25 του Γενάρη: ένας σεισμός ευεργετικός

To 15o τρίλεπτο των «Ενθεμάτων», στο «Πολιτιστικό Ημερολόγιο» στο Κόκκινο 105.5, την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου.  Στο μικρόφωνο ο Στρατής Μπουρνάζος.

 

Γεια σας, στο μικρόφωνο ο Στρατής Μπουρνάζος από τα Ενθέματα της Αυγής. Καλώς σας βρήκαμε πάλι, έπειτα από μια βδομάδα που άλλαξε ήδη τόσα πολλά στην Ελλάδα, και προσδοκούμε ότι θα αλλάξει και άλλα, και στη χώρα μας και στον κόσμο όλο. O διπλός εκλογικός σεισμός επιγράφεται ένας ωραίος συλλογικός τόμος που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Θεμέλιο για τις διπλές εκλογές του Μαιου και του Ιουνίου του 2012. Και αν χαρακτηρίσουμε σεισμό τις αναμετρήσεις του 2012, πώς να ονομάσουμε εκείνη της περασμένης Κυριακής, μεγασεισμό, σεισμό μεγατόνων. Αλλά αν είναι κάτι ιδιαίτερο σε αυτό τον σεισμό της 25.1  δεν είναι μόνο το μέγεθός του, αλλά ότι ακολουθήθηκε από πολλούς άλλους μετασεισμούς και όλους με ευεργετικά αποτελέσματα. Με δυο λόγια άνθισε ξανά το χαμόγελο στο πρόσωπο των ανθρώπων, κι αυτό το βλέπεις καθημερινά όπου κι αν πας.

Στα Ενθέματα αύριο 1η Φεβρουαρίου

Κείμενα των: Μαρίας Καλαντζοπούλου, Ιωάννας Μεϊτάνη, Τζοάνα Μπερκ, Δημήτρη Ιωάννου, Στρατή Μπουρνάζου, Ζερόμ Ρόος, Σερζ Αλιμί, Ντάνιελ Τρίλινγκ, Μπασκάρ Σουνκάρα, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Μιχάλη Μπαρτσίδη, Γιόρις Λέβερινκ, Νίκου Σαραντάκου, Ανέτ Βιβιορκά

Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ

Η Μαρία Καλαντζοπούλου και η Ιωάννα Μεϊτάνη σχολιάζουν τη συμβολική σημασία των κινήσεων του Αλέξη Τσίπρα την ημέρα της ορκωμοσίας του :

Vincent van Gogh -Enclosed field with rising sun, 1889

Ζητήματα τιμής και συνείδησης, της Μαρίας Καλαντζοπούλου. «Ο νέος πρωθυπουργός, γεννημένος και μεγαλωμένος μετά το πέρας των διώξεων της ιστορικής ιδεολογικής του παράταξης, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης, δεν διαβεβαιώνει μόνο την πολιτεία και τον σημερινό –ζώντα– λαό. Σπεύδει να διαβεβαιώσει, στην τιμή και τη συνείδησή του, χωρίς λόγια αυτή τη φορά, τους νεκρούς και την Ιστορία. Περνώντας μέσα από το στενό μονοπάτι που περπάτησαν τόσοι μελλοθάνατοι αγωνιστές, στέκεται μπροστά σε έναν χιλιοματωμένο τοίχο στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και παίρνει τη δική του συνειδησιακή αμπάριζα για τη συνέχεια»

Ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές, της Ιωάννας Μεϊτάνη. «όπως παρατήρησε η φίλη, ο καθένας μας, πριν κάνει κάτι πολύ σημαντικό, γυρνάει για μια στιγμή στην πηγή της δύναμής του, στη βάση του: άλλος στη μάνα του, άλλη στην πίστη της, ο τρίτος στον εαυτό του. Ο Τσίπρας γύρισε στον τόπο μνήμης του αντιφασιστικού αγώνα για να πάρει δύναμη από την τιμή των εκτελεσμένων αντιστασιακών. Για να δώσει στίγμα και βάθος στη δικιά του τιμή, στην οποία μόλις είχε ορκιστεί.

Η ιστορία του πόνου: από την προσευχή στα παυσίπονα.  Μια συνέντευξη της Τζοάνα Μπερκ στον Δημήτρη Παπανικολάου για την ιστορία της βίας και των συναισθημάτων, την πολιτική χρήση του πόνου και το ρόλο του δημόσιου διανοούμενου σήμερα. «Εμπειρίες πόνου δεν προκύπτουν «φυσικά», αλλά πάντα σε διαπραγμάτευση με το κοινωνικό περιβάλλον. Από τη στιγμή της γέννησής τους, τα βρέφη μυούνται σε πολιτισμούς του πόνου. Καθώς ωριμάζουν, τα άτομα που είναι υπεύθυνα για την κοινωνικοποίησή τους δίνουν προσοχή σε ορισμένα δάκρυά τους και σε άλλα όχι· τους χτυπούν τα χέρια όταν τα φέρνουν κοντά στη φωτιά· κάποιες πληγές τις φιλάνε για να περάσουν, άλλες όχι· κάποιες μελανιές τις παραβλέπουν. Έχει διαφορά αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Έχει σημασία αν είσαι φτωχός. Οι άνθρωποι που πονούν μαθαίνουν είτε να υποφέρουν σιωπηλά είτε να κάνουν σαματά. Ο πόνος, λοιπόν, δεν είναι ποτέ ιδιωτικός, αλλά συνδέεται πάντα με μια διαπραγμάτευση κοινωνική.»