Η κήρυξη πολέμου εκ μέρους του Ολάντ δεν θα απαλλάξει την Ευρώπη από την τρομοκρατία

WEB OBLY

του Ορελιέν Μοντόν

μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης, Γιάννης Χατζηδημητράκης

Σκίτσο του Μαρκ Ουίλσον

O Φρανσουά Ολάντ επιβεβαίωσε ότι η γαλλική κυβέρνηση θα υιοθετήσει σκληρή στάση ως απάντηση στις επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου. Ο σοσιαλιστής Πρόεδρος άφησε να εννοηθεί αρκετές φορές ότι τα αντίποινά του θα ξεπεράσουν σε σφοδρότητα ακόμη και εκείνα του Νικολά Σαρκοζί – του δεξιού προκατόχου του στην προεδρία και αντιπάλου του στις εκλογές του 2017, παρά τη φήμη του τελευταίου ως «σκληρού». Οι γαλλικές δυνάμεις ήδη βομβαρδίζουν τη Συρία.

Η αρχική συναισθηματική αντίδραση του Προέδρου, λίγες ώρες μετά τις επιθέσεις, μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω της φρίκης που επικράτησε. Ωστόσο, τις μέρες που ακολούθησαν, πολιτικοί από την Δεξιά ως την Αριστερά και η πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης έχουν εγκαταλείψει κάθε σύνεση και λογική. Έχουν προσπαθήσει να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο στην πλειοδοσία των πιο αντιδραστικών, βίαιων και διχαστικών ρητορειών.

Ηρωισμός και ένδοξος θάνατος: Γιατί το ISIS ελκύει τους νέους

συνέντευξη του Ολιβιέ Ρουά

μετάφραση: Μαίρη Ζαμπετάκη

Ο Ολιβιέ Ρουά διευθυντής ερευνών στον Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πρίνστον, θεωρείται ένας από τους εγκυρότερους, παγκοσμίως, μελετητές του πολιτικού Ισλάμ. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του Οι αυταπάτες της 11ης Σεπτεμβρίου: Στρατηγική και τρομοκρατία» (μετ. Νίκος Ζαρταμόπουλος, Εστία 2003) και  Το παγκοσμιοποιημένο Ισλάμ (μετ. Βιργινία Πισιμίση, Scripta 2006).  Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλάει για την «ηρωική» εικόνα του ISIS, που αυτή αποτελεί (και όχι η θρησκεία) βασικό πόλο έλξης για τους νέους της Δύσης.

Σε τι διαφέρει ο Daesh[1] από προηγούμενα τρομοκρατικά κινήματα;

Ο Daesh είναι παιδί του Μπιν Λάντεν και του Σαντάμ Χουσεΐν.  Όπως και μια σειρά από άλλες τέτοιες περιφερειακές ομάδες που προσπάθησαν να έρθουν στο προσκήνιο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, πρωτοεμφανίστηκε ως συνέχεια της Αλ Κάιντα αλλά αποφάσισε να αυτονομηθεί και να εγείρει εδαφικές διεκδικήσεις ανακηρρύσσοντας το χαλιφάτο του Ιράκ, το οποίο απεκάλεσαν «Ισλαμικό Κράτος».  Αυτό ακριβώς ήταν το νέο στοιχείο.  Η Αλ Κάιντα δεν επιχείρησε ποτέ να ελέγξει μια συγκεκριμένη περιοχή. Φρόντιζαν να έχουν πυρήνες σε πολλές και διαφορετικές χώρες, εξού και είχαμε Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, στο Σουδάν κ.ο.κ.  Η βασική τους ιδέα ήταν η παγκοσμιοποίηση και ο σκοπός τους ήταν να βάλουν στο στόχαστρο το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μαδρίτη ή τη Νέα Υόρκη.  Όμως, ποτέ δεν διεκδίκησαν το Ριάντ, τη Βαγδάτη ή το Κάιρο.

Το Παρίσι της Μ. Ανατολής και η Βυρητός της Ευρώπης

του Άνταμ Σατζ

Μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου, Γιάννης Χατζηδημητράκης

Πριν από τον λιβανέζικο εμφύλιο, η Βηρυτός ήταν γνωστή ως το Παρίσι της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, είναι το Παρίσι εκείνο που μοιάζει όλο και περισσότερο με Βηρυτό της Δυτικής Ευρώπης, μια πόλη εμπρηστικών εθνοτικών εντάσεων, καταστάσεων ομηρίας και βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας. Οι Παριζιάνοι επέστρεψαν στους δρόμους και τα cafés με την ίδια αφοσίωση στην κανονικότητα που σαν από θαύμα επιδεικνύουν και οι Λιβανέζοι από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Même pas peur,[1] διακηρύττουν με θαυμαστό πείσμα σε αφίσες και στους τοίχους της Place de la République. Αλλά ο φόβος είναι διαβρωτικός, και δεν περιορίζεται στη Γαλλία. Μόνο στις τελευταίες εβδομάδες, το ISIS οργάνωσε σφαγές στη Βαγδάτη, την Άγκυρα και τη νότια Βηρυττό, και κατέρριψε ένα ρωσικό αεροπλάνο με 224 επιβάτες. Και, επιπλέον, χλεύασε τους επιζώντες με απειλές για μελλοντικές επιθέσεις, λες και αυτό που βαθιά επιθυμούσε ήταν να προκαλέσει βίαια αντίποινα.

Σκίτσο του Michel Kichka

Σοκαρισμένη ήδη από τις σφαγές του Ιανουαρίου, η Γαλλία φαίνεται πρόθυμη να ικανοποιήσει αυτή την επιθυμία. «Nous sommes dans la guerre»,[2] δήλωσε ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος προσπαθεί να παρατείνει την τωρινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης τροποποιώντας το Σύνταγμα. Δεν πέρασαν καλά καλά 48 ώρες από το συμβάν στο Παρίσι, και η Γαλλία εξαπέλυσε ένα νέο γύρο αεροπορικών επιθέσεων εναντίον της Ράκα, μαζί με τη Ρωσία. Με τις συντονισμένες επιθέσεις μιας μόλις νύχτας, το ISIS –μια πολιτοφυλακή με χαρακτηριστικά αίρεσης, δύναμης ίσως 35.000 αντρών, η οποία διοικεί ένα «χαλιφάτο» που έχουν ανακηρύξει μόνοι τους και που κανείς δεν αναγνωρίζει ως κράτος– κατάφερε να αποσπάσει από τη Γαλλία κάτι που αυτή αρνιόταν στο FLN[3] της Αλγερίας μέχρι το 1999, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία της: την αναγνώριση ότι ενεπλάκη σε έναν πόλεμο, και όχι απλώς σε μια εκστρατεία κατά κάποιων «παρανόμων». Στην απίθανη περίπτωση που η Γαλλία στείλει πεζικό στη Συρία, θα έχει δώσει στο ISIS την ευκαιρία που καιρό τώρα ζητάει: μάχη σώμα με σώμα, με δυτικούς «σταυροφόρους», στο δικό του έδαφος.

Το πένθος

του Στρατή Μπουρνάζου

Μιλώντας για το τρομερό γεγονός της 13.11, νιώθω ότι πριν από κάθε ανάλυση, ακόμα την πιο εμβριθή, προηγείται, κάτι άλλο: το πένθος, η οργή, το να νιώσουμε τι συνέβη. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, αν και οι καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες, γιατί ο τυφλός τρόμος του ISIS –στη Βηρυτό, στο Παρίσι και παντού– αγγίζει το ανείπωτο.

Σκίτσο του Ιρανού Hadi Heidari

Όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας ή ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, το πρώτο που κάναμε δεν ήταν να αναλύσουμε τα αίτια της χρυσαυγίτικης βίας ή της αστυνομικής αυθαιρεσίας, το ποιος όπλισε το χέρι του δολοφόνου. Αυτά ήρθαν αργότερα. Αμέσως μετά το αρχικό μούδιασμα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε. Και πενθήσαμε.

Ας προσπαθήσουμε, και τώρα, να νιώσουμε τι έγινε. Πάνω από εκατόν πενήντα άνθρωποι νεκροί, νέοι κυρίως, εκεί που έπιναν το ποτό τους, μιλούσαν, λέγαν σπουδαία πράγματα ή χαζολογούσαν, κάναν όνειρα, σχέδια, μιλούσαν για τις αγωνίες τους, είτε απλώς πέρναγαν τη βραδιά τους. Πώς είναι να συμβαίνει στη γειτονιά σου κάτι τέτοιο; Στη γωνιά, δυο τετράγωνα παραπέρα, ή στο καφέ που βλέπεις τους φίλους σου;

Αντιγράφω από ένα μέιλ της φίλης μου  Άλκηστης Τσάμπρα, που ζει στο Παρίσι, στη γειτονιά όπου έγιναν δυο από τις επιθέσεις: «Παρακολουθώ όλη μέρα ειδήσεις, ακούγοντας και βλέποντας τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, και είμαι ακόμα μουδιασμένη, δεν έχω ούτε ξεκάθαρα συναισθήματα ούτε ξεκάθαρες σκέψεις, εκτός από τη διαπίστωση ότι ζω την απόλυτη φρίκη. Ότι ο στόχος ήμουνα εγώ και οι φίλοι μου που βγαίνουμε να πιούμε τη μπύρα μας μετά το γραφείο στο μπαρ της γειτονιάς ή να πάμε στη συναυλία Παρασκευή βράδυ. Το πρωί ξύπνησα με τις εικόνες των νεκρών σωμάτων, πεσμένα στους δρόμους που περπατάμε καθημερινά, και σκεπασμένα με τα σεντόνια που οι άνθρωποι έριχναν από τα παράθυρα. Και με την πεποίθηση ότι αυτό θα το ξαναζήσουμε, κάπου αλλού ή πάλι εδώ».

Βηρυτός, Παρίσι

WEB ONLY

του Joey Ayoub
μετάφραση Νικ. Δρυμητινός

Σκίτσο του Ιρανού Hadi Heidari, μετά τις σφαγές στη Βυρητό και το Παρίσι

«Κατάγομαι από μια προνομιούχα γαλλόφωνη κοινότητα του Λιβάνου. Αυτό σημαίνει ότι πάντα έβλεπα τη Γαλλία σαν δεύτερο σπίτι μου. Οι δρόμοι του Παρισιού μου είναι οικείοι σαν τους δρόμους της Βηρυτού. Ήμουν στο Παρίσι, πριν από λίγες μέρες.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, Παρασκευή 13 Νομεβρίου. Δυο τρομακτικές νύχτες. Την πρώτη νύχτα, έχασαν τη ζωή τους πάνω από σαράντα άνθρωποι στη Βηρυτό, τη δεύτερη πάνω από εκατό στο Παρίσι.

Και μου φαίνεται ξεκάθαρο ότι, για όλο τον πλανήτη, οι νεκροί συμπολίτες μου στη Βυρητό μετράνε λιγότερο από τους νεκρούς του Παρισιού.

«Εμείς» δεν έχουμε ένα safe button στο facebook. Για «εμάς» δεν κάνουν, αργά το βράδυ, δηλώσεις οι ισχυροί αυτού του κόσμου, δεν μιλάνε τα εκατομμύρια των online χρηστών.

«Εμείς» δεν αλλάζουμε πολιτικές που θα επηρεάζουν τις ζωές αμέτρητων αθώων προσφύγων.

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές.

Το λέω χωρίς καμιά κακία, μόνο με θλίψη.