Η «οικοδόμηση της εξουσίας» και η αναβίωση του συλλογικού φαντασιακού στην εποχή μας

Συνέντευξη του Ζερομ Ρους, εκδότη του περιοδικού ROAR

Μιλάει για την έντυπη έκδοση τoυ ROAR, την Κομμούνα στον 21ο αιώνα, την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, τις προοπτικές του ευρωπαϊκού κινήματος

Τη συνέντευξη πήρε ο Στρατής Μπουρνάζος

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Το ROAR (roarmag.org), «ηλεκτρονικό περιοδικό ριζοσπαστικής φαντασίας», στα πάνω από πέντε χρόνια της ύπαρξής του, αποτελεί σημείο αναφοράς για τα κινήματα, την Αριστερά, τις αντιστάσεις και τον συντονισμό τους σε όλο τον πλανήτη, για τη γόνιμη σύγκλιση επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Πριν λίγο καιρό το ROAR κυκλοφόρησε το πρώτο του έντυπο τεύχος, με θέμα «Revive la Commune!» (είχε προηγηθεί το «τεύχος 0», με θέμα «Building Power». Με αφετηρία την έκδοση, τα «Ενθέματα» μίλησαν με τον ιδρυτή και εκδότη του ROAR, Jerome Roos.

Στρ. Μπουρνάζος

Γιατί, έπειτα από τόσα χρόνια που το ROAR υπήρχε μόνο ηλεκτρονικά αποφασίσατε να εκδώσετε και ένα έντυπο περιοδικό; Και μάλιστα ένα περιοδικό με θεματικά αφιερώματα;

H οnline έκδοση έχει πολλά πλεονεκτήματα, αλλά είναι επίσης και πολύ εφήμερη: όπως αρέσκεται να λέει ο σχεδιαστής μας: «Το newsfeed είναι το μέρος όπου τα πράγματα πηγαίνουν για να πεθάνουν». Έπειτα από πέντε χρόνια λειτουργίας του ψηφιακού περιοδικού, θεωρήσαμε ότι είχαμε απορροφηθεί από τον κύκλο των ειδήσεων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης 24 ώρες το 24ωρο. Νιώθαμε, λοιπόν, την ανάγκη να κρατήσουμε λίγο μεγαλύτερη απόσταση από την «οικονομία των σόσιαλ μήντια» — για να κερδίσουμε περισσότερο χώρο προκειμένου να αντικατοπτρίσουμε πιο βαθιά και πιο θεωρητικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα κινήματα και τις πιθανές τους λύσεις. Θέλω να πιστεύω ότι η εξέλιξη αυτή αντανακλά ευρύτερες εξελίξεις μέσα στα κινήματα, στο πλαίσιο της επιθυμίας για μονιμότερες μορφές οργάνωσης.

Τούτου λεχθέντος, η έντυπη έκδοση είναι πρώτα απ’ όλα ένα πείραμα. Δεν έχουμε ιδέα αν θα πετύχει, ή για πόσο χρόνο θα είμαστε σε θέση να τη συντηρούμε. Έχουμε κάνει αυτή τη δουλειά σε εθελοντική βάση μέχρι τώρα, και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ισορροπήσουμε το ROAR με τις προσωπικές μας ευθύνες και την ανάγκη να εξοικονομήσουμε τα προς το ζην. Είναι πιθανό να χρειαστεί να αραιώσουμε σταδιακά την έντυπη έκδοση μετά από ένα ή δύο χρόνια, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, τουλάχιστον θα έχουμε δημιουργήσει μια όμορφη συλλογή από έντυπα και θα μπορούμε πάντοτε να επιστρέψουμε στην ηλεκτρονική δημοσίευση στο διαδίκτυο.

«Pass-world»: Ξεκλειδώνοντας τον κόσμο

Ένα νέο σάιτ κριτικής ενημέρωσης και ανάλυσης για τη διεθνή πραγματικότητα 

Το Pass-world.gr εμφανίστηκε στον διαδικτυακό γαλαξία πριν λίγους μήνες. Είναι ένα σάιτ που τυπικά θα λέγαμε ότι ασχολείται με τα «διεθνή», ωστόσο αυτή η κατηγοριοποίηση μάλλον το αδικεί. Γιατί σε αυτό  θα βρει κανείς συνεντεύξεις, μεταφράσεις και  πρωτότυπες αναλύσεις που αναδεικνύουν φωνές από όλο τον πλανήτη, φωτίζοντας γωνίες που συχνά μένουν αθέατες, προσεγγίσεις που εμβαθύνουν την επικαιρότητα, αναζητώντας την ιστορική προοπτική και τις ιδεολογικές και κοινωνικές ρίζες των τεκταινόμενων. Συνεντεύξεις, λ.χ., του Φώτη Μπενλισόι και του Ορχάν Παμούκ για την Τουρκία, του Νίκου Μούδουρου για το Κυπριακό, του Νόαμ Τσόμσκι για τον Ντόναλντ Τραμπ, του  Κόλιν Κράουτς για τη μεταδημοκρατία. Επίσης, αναλύσεις για τους άστεγους στην Ευρώπη, το στρατόπεδο του Καλαί ως «εργαστήριο αρχιτεκτονικής», τα ανεξάρτητα συνδικάτα στην Αίγυπτο (το τελευταίο άρθρο του ερευνητή Giulio Regeni που δολοφονήθηκε στο Κάιρο τον Φλεβάρη), μουσουλμάνους κατά του ISIS, μια γκέι ποδοσφαιρική ομάδα στην Αγγλία,  ένα hashtag που έγινε κίνημα (#BlackLivesMatter) το yin και το yang του ηχητικού πεδίου, την αγορά χρυσού στα χρόνια της κρίσης και άλλα πολλά. Και όλα αυτά από μια ομάδα ανθρώπων που το κάνουν στα περιθώρια του χρόνου τους, και όχι σαν βασική απασχόληση. Τα καλά πράγματα, που πληθαίνουν στα χρόνια της κρίσης, πρέπει να τα  αναδεικνύουμε και να τα στηρίζουμε, γι’ αυτό δείτε το σάιτ — αξίζει.

Συνέντευξη των Αδάμου Ζαχαριάδη,  Βασιάννας Κωνσταντοπούλου, Γιάννη Παπαδόπουλου, Κωνσταντίνου Τσαλακού

 

Δώστε μας με λίγα λόγια την ταυτότητα του εγχειρήματος: Ποιοι είστε, γιατί το κάνατε, ποια είναι η φιλοδοξία σας; 

To σάιτ ξεκίνησε από μια ομάδα τεσσάρων ατόμων (Γιάννης Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Τσαλακός, Βασιάννα Κωνσταντοπούλου, Αδάμος Ζαχαριάδης), μέσα από την επιθυμία να προσφέρουμε στο ελληνικό διαδικτυακό κοινό πρόσβαση σε εναλλακτικές οπτικές και αναλύσεις πάνω σε διεθνή θέματα. Η ιδέα προέκυψε το καλοκαίρι του 2015 και βασίστηκε στην κοινή μας διαπίστωση ότι η εμβάθυνση και η εποπτεία εξελίξεων και δυναμικών του διεθνούς πλαισίου, που κινείται πέρα από το πρώτο επίπεδο της είδησης, αποτελεί αναγκαίο αναλυτικό εργαλείο για την κατανόηση των πολιτικών και κοινωνικών διακυβευμάτων της συγκυρίας. Τα τελευταία χρόνια, μέσα στο κλίμα της μνημονιακής κρίσης και των πολιτικών εξελίξεων της διαπραγμάτευσης, κυριάρχησε –ως έναν βαθμό και τουλάχιστον από τα κυρίαρχα μέσα– ένας ελληνοκεντρισμός στην προσέγγιση της πληροφορίας, αφήνοντας μεγάλο κενό στο επίπεδο μιας πιο διεθνοποιημένης οπτικής. Ταυτόχρονα, ένας από τους βασικούς μας στόχους ήταν το άνοιγμα του ορίζοντα και πέραν του δυτικού πλαισίου: στα κοινωνικά κινήματα, τις μορφές αντίστασης και τους ιστορικούς μετασχηματισμούς που γεννιούνται για παράδειγμα σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, αμφισβητώντας ή διαταράσσοντας το ηγεμονικό δυτικό «βλέμμα».

Η ριζοσπαστικότητα του έρωτα

 συνέντευξη του Σρέκο Χόρβατ

μετάφραση: Κατερίνα Δροσοπούλου

update: Όπως μας επισήμανε ο Αντώνης Γαλανόπουλος (και το ευχαριστούμε πολύ), η συνέντευξη είχε ήδη μεταφραστεί στα ελληνικά και δημσοιευτεί στο μπλογκ «Κοίτα τον ουρανό. Στοχασμοί για την επανάσταση της εποχής μας» στις  24.7.2015, σε μετάφραση Σταματίνας Τσιμοπούλου.

 

Μιλάει για τον έρωτα, τη μοναξιά, και την επανάσταση, το «Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» και έναν πίνακα του Σίλε

Τα «Ενθέματα», εορτάζοντας τη σημερινή ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου δημοσιεύουν μια συνέντευξη του Κροάτη φιλοσόφου Srećko Horvat για το βιβλίο του The Radicality of Love (εκδ. John Wiley & Sons, 2015). Τη συνέντευξη πήρε ο Creston Davis, διευθυντής του Global Center for Advanced Studies, και δημοσιεύθηκε στο «ηλεκτρονικό περιοδικό ριζοσπαστικής φαντασίας» ROAR (roarmag.org), στις 10.7.2015.

Κρέστον Ντέιβις: Η πρώτη μου ερώτηση είναι μάλλον απλή: Γιατί ένα βιβλίο για τον έρωτα;

Σρέκο Χόρβατ: Πετούσα για Λονδίνο τις προάλλες και καθώς ξεφύλλιζα το περιοδικό της British Airways, High Life, έπεσα πάνω σε μια περίεργη διαφήμιση με τον τίτλο «Μέχρι να με χωρίσει ο θάνατος». Ο τίτλος από μόνος του ήταν πολύ παράξενος. Και άρχισα να το διαβάζω. Έλεγε: «Οι “σόλο γάμοι” (solo weddings) προσφέρουν στις γυναίκες μια ιδανική γαμήλια μέρα, χωρίς την ταλαιπωρία ενός αληθινού γάμου». Ένα ταξιδιωτικό γραφείο στο Κιότο προσφέρει ένα διήμερο πακέτο που επιτρέπει στις γυναίκες να διαλέξουν νυφικό, να κάνουν νυφικό μακιγιάζ και χτένισμα και βγάλουν νυφικές φωτογραφίες σε έναν παραδοσιακό γιαπωνέζικο κήπο. Φυσικά, το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα ήταν: Γιατί κάποια να θέλει ένα σόλο γάμο; Κι όμως, ταιριάζει απόλυτα με την ναρκισσιστική μας κουλτούρα,  όπου η εικόνα του εαυτού μας είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε.

Γιατί διάλεξα ως θέμα τον έρωτα; Γιατί, μέσα σε αυτή τη σύγχρονη πανδημία των «selfies», οι άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητά τους να βλέπουν ένα άλλο πρόσωπο, να σχετίζονται με έναν άλλο άνθρωπο – αλλά και το ανάποδο, να σχετίζονται με τον εαυτό τους μέσα από έναν άλλον άνθρωπο. Γιατί ένα βιβλίο για τον έρωτα; Γιατί αυτό που λείπει σήμερα είναι ο έρωτας, όχι το σεξ. Οι άνθρωποι φοβούνται όλο και περισσότερο να ερωτευτούν. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που εκτός από φαινόμενα σαν τους solo γάμους του Κιότο, προσθέσαμε πρόσφατα και μια νέα λέξη στο λεξιλόγιό μας: masturdating.