Ποια ιδεολογία;

του Μάνου Αυγερίδη

«Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

συντρόφια, μήπως βρέθηκε κι εκείνο,

να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές

με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο»

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

έργο του Αντρέ Μασόν από το λεύκωμα «Σφαγές», 1933

Τελικά αμαυρώθηκε η πραγματικά μεγαλειώδης συγκέντρωση. Όχι, όμως, όπως θα την «αμαύρωναν» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στους πηχυαίους τίτλους τους τα κανάλια και οι μεγάλες εφημερίδες κατά την προσφιλή τους συνήθεια (Βλ. «Άργησαν αλλά αμαυρώθηκαν», Red Notebook, 19.10.2011), προκαλώντας εκνευρισμό ή ειρωνικά χαμόγελα σε όσους συμμετείχαν. Αμαυρώθηκε αληθινά· μέσα μας: μαύρισε η ψυχή μας.  Δεν μου αρέσουν οι συμψηφισμοί, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορώ να κάνω πολύ διαφορετικά. Όποτε γέρνω από τη μία ή την άλλη πλευρά του στρατοπέδου –στην κυριολεξία, δυστυχώς, στρατοπέδου– προσπαθώντας να σταθμίσω τα πράγματα ή να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα νιώθω πως είναι λάθος, όσο εξοργιστική κι αν είναι, πλέον, η μόνιμα καταστροφική και ανεξαρτήτως προθέσεων προβοκατόρικη τακτική της τυφλής βίας και του μπάχαλου. Πολλοί φίλοι και σύντροφοι μιλούν για (σχεδιασμένη ή μη) επίθεση σε ένα κομμάτι του κινήματος. Ακόμα κι αν έχουν δίκιο, ο προβληματισμός μου παραμένει. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, ανάμεσα στα όσα δήλωσε την Πέμπτη, κατακεραύνωσε –εκτός απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ρ/σ «Στο Κόκκινο»–  τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται για ιδεολογική αντιπαράθεση στο εσωτερικό του κινήματος, όπως αναφέρθηκε σ’ αυτόν. Στη συνέχεια, είπε κι άλλα, βολικά για όλους μας, περί «πρακτόρων» και «αναρχοφασιστών», αλλά σ’ εκείνο το πρώτο πρώτο σημείο θα ήθελα να σταθώ και, κυρίως, θα ήθελα να μπορώ με ευκολία να συμφωνήσω. Ελπίζω και εύχομαι, δηλαδή, να μην εντάσσεται στην ιδεολογία τους αυτό που παρακινεί ένα μέρος των μελών του ΠΑΜΕ να συμπεριφέρονται συχνά ως κοινοί τραμπούκοι, δυο μέρες τώρα, απέναντι σε όποιον επιχειρεί να προσεγγίσει το σημείο το οποίο έχουν καταλάβει ή απλώς να διέλθει από αυτό και έχει επιτρέψει σε πολύ κόσμο να τους συγκρίνει (καθ’ υπερβολή ίσως) με τις δυνάμεις καταστολής. Ελπίζω, επίσης, βέβαια, να μην αποτελεί απόχρωση ή τάση κάποιας αναρχικής ιδεολογίας η φετιχοποίηση της βίας και η πλήρως αντικοινωνική, αντισυντροφική και ενίοτε δολοφονική δράση (με τελευταίο κρούσμα τις προχθεσινές ρίψεις μολότοφ κυρίως προς τα, εφοδεύοντα μεν, μέλη του ΠΑΜΕ, αλλά ωστόσο εντός της διαδήλωσης)˙ η συστηματική διάλυση των πορειών και των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας από ομάδες ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί. Και σίγουρα δεν θέλω να σκέφτομαι πως είναι αποτέλεσμα κάποιας ιδεολογικής διεργασίας η απίστευτη αγριότητα της σύγκρουσης ανάμεσα σε ανθρώπους μ’ έναν, θεωρητικά τουλάχιστον, κοινό σκοπό, οι τυφλοί και ανηλεείς ξυλοδαρμοί, τα ρόπαλα, ο μαρμαροπόλεμος, η αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή κι απ’ τις δυο πλευρές (λιγότερο ή περισσότερο), που είδαμε το μεσημέρι της Πέμπτης. Πέραν αυτών, η παντελής αδυναμία αίσθησης της συγκυρίας και του αποτελέσματος των όποιων πράξεων εκατέρωθεν, η πλήρης ασέβεια απέναντι στους χιλιάδες άλλους διαδηλωτές.

Έτσι είναι λοιπόν, η ιδεολογική συγκρότηση αυτών των ανθρώπων είναι τόσο απλή, τόσο ξεκάθαρη; Κομματικός οπαδισμός και χουλιγκανισμός, τίποτε παραπάνω, θύρα 7 και θύρα 13; Όχι, ελπίζω πως όχι. Διότι αν η άλλη κοινωνία η οποία ονειρεύεται το μικρό αυτό ποσοστό των δύο πολιτικών χώρων – ασφαλώς και δεν αναφέρομαι στο σύνολο των φίλων του ΚΚΕ και της αναρχίας, ούτε, ακόμα σε όσους προσπάθησαν να αμυνθούν μέσα στο χάος, να προστατέψουν τον διπλανό τους ή ενεπλάκησαν στη σύγκρουση παρά τη θέλησή τους αλλά μόνο στους όσους λίγους μπήκαν στη «μάχη» επιτιθέμενοι και αποφασισμένοι για όλα — είναι το ίδιο βάρβαρη και απάνθρωπη με αυτήν στην οποία ζούμε, αν θα λύνουμε τις ιδεολογικές ή όποιες άλλες διαφορές μας με τα όπλα μέχρι την τελική ηθική και φυσική εξόντωση του άλλου, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω, το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί και έχει πάντα το ίδιο θλιβερό τέλος.