Ο σκοπός και τα μέσα, ξανά

 του Μάνου Αυγερίδη

Ρενέ Μαγκρίτ, «Το τέλος του στοχασμού», 1927

 Την Τρίτη που μας πέρασε, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πολιτικός αναλυτής Νίκος Μαραντζίδης δέχτηκε επίθεση από ομάδα ατόμων ενώ έπινε καφέ μ’ έναν γνωστό του. Το περιστατικό πήρε δημοσιότητα και σχολιάστηκε εκτενώς στον Τύπο και τα social media. Τι είναι όμως σημαντικό να πει κανείς γι’ αυτό και πού επικεντρώθηκε ο δημόσιος σχολιασμός των τελευταίων ημερών;

Θα ξεκινήσω απ’ το δεύτερο. Γράφτηκαν πολλά για το επιστημονικό έργο, την ακαδημαϊκή διαδρομή και τις πολιτικές απόψεις του Μαραντζίδη, συζητήθηκε ξανά το ζήτημα της βίας (πολιτικής και μη), σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως η άθλια πολιτική και μιντιακή διαχείριση του περιστατικού και, τέλος, το ίδιο το γεγονός της μεγάλης δημοσιότητας που πήρε μια περίπτωση άσκηση βίας, σε σχέση με πολύ χειρότερες που δέχονται καθημερινά άνθρωποι χωρίς την αναγνωρισιμότητα και το στάτους του καθηγητή: η βία, θεσμική και εξωθεσμική, απέναντι σε εργαζόμενους, μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αγωνιστές και κάθε λογής διαμαρτυρόμενους, αγνοείται, θάβεται στα ψιλά των μεγάλων μίντια ή ακόμα χειρότερα αντιστρέφεται, διαστρεβλώνεται, κάνει τους θύτες να μοιάζουν θύματα στο πλαίσιο ενός επικοινωνιακού πολέμου χωρίς όρια τα τελευταία χρόνια. Με πολλά απ’ όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν συμφωνώ και θα είχα κι εγώ να πω· δεν είμαι ουδέτερος.

Μπορούμε και πρέπει να τα συζητήσουμε αυτά, όχι όμως σε σχέση με το περιστατικό της Τρίτης· θεωρώ ότι είναι η χειρότερη βάση για να τα συζητήσουμε, όπως επίσης πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να επηρεάζουν την άποψή μας για το περιστατικό. Αν και η αυτονόητη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) να είναι αρκετή, ίσως χρειάζεται να επιμείνουμε λίγο· να πω λοιπόν ξεκάθαρα το εξής: Η πρακτική να πηγαίνεις και να ρίχνεις ξύλο σε κάποιον που κάθεται και πίνει τον καφέ του είναι τουλάχιστον επικίνδυνη και σίγουρα δεν ανήκει στη λογική και τις αξίες της δικής μας Αριστεράς, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζονται οι φορείς της.

«Αγανακτισμένοι» και Χρυσή Αυγή

του Αντώνη Λιάκου

Πλατεία Συντάγματος 2011. Από την ιστοσελίδα http://www.opinionpost.gr

Υπάρχει μια ιδεολογική εκστρατεία  για να σβήσουν  τα όρια ανάμεσα στην Αριστερά και στην Ακροδεξιά, ανάμεσα στις ρατσιστικές επιθέσεις και τις λαϊκές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες. Μια από τις ιδέες, που κινδυνεύει να παγιωθεί, είναι η συμμετοχή της Χρυσής Αυγής στο κίνημα των «Αγανακτισμένων», και η ανάδειξή της μέσα από αυτό, το καλοκαίρι του 2011 στην Πλατεία Συντάγματος.

Επισκέφθηκα πολλές φορές την Πλατεία, παρακολουθώντας και την Πάνω Πλατεία με τις ελληνικές σημαίες και τις κρεμάλες, και την Κάτω με τις γενικές συνελεύσεις. Είναι φυσικό ότι σε παρόμοια κινήματα συμμετέχουν άνθρωποι με πολύ διαφορετικές ιδέες.  Αλλά τις ημέρες αυτές  οι Χρυσαυγίτες δεν ήταν στο Σύνταγμα: κυνηγούσαν και κακοποιούσαν μετανάστες στην Πατησίων και στην Αχαρνών.  Μια φορά προσέγγισαν οργανωμένα την πλατεία, και αποκρούστηκαν. Υπήρχαν φυσικά πολλοί εθνικιστές  στην Πάνω Πλατεία. Αλλά όχι οργανωμένη παρουσία της Χρυσής Αυγής.

Την  ιδέα ότι η Χρυσή Αυγή συμμετείχε στους «Αγανακτισμένους «την πρωτοδιάβασα σε άρθρο πολιτικού επιστήμονα του ιστορικού αναθεωρητικού ρεύματος σε κυριακάτικη εφημερίδα: «Οι εθνικοσοσιαλιστές […] στην “άνω πλατεία”, έγιναν ένα με το πλήθος […] «Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά μεγάλωσε και νομιμοποιήθηκε πολιτικά στην πλατεία Συντάγματος», έγραφε ο Νίκος Μαραντζίδης (Η Καθημερινή, 20.5.2012).