κάνοντας πολυάριθμα ταξίδια στη συνοριακή γραμμή, κι αυτό ήταν ένα μέρος που μας έφερνε όλους σε επαφή.

Εκτός του ότι ήταν ο κόμβος για τους ανθρώπους που έρχονταν από το εξωτερικό, το κέντρο λειτούργησε επίσης ως καταφύγιο για παιδιά. Πολλά εργαστήρια για τα παιδιά οργανώθηκαν εδώ, ενώ παραμένει μόνιμα αναρτημένη στην κεντρική αίθουσα μια έκθεση παιδικής τέχνης.

Ένας ειδικός στόχος 

Η βομβιστική επίθεση στόχευε ειδικά μια ομάδα αλληλεγγύης που ονομαζόταν Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Οργανώσεων Νεολαίας (Socialist Federation of Youth Associations, SGDF). Τα νεαρά της μέλη είχαν έρθει να βάλουν ένα χέρι στην προσπάθεια ανοικοδόμησης και σκόπευαν να περάσουν στο Κομπάνι, όπου θα συμμετείχαν στο χτίσιμο μιας παιδικής χαράς. Τα θύματα της σφαγής προέρχονταν κυρίως από την Κωνσταντινούπολη, και πολλά ήταν φοιτητές και φοιτήτριες.

Hμερολόγιο: Tέσσερις μέρες στο πολιορκημένο Κομπάνι

του Χεϋσάμ Μισλίμ

 

Ο κούρδος δημοσιογράφος Heysam Mislim, που ζούσε και εξακολουθεί να ζει στο Κομπάνι καταγράφει στο ημερολόγιό του, την καθημερινότητα των κατοίκων του Κομπάνι: μαχητών και αμάχων, ανδρών και γυναικών, τις ελλείψεις, την αποφορά των πτωμάτων στους δρόμους,  το σφίξιμο στην καρδιά, αλλά και το γέλιο των παιδιών, την αλληλλεγγύη, την πίστη ότι το Κομπάνι είναι το Στάλινγκραντ και θα νικήσει. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Newsweek», στις 15.10.2104. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν μετέφρασε ο Γιάννης Χατζηδημητράκης.

ENΘΕΜΑΤΑ

Πέμπτη 9  Οκτωβρίου. Η ζωή υπό πολιορκία φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Όλοι είναι εθελοντές στο Κομπάνι, για να συνεχίσουν την αντίσταση στο ISIS. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές εργάζονται χωρίς αμοιβή στα πρόχειρα νοσοκομεία· οι καταστηματάρχες πήραν τα τρόφιμα, ποτά και τις άλλες προμήθειες από τα ράφια των μαγαζιών τους, για να τα μοιράσουν δωρεάν σε μαχητές και πολίτες.

Κομπάνι. Φωτογραφία του Veyzi Altay, από το «Νewsweek»

Γενναίες μητέρες, των οποίων οι γιοι και οι κόρες αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή, συγκεντρώνουν τρόφιμα και μαγειρεύουν σε καθημερινή βάση για όποιον πεινάει και χρειάζεται φαγητό. Το χρήμα δεν αξίζει πλέον τίποτα, γιατί όλοι θέλουν να μοιράζονται τους πόρους τους, καθώς και τη δύναμη της θέλησης τους, για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο αυτές τις δύσκολες στιγμές, για να συνεχιστεί η αντίσταση για να σωθεί η πόλη. Μοιάζει όλοι να ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια.

Αυτή η αλληλεγγύη είναι που τροφοδοτεί το πνεύμα αντίστασης του Κομπάνι. Μικροί και μεγάλοι οι οποίοι είναι σε θέση να πολεμήσουν οπλίστηκαν και ορκίστηκαν να υπερασπιστούν την πόλη μέχρι το τέλος. Σήμερα, είδα την συναρχηγό του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) Asiya Abdullah και τον κυβερνήτη του καντονιού του Κομπάνι, Enwer Muslim, να φεύγουν με κατεύθυνση τις ανατολικές επαρχίες, όπου οι μάχες με το ISIS έχουν ενταθεί σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα, κρατώντας καλάσνικοφ. […]

Σφίγγες

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

 Μέσα στον Αύγουστο συνέβησαν δύο γεγονότα που αν τα κοιτάξει κανείς λίγο πιο προσεχτικά, ίσως ανακαλύψει μια διαβολική συνάφεια αναμεταξύ τους ή, τουλάχιστον, μια σύμπτωση, σχεδόν ανατριχιαστική.

Στην Αμφίπολη, στην ανασκαφή του λόφου Καστά, βρέθηκαν, όπως είναι άλλωστε γνωστό, δύο μαρμάρινες Σφίγγες. Οι Σφίγγες στέκονται αντικριστά και φυλάνε σαν φρουροί την είσοδο του τάφου που κρύβεται στο βάθος. Ακέφαλες, δίχως βλέμμα και στόμα, και με τα φτερά τους να είναι επίσης σπασμένα, εξακολουθούν, αδιαφορώντας για τις απώλειες, να δείχνουν ικανές και έτοιμες να διατηρήσουν αναλλοίωτο το αίνιγμά τους: αρκεί να παρατηρήσουμε τη στάση των σωμάτων τους για να το καταλάβουμε, στάση ομολογουμένως αυθάδικη, ελλείψει κεφαλών.

Τις ίδιες μέρες, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζέιμς Φόλεϊ αποκεφαλίστηκε από φανατικούς Ισλαμιστές και το βίντεο του αποκεφαλισμού του στάλθηκε στη Δύση, θυμίζοντας εκείνους τους δολοφόνους που παλαιότερα έστελναν τα ίδια τα κεφάλια στις οικογένειες των θυμάτων τους, σαν μια δήλωση που μονιμοποιούσε την απειλή: «Ο κύκλος του αίματος δεν θα κλείσει ποτέ».