του Στρατή Μπουρνάζου
Χαρακτικό της Καίτε Κόλβιτς
Σε μια άλλη χώρα. Εκεί έμοιαζε να ξυπνήσαμε το πρωί του περασμένου Σαββάτου: ο Μιχαλολιάκος σιδεροδέσμιος στον εισαγγελέα, οι αρχές να εξαρθρώνουν τη συμμορία, τα κανάλια να βοούν, αστυνομικοί να ξηλώνονται και άλλα πολλά, που δεν τα φανταζόμασταν ούτε στα πιο ηλεκτρισμένα μας όνειρα…
Πράγματι, η ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής αποτελεί τομή. Μια τομή διόλου αναμενόμενη — ας σκεφτούμε ότι μέχρι προχθές βασικό αίτημα αλλά και φόβος μας ήταν «να μην περιοριστεί η υπόθεση στον Ρουπακιά και τρεις-τέσσερις ακόμα». Γιατί, ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις, τις οποίες μπορούμε, αλλά και πρέπει να έχουμε, αυτό που γίνεται δεν είναι (μόνο) σόου, επικοινωνιακό «κόλπο» ή παιχνίδι: είναι, πρώτα απ’ όλα, πραγματικό. Έτσι, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε την τομή. Και στην αποτίμησή της χρειάζεται να κάνουμε διακρίσεις. Το ότι η κυβέρνηση, λ.χ., θα κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την επιχείρηση δεν συνεπάγεται και ότι τη σχεδίασε γι’ αυτό τον λόγο. Επίσης, πέραν του ότι το πρωτεύον είναι το χτύπημα του νεοναζισμού και όχι οι «κεφαλοποιήσεις», αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα (που τώρα δικαιώνονται πλήρως) δεν μπορούν να αξιοποιήσουν αυτή την εξέλιξη.
Ως αριστεροί και αντιφασίστες, λοιπόν, όσο κι αν είμαστε ανήσυχοι (και οι μη προφυλακίσεις ενέτειναν την ανησυχία), σκεπτικοί (για την αποναζιστικοποίηση του κρατικού μηχανισμού) ή αηδιασμένοι (για τα ΜΜΕ που χθες πρόβαλλαν τους νεοναζί και σήμερα μεταβλήθηκαν σε πασιονάριες του αντιφασισμού), δεν μπορούμε παρά να χαιρόμαστε για την ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Αυτό άλλωστε δεν ζητάγαμε τόσο καιρό, επίμονα, από το κράτος; Προσωπικά, αν οι συλλήψεις μου προξένησαν κατάπληξη, χαρά και ανακούφιση, η δεύτερη κατάπληξη μου γεννήθηκε από όσους φίλους ένιωσαν μόνο εντελώς διαφορετικά συναισθήματα: ανησυχία, καχυποψία, την αίσθηση του «κόλπου» κλπ. κλπ.
Όσον αφορά ειδικότερα την αποφυλάκιση της τριπλέτας Κασιδιάρη-Παναγιώταρου-Μίχου, κάνω τρεις σκέψεις.
Πρώτον, η αποφυλάκιση, παρότι συνιστά καθοριστικά κακή εξέλιξη, κυρίως στο ερευνητικό-δικαστικό επίπεδο, όπως θα εξηγήσω, δεν αρκεί, από μόνη της, για να ανατρέψει όσα έχουν δρομολογηθεί.
Δεύτερον, σε ένα ευνομούμενο κράτος η απόφαση θα μπορούσε ακόμα και να μας ικανοποιεί, καθώς θα έδειχνε λ.χ. ότι τηρούνται αυστηρά δικονομικές εγγυήσεις. Στην Ελλάδα όμως του 2013 όποιος πει κάτι τέτοιο μοιάζει αφελής. Με μια δικαιοσύνη που μοιράζει προφυλακίσεις σαν στραγάλια (σε διάφορους φτωχοδιάβολους ή κατοίκους των Σκουριών), που ήταν για χρόνια από τυφλή μέχρι θεότυφλη έναντι των νεοναζί, η μη προφυλάκιση μόνο ανησυχία, αν όχι οργή, προξενεί. Με άλλα λόγια, το βασικό πρόβλημα συνοψίζεται σε πέντε λέξεις: Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Βαριά κουβέντα, αλλά πρέπει να την πούμε, αν θέλουμε να συζητήσουμε ειλικρινά.
Τρίτον, ασφαλώς θέλουμε να καταδικαστούν οι Χρυσαυγίτες. Αλλά με στοιχεία. Η αποφυλάκιση των τριών και –ακόμα χειρότερα– η αποκάλυψη της ταυτότητας ενός «προστατευόμενου μάρτυρα», δυσκολεύουν εξαιρετικά, αν δεν ακυρώνουν, τη δυνατότητα συγκέντρωσης στοιχείων. Το πρώτο θα δώσει ευκαιρίες στη συμμορία να συγκαλύψει, να εκφοβίσει και να ανασυγκροτηθεί. Το δεύτερο ίσως αποτελέσει την ταφόπλακα για νέες καταθέσεις πρώην Χρυσαυγιτών.
***
Ασφαλώς τώρα προέχει απολύτως η εξάρθρωση της εγκληματικής δράσης της συμμορίας. Ωστόσο, η αντιμετώπιση του νεοναζισμού δεν μπορεί να περιοριστεί εκεί, ακόμα και αν αυτό γινόταν με υποδειγματικό τρόπο.
Το ξερίζωμα του νεοναζισμού από τον κρατικό μηχανισμό, λ.χ., είναι πρωτίστως πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα: η λειτουργία του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα ως παραρτήματος της Χρυσής Αυγής, πέραν των όποιων ποινικών ευθυνών, είναι σκανδαλώδης πολιτικά, αποτελεί πρόκληση για τη δημοκρατία. Και ας έχουμε πάντα κατά νου ότι με το εκρηκτικό μίγμα που συνθέτουν η καταρράκωση της δημοκρατίας, ο κρατικός ρατσισμός (λ.χ. Ξένιος Δίας), το δόγμα «ανησυχία-τάξη-ασφάλεια», η καλπάζουσα ανεργία και η συντριβή της ελπίδας, μπορεί ο νεοναζισμός και ο ρατσισμός να εξελιχθούν σε λερναία ύδρα.
Η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να αναλύσουν τη νέα κατάσταση, όχι όμως για να χαθούν σε έναν δαίδαλο εκτιμήσεων, αλλά για να δράσουν. Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Τώρα είναι η στιγμή, περισσότερο από ποτέ, να πάρουν, με νέα ορμή, πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες κατά του φασισμού και του νεοναζισμού. Έτσι ώστε, κάποια στιγμή, η χώρα των διψήφιων δημοσκοπικών ποσοστών της Χρυσής Αυγής, όπου οι νεοναζί μαχαίρωναν τα βράδια και την επαύριο εμφανίζονταν ως κύριοι στα κανάλια, να μοιάζει, πράγματι, μια εντελώς άλλη, μακρινή χώρα.
AΡΧΕΙΟ ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ 2010- 8.5.2016 
Συμφωνώ απολύτως. Νηφάλια και ταυτόχρονα δυναμική προσέγγιση.
Αν η Χ.Α ειναι εγληματικη οργανωση, τοτε εμπνεει ανυσυχια γιατι καποια μελη ειναι μεσα και αλλα εξω. Αν αυτοι που ειναι μεσα ειναι επειδη εις βαρος τους βρεθηκαν συγκεκριμενα στοιχεια ενω γι αυτους που αφεθησαν ελευθεροι οχι, τοτε δεν υπαρχει κανενος ειδους καταδικη της Χ.Α υπο την ιδιοτητα της ως «εγκληματικη οργανωση», απλα καποια μελη της υπεπεσαν σε παρανομες πραξεις-εγκληματα για τα οποια τιμωρουνται. Αν (οπως ειναι πλεον φανερο) εχουν μεσα τους αρχηγο και υπαρχηγο χωρις να εχουν συγκεκριμενα στοιχεια (ειπαμε πως αν τιμωρουνται ως ηγετες εγκληματικης οργανωσης, θα επρεπε να ειναι οχι μονο αυτοι, αλλα το συνολο της οργανωσης μεσα) τη στιγμη που οι υπολοιποι βουλευτες της Χ.Α συνεχιζουν να εχουν δικαιωμα παρουσιας στη βουλη, τοτε το μονο που πρεπει να καταλαβουμε ειναι οτι η Ν.Δ βρηκε ενα τροπο να συρρικνωσει την Χ.Α εις οφελος της. Σαν αριστερος, δεν εχω να κερδισω τιποτα απο ολη αυτη τη φαρσα. Δεν θα φοβομουνα τους θρασυδειλους της Χ.Α αν η αστυνομια εκανε σωστα τη δουλεια της, αυτο ειναι το ενα προβλημα. Δεν προκειται να πεσουν τα ποσοστα της Χ.Α αν δεν επανελθει η δημοκρατια στον τοπο, κι αυτο ειναι το 2-ο πιο σπουδαιο προβλημα. Το οτι φταιει η αδιαλακτη, αντιλαικη, οικονομικα ατελεσφορη και ολες οι αλλες πληγες του Φαραω στην Συγχρονη Ευρωπη, που συντελουν στην ανοδο σχηματισμων οπως η Χ.Α, το ειπε ακομα κι ο ….Σορρος! Για την Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, και οποιον αλλον προωθει ειτε ενστερνιζεται την αποψη οτι «οι δημοκρατικες δυναμεις στριμωξαν επι τελους τον φασισμο», εχω μονο μια εκφραση: ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ 3/10/2013 – http://is.gd/MABRJ4
{H Kατασκευη των ‘‘Aκρων’’}
Σταύρος Λυγερός
———————————————————
…μέχρι τη δολοφονία Φύσσα το πολιτικό και μιντιακό σύστημα ανεχόταν τις εμφανείς παράνομες πράξεις και δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής. Έκλεινε τα μάτια σ’ αυτά που σήμερα υπερπροβάλλει.
Η εξήγηση είναι ότι κύκλοι του κατεστημένου ερωτοτροπούσαν με την ιδέα να χρησιμοποιήσουν το κόμμα του Μιχαλολιάκου σαν πολιτικό εργαλείο εναντίον της Αριστεράς. Η θεωρία «των δύο άκρων», άλλωστε, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισχυρής και προκλητικής Χρυσής Αυγής…
…είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γεγονός ότι η κυρίαρχη τάση (ακόμα και στο χώρο της Αριστεράς που έχει επώδυνη πείρα) είναι να παραβλέπει την εξόφθαλμη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων, επειδή αυτή στρέφεται εναντίον του νεοναζιστικού κόμματος…
…Με ποια αξιοπιστία αύριο οι προοδευτικοί δημοκράτες θα διαμαρτυρηθούν εάν οι ίδιες μέθοδοι χρησιμοποιηθούν εναντίον αριστερών κινήσεων και οργανώσεων;
———————————————————
Μπορεί η θεατρική σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής να χάιδεψε το αντιφασιστικό αίσθημα της πλειονότητας των πολιτών, αλλά η όλη διαδικασία προκαλεί σοβαρά ερωτήματα. Οι δημοκρατικοί κανόνες δεν έχουν εγκαθιδρυθεί για να εφαρμόζονται αλά καρτ και βεβαίως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ούτε η δημοκρατική ευαισθησία μπορεί να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Με αυτή την έννοια είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γεγονός ότι η κυρίαρχη τάση (ακόμα και στο χώρο της Αριστεράς που έχει επώδυνη πείρα) είναι να παραβλέπει την εξόφθαλμη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων, επειδή αυτή στρέφεται εναντίον του νεοναζιστικού κόμματος.
Είναι αξιοσημείωτο ότι κόμματα, ΜΜΕ και κοινωνία των πολιτών πρακτικά αποδέχονται, π.χ., το ομολογημένο γεγονός ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Κι όλα αυτά πριν από τη δολοφονία κι όταν κανένας δεν είχε εκφράσει τη θεωρία περί εγκληματικής οργάνωσης. Η αποδοχή, όμως, ουσιαστικά παράνομων μεθόδων δημιουργεί ένα εξαιρετικά αρνητικό προηγούμενο. Ο Βορίδης άλλωστε, έχει προαναγγείλει ότι η κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης δεν επιστρατεύτηκε για να χρησιμοποιηθεί μόνο εναντίον της Χρυσής Αυγής.
Με ποια αξιοπιστία αύριο οι προοδευτικοί δημοκράτες θα διαμαρτυρηθούν εάν οι ίδιες μέθοδοι χρησιμοποιηθούν εναντίον αριστερών κινήσεων και οργανώσεων; Υπενθυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει ποτέ αποκηρύξει τη θεωρία «των δύο άκρων». Ο στενότατος συνεργάτης του πρωθυπουργού Λαζαρίδης, μάλιστα, την πρόβαλε με έμφαση ακόμα και την επομένη της δολοφονίας Φύσσα χωρίς το Μέγαρο Μαξίμου να τον αποδοκιμάσει. Με άλλα λόγια, καταδεικνύει ότι η τυχοδιωκτική θεωρία «των δύο άκρων» μόνο προσωρινά μπήκε στο ράφι. Ακόμα, όμως και εάν οι -σύμφωνα με την πιο επιεική έκφραση- οριακής νομιμότητας μέθοδοι δεν χρησιμοποιηθούν εναντίον της, η Αριστερά δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για την τήρηση των δημοκρατικών κανόνων; Οι κανόνες αυτοί δεν είναι απλή διαδικασία. Είναι από μόνοι τους πολύτιμη αξία για τον πολιτικό πολιτισμό. Η παραβίασή τους λοιπόν, πρέπει να βρίσκει αντίθετο κάθε δημοκράτη, πρωτίστως για λόγους αρχών και όχι επειδή κάποια στιγμή μπορεί να στραφεί και εναντίον του.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα διώκονται παράνομες πράξεις και δραστηριότητες και όχι ιδέες. Ακόμα και οι πιο απεχθείς ιδέες όπως οι νεοναζιστικές ιδέες της Χρυσής Αυγής καταπολεμιόνται με ιδέες. Αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά και η υπεροχή της Δημοκρατίας από τον κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Εκτός αυτού, μόνο η ιδεολογική ήττα μπορεί να εξουδετερώσει οριστικά στο πολιτικό επίπεδο ένα ακραίο κόμμα. Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι τη δολοφονία Φύσσα το πολιτικό και μιντιακό σύστημα ανεχόταν τις εμφανείς παράνομες πράξεις και δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής. Έκλεινε τα μάτια σ’ αυτά που σήμερα υπερπροβάλλει.
Η εξήγηση είναι ότι κύκλοι του κατεστημένου ερωτοτροπούσαν με την ιδέα να χρησιμοποιήσουν το κόμμα του Μιχαλολιάκου σαν πολιτικό εργαλείο εναντίον της Αριστεράς. Η θεωρία «των δύο άκρων», άλλωστε, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισχυρής και προκλητικής Χρυσής Αυγής. Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, εάν η Πολιτεία είχε επιβάλει τον ποινικό κολασμό κάθε παράνομης πράξης και δραστηριότητας. Εάν για υποθέσεις νυχτερινών επιθέσεων πρέπει να εντοπιστούν οι δράστες για όσες παρανομίες διέπραξαν επώνυμα στελέχη της Χρυσής Αυγής μπροστά στις κάμερες η ενοχή είναι προφανής. Γιατί σε αυτές τις υποθέσεις η Δικαιοσύνη ακολουθούσε τις αργόσυρτες διαδικασίες που στην πράξη ισοδυναμούσαν με ατιμωρησία; Το αποτέλεσμα ήταν οι νεοναζιστές να αποθρασύνονται.
Η κριτική στις μεθόδους με τις οποίες η Πολιτεία επιχειρεί να εξουδετερώσει τη Χρυσή Αυγή δεν αφορά μόνο στο επίπεδο των δημοκρατικών αρχών. Αφορά και στο επίπεδο της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ιδεολογικοπολιτικά κινήματα ποτέ δεν εξουδετερώθηκαν αποκλειστικά με αστυνομικές και δικαστικές διώξεις. Συχνά, μάλιστα συσπειρώνουν και φανατίζουν τον κορμό των ψηφοφόρων τους.
Χρυσαυγίτες μπορεί να επιδίδονταν σε εγκληματικές δραστηριότητες αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια τυπική εγκληματική οργάνωση.
Καμία εγκληματική οργάνωση δεν θα είχε ψηφιστεί από σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα με δυναμική. Γι’ αυτό και είναι μεγάλος ο κίνδυνος, η όλη διαδικασία να τσιμεντάρει το νεοναζιστικό κίνημα ειδικά στους κόλπους της νεολαίας. Η σημερινή εύφλεκτη οικονομικοκοινωνική συγκυρία και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Αντί η Πολιτεία να δίνει έρεισμα σ’ όσους αποδίδουν τις δικαστικές διώξεις σε πολιτική σκοπιμότητα, έπρεπε να έχει ακολουθήσει αναμφισβήτητες διαδικασίες.
Υπενθυμίζουμε ότι η Δικαιοσύνη «έβαλε φτερά στα πόδια της» μόνο όταν το Μέγαρο Μαξίμου άλλαξε γραμμή και της έστειλε το μήνυμα ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση! Προφανώς αυτό δεν συνάδει με το Κράτος Δικαίου και ούτε δημιουργεί την αναγκαία εμπιστοσύνη στους πολίτες ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή.
*