του Στρατή Μπουρνάζου
Πρέπει σήμερα, επειδή οι γνωστοί «πατριωταράδες» το θέλησαν, να μιλήσουμε για τον Χορό του Ζαλόγου; Πρέπει να ασχολούμαστε με ό,τι απίθανο διακινούν περί «ξαναγραψίματος» της Ιστορίας; Πρέπει, τέλος, να υπερασπιζόμαστε μια ιστορικό η οποία είναι βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ, έχει ψηφίσει τα Μνημόνια και ενδεχομένως δεν μας είναι ιδιαίτερα συμπαθής;
Η απάντηση για μένα είναι αναμφισβήτητα καταφατική. Γιατί το διακύβευμα δεν είναι ούτε το Ζάλογγο ούτε η προσωπικότητα και το έργο της Μ. Ρεπούση. Διακυβεύεται κάτι πολύ συνολικότερο και σοβαρότερο: η ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και έκφρασης, το ήθος και οι όροι του διαλόγου ενάντια σε μια ανθρωποφαγική λογική που ορμά να κατασπαράξει τους «διαφωνούντες». Όπως ακριβώς με την Ιστορία της ΣΤ΄ Δημοτικού: η κουβέντα ξεκίνησε από τα προτερήματα και τις αδυναμίες του βιβλίου, από μεθοδολογικά και διδακτικά ζητήματα, αλλά στην πορεία υπερέβη εντελώς το βιβλίο, αγγίζοντας ένα μείζον για την παιδεία και τη δημοκρατία ζήτημα: αν η Ιστορία είναι υπόθεση της επιστημονικής έρευνας ή αν μετριέται με τη «μεζούρα» της εθνικοφροσύνης, αν χρειάζεται την «έγκριση» της Εκκλησίας, του Σαράντου Καργάκου και άλλων πλειοδοτών της εθνικοφροσύνης.
Με λίγα λόγια, δεν υπερασπιζόμαστε τη Μ. Ρεπούση, αλλά το βασικό δικαίωμα της ελευθερίας της επιστημονικής έκφρασης και έρευνας, δικαίωμα όλων, άρα και δικό μας. Σύμφωνοι, αλλά γιατί πρέπει να υπερασπιστούμε και τη Ρεπούση προσωπικά; θα αναρωτηθεί κανείς. Γιατί, πολύ απλά, είναι δώρον άδωρον να μιλάς γενικά και αφηρημένα. Το 1992, λ.χ., το κρίσιμο δεν ήταν να βγάζεις φλογερούς λόγους υπέρ του διεθνισμού· το κρίσιμο ήταν να μιλήσεις κατά της πολιτικής του ελληνικού κράτους έναντι της ΠΓΔΜ και να υπερασπιστείς όσους καταδικάστηκαν σε φυλάκιση για μια «αντεθνική προκήρυξη», όπως έκαναν οι «169» διανοούμενοι — κι ας μην συμφωνούσαν, ούτε όλοι ούτε πλήρως, με τους καταδικασθέντες. Αυτό πρέπει να κάνουμε τώρα. Επειδή το επίδικο δεν είναι ο Κίτσος Τζαβέλας, η Γκόλφω και η κυρα-Φροσύνη, αλλά ο χορός της ακροδεξιάς.
Σημ.: Παραπέμπω στο ωραίο άρθρο του Νίκου Σαραντάκου «Το Ζάλογγο και οι μύθοι» (http://goo.gl/nFfCj). Και, για τα ιστορικά γεγονότα, στη μελέτη της Βάσως Ψιμούλη Σούλι και Σουλιώτες (εκδ. Εστία) και το σχετικό άρθρο του Αλέξη Πολίτη (http://goo.gl/a9d46).
AΡΧΕΙΟ ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ 2010- 8.5.2016 
Τα έλεγες και τότε με το βιβλίο αλλά δυστυχώς δυστυχώς περί άλλων τυρβάζαμε. Μήπως και μας ξεφύγει κάποιο σημείο που δεν ταίριαζε στο ιδεατό ιστορικό βιβλίο για την ΣΤ΄ Δημοτικού που ονειρεύεται ο καθείς. Όταν ο παρανομαστής είναι «να καταργηθεί ένα βιβλίο λόγω μη συμμόρφωσης», πόσο μπορεί να υποκρίνεται ο αριθμητής ότι απλώς διεξάγει επιστημονική συζήτηση;Σήμερα μπορεί ο παρανομαστής να είναι ακόμα και να εξοντωθούν οι ανθέλληνες (παιδεραστές) εκπαιδευτικοί, ( το είδαμε, Κρανιδιώτης, Δημοκρατία) , μέχρι, στο πιο ανάλαφρο να επαναδράμει, το «πατρίς , θρησκεία, οικογένεια», και «λατρεύω το μπάτσο της γειτονιάς μου», που τόσο , μα τόσο μας λείπουνε ως έθνος, γιατί , ως γνωστόν, η απομάκρυνση από αυτές τις αξίες έφερε την οικονομική κρίση. Το οποίο το πιστεύω κι εγώ, παρεμπιπτόντως, αλλά άμα είναι να χυθεί αίμα για τη χάρη τους, φυλάω τη γνώμη μου για τον εαυτό μου. Εν ολίγοις , με αφορμή το άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου, και τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση σε σχέση με την Ιστορία, σας καλώ να σκεφτούμε λίγο την περίπτωση, την πρόταση να ονειρευτούμε αναλυτικά προγράμματα, όπου η Ιστορία (και η Γλώσσα -Λογοτεχνία, βεβαίως) θα είναι κεντρικό μάθημα στο σχολείο. Και να δουλέψουμε γι αυτό, σκέψη, προτάσεις. Ακόμα κι αν το κάνουν ξενόγλωσσοι, νομικοί , κοινωνιολόγοι, θεολόγοι, σε μεταβατικό στάδιο, ή και όχι. Σημασία έχει να «παλέψουμε» ως διανόηση και ως πολίτες για την κεντρική θέση της Ιστορίας στο σχολείο. Ἐχω ανοίξει και μια σελίδα στο facebook, I love Repousi,με την έννοια της τρίτης παραγράφου στο άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου. Και αναζητώντας προτάσεις για την Ιστορία ως κεντρικό μάθημα. Και I love Repousi, όχι επιθετικά , αλλά γιατί έτσι μιλάει κανείς για την Ιστορία, αμφιλεγόμενα, δυναμικά, συγκροτημένα και επίμονα, όπως είναι η (δημόσια εικόνα) της Ρεπούση. Με βάθος και όραμα να φωτίζονται και να διαπλάθονται συνειδήσεις που κρίνουν, αγαπούν τον εαυτό τους και τον τόπο τους , εντάσσονται και συγκινούνται από την ανθρώπινη περιπέτεια στο χρόνο. Ώστε σιγά σιγά να διαμορφώνουν θέσεις.