Γ. Ο φόβος

Πέρασαν εβδομήντα χρόνια

του Βασίλη Κρεμμυδά

Από αγράμματους δασκάλους πώς να μάθεις γράμματα και από βίαιους –και καταδότες– καθηγητές τι καλό να θυμάσαι και να πάρεις. Το πνεύμα ήταν θεολογικό. Και στη βαθμολογία: ο καλύτερος μαθητής βαθμολογούνταν με 17 στο είκοσι· υπήρχε και θεωρία: το 20 είναι για το θεό! το 18 είναι για τον καθηγητή! και για το μαθητή ήταν από κει και κάτω.

Eπέμβαση της αστυνομίας σε διαδήλωση για το κυπριακό (14-12-1954)
Πηγή: AΣΚΙ

Φτάσαμε λοιπόν στη δεκαετία του 1950, ο Εμφύλιος η θερμή του φάση, έχει τελειώσει –η ψυχρή θα καθυστερήσει να τελειώσει– και το παιδάκι που λέγαμε, δεκαπεντάχρονο πια, πασχίζει να μάθει γράμματα· τούρχονται, συχνά-πυκνά, κάποια ευτράπελα στη σκέψη του που εξηγούν γιατί δεν ήταν δυνατό να μάθει γράμματα. Το κτίριο του Γυμνασίου (οκτατάξιο το λέγανε και το λένε, εξατάξιο ήταν, απλώς έμπαινες στην Τρίτη τάξη και έβγαινες από την Ογδόη) δεν επαρκούσε για όλους τους μαθητές και κάποιες τάξεις –συνήθως οι μικρές– έκαναν μάθημα σε άλλο κτίριο· σε κάτι αποθήκες δηλαδή, όπου όμως στα υπόγειά τους εκτρέφονταν γουρούνια! Μια φορά λοιπόν, που κάποιος είχε αφήσει την πόρτα του υπογείου ανοιχτή, τα γουρούνια ήρθαν στην τάξη να ακούσουν το μάθημα! Και μεις οι μαθητές, πρόθυμοι πάντοτε σε κάτι τέτοια, σηκωθήκαμε όλοι να διώξουμε τα γουρούνια από την τάξη· και διώχνοντας και διώχνοντας, τα πήγαμε ως το κοντινό χωριό – και, ώσπου να γυρίσουμε, η σχολική μέρα είχε τελειώσει. Γουρουνογράμματα δηλαδή, γουρουνοσχολείο.