Occupy Wall Street: μικρογραφία ενός οράματος

συνέντευξη του Ντέιβιντ Γκράμπερ

μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

Ο αμερικανός David Graeber είναι ένας από διαπρεπέστερους κοινωνικούς ανθρωπολόγους, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, αναρχικός, αγωνιστής του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και από τους πρωτεργάτες του Occupy Wall Street. Στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία του από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντες». Στην τηλεφωνική συνέντευξη που έδωσε στo δημοσιογράφο Ezra Klein εξηγεί τα βασικά χαρακτηριστικά του κινήματος (το πλήρες κείμενο στο http://www.washingtonpost.com/blogs/ezra-klein)

Η εναρκτήρια αφίσα του κινήματος: Μια μπαλαρίνα χορεύει στην πλάτη του ταύρου, του γνωστού γλυπτού στο Bowling Green Park δίπλα στο χρηματιστήριο· πίσω, αχνοφαίνονται οι διαδηλωτές που πλησιάζουν.

Έζρα Κλάιν: Το Occupy Wall Street είναι οργανωμένο κάπως διαφορετικά σε σχέση με τα περισσότερα κινήματα διαμαρτυρίας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει λίστα αιτημάτων ή στόχοι ούτε, πολύ περισσότερο, μια αναγνωρίσιμη ηγεσία.

Ντέιβιντ Γκράμπερ: Μοιάζει πολύ με το κίνημα της παγκοσμιοποίησης. Στον Τύπο συναντάμε τις ίδιες κριτικές: είναι ένα μάτσο παιδιά, που δεν γνωρίζουν από οικονομικά και γνωρίζουν μονάχα σε τι αντιτίθενται. Υπάρχει όμως μια αιτία, ένα είδος προεικόνισης σ’ αυτό: δημιουργείς, σε μικρογραφία, ένα όραμα της κοινωνίας που επιθυμείς. Κι αυτός είναι ένας τρόπος να αντιπαρατεθείς σε όλες εκείνες τις ισχυρές αντιδημοκρατικές δυνάμεις ενάντια στις οποίες διαμαρτύρεσαι. Αν προβάλεις αιτήματα, αυτό σημαίνει, κατά κάποιον τρόπο, ότι ζητάς από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εξουσία και τους κατεστημένους θεσμούς να ενεργήσουν διαφορετικά. Κι ένας λόγος που ο κόσμος διστάζει να το κάνει είναι ότι θεωρούν πως αυτοί ακριβώς οι θεσμοί είναι το πρόβλημα.

Ε. Κλάιν: Αν λέγατε, παραδείγματος χάρη, ότι επιδιώκετε να επιβληθεί ένας φόρος στη Γουόλ Στριτ και θα ήσασταν ικανοποιημένοι μετά, θα παραδεχόσασταν εμμέσως ότι θεωρείτε ικανοποιητική μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή του υπάρχοντος συστήματος.

Ντ. Γκράμπερ: Ακριβώς. Ο φόρος στη Γουόλ Στριτ θα πάει σ’ αυτούς που η ελέγχει Γουολ Στριτ.

Ε. Κλάιν: Εννοείτε την κυβέρνηση.

«Η μουσική μας παιδεία, δόκτωρ»

Από το κόμιξ «Ιστορία του Rock and Roll» των S. Dutfoy, D. Farran και M. Sadler

ΑΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

της Ιωάννας Μεϊτάνη

Πιάνω το νήμα από εκεί που το άφησε η τελευταία Αντικλίμακα: από τα τραγούδια. Αλλάζω όμως συχνότητα.

«Τα χειρότερα τραγούδια της δεκαετίας του ’80» ανακοίνωνε τις προάλλες μια εκπομπή σε έναν ραδιοσταθμό του συρμού. Ο παραγωγός μιλούσε με τη συνήθη ξενέρωτη και πάντα κεφάτη φωνή, με το επίπεδο εκείνο ύφος με το οποίο ακούς τα πιο ετερόκλητα πράγματα στο ραδιόφωνο, από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης ως το θάνατο ή το γάμο κάποιου σταρ. Άκριτα. Το διασκέδαζε — και στην προκειμένη περίπτωση καλά έκανε, γιατί μόνο για γέλια ήταν τα τραγούδια της λίστας (από το περιοδικό Rolling Stone). Φαντάστηκα κάποιον παρόμοιο παραγωγό τη δεκαετία του ’80: με την ίδια κεφάτη φωνή θα αναμετέδιδε τα τραγούδια του Chris de Burgh, αυτά που τώρα συγκαταλέγονται στα χειρότερα της δεκαετίας τους. Άκριτα. Μπορεί να του άρεσαν κιόλας.

Τα λίγα που ξέρω για την ξένη μουσική τα έμαθα από δύο πηγές: από τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη και από το κόμιξ Ιστορία του Rock and Roll (των Serge Dutfoy, Dominique Farran και Michael Sadler, μετάφραση Ιζαμπέλλας Σασλόγλου, εκδόσεις Γράμματα, 1986). Για το βιβλίο δεν έχω να γράψω πολλά, όποιος θέλει να είναι στοιχειωδώς ενημερωμένος για τα βασικά πρέπει να το διαβάσει, είναι ένα πανέξυπνο και υπέροχο κόμιξ με τρομερό χιούμορ.

Ορθώς κείμενα: Η απολογία της Μαρίνας Δημητριάδου

Στις 25 Σεπτεμβρίου, η Μαρίνα Δημητριάδου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης, πέταξε ένα αυγό εναντίον του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη Μανώλη Όθωνα. Συνελήφθη, προπηλακίστηκε από την οθωνική ασφάλεια και κρατήθηκε στο Τμήμα κατόπιν μηνύσεως του υφυπουργού, για «απρόκλητη λόγω και έργω εξύβριση». Στις 10 Οκτωβρίου, το δικαστήριο του Ρεθύμνου, αν και έκρινε ότι η πράξη δεν ήταν απρόκλητη, καταδίκασε τη Μ. Δημητριάδου σε φυλάκιση πέντε μηνών με αναστολή. Το γεγονός είναι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά: όχι βέβαια της ρίψης αυγών (και γιαουρτιών, αλευριού, ντοματών κλπ.), αλλά της μήνυσης και της καταδίκης· εκατοντάδες τέτοιες ενέργειες θεωρούνταν μέχρι σήμερα πράξεις πολιτικής διαμαρτυρίας, και όχι αντικείμενο του Ποινικού Κώδικα. Δεν χρειάζεται κανείς να συμφωνεί με την «αυγοβολή» για να καταλάβει ότι η δίωξη και καταδίκη, σε μια εποχή μάλιστα που η κοινωνική διαμαρτυρία εντείνεται, στρέφεται ευθέως κατά της πολιτικής έκφρασης και ταυτόχρονα δείχνει έλλειψη συναίσθησης εκ μέρους της κυβέρνησης. Συμπαραστεκόμενοι στη Μ. Δημητριάδου, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την απολογία της (ολόκληρη, καθώς και άλλες πληροφορίες για το συμβάν, στο μπλογκ της http://augobolos.blogspot.com/2011/10/blog-post.html).

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

 […] Είναι, θαρρώ, φανερός ο εμπαιγμός του κ. Όθωνα σε βάρος μου και σε βάρος όλων των κατοίκων του Ρεθύμνου, ψηφοφόρων του και μη, καθώς άλλα τον ακούγαμε να λέει προεκλογικά και άλλα λέει και πράττει πλέον που είναι στην κυβέρνηση. Σύμφωνα με τα λόγια του μετά το συμβάν για το οποίο δικάζομαι δήλωσε ότι «η έκφραση αντίθεσης και διαμαρτυρίας στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά αποτελεί και θεμελιώδες δικαίωμα κάθε πολίτη.» Ωστόσο, σπεύδει να διευκρινίσει ποιοι είναι εκείνοι που δικαιούνται να εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους. Όχι οι «παγκοσμίως και τουλάχιστον πανρεθυμνίως άγνωστοι». Μας θυμίζει τις δηλώσεις του μετά τη φετινή μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου κατά την οποία ενεργοί πολίτες του Ρεθύμνου τόλμησαν να εκφραστούν ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης. Χαρακτηρίστηκαν ως «ομάδα πολιτών άνευ σημασίας» και δύο από αυτούς, προσωπικοί μου φίλοι, ξυλοκοπήθηκαν με ιδιαίτερο μένος από τα σώματα προστασίας του πολίτη. Στο ίδιο μήκος κινήθηκε και ο [δήμαρχος Ρεθύμνου] κύριος Μαρινάκης, συμπληρώνοντας τις απαξιωτικές δηλώσεις του κ. Όθωνα, λέγοντας ότι «άκουσε» πως την επίθεση έκανε μια «τριαντατριάχρονη Κύπρια φοιτήτρια, και αυτό τα λέει όλα». Πόσες γενιές πίσω άραγε οφείλω να έχω ρεθυμνιώτικο αίμα, για να δικαιούμαι να διαμαρτύρομαι στο Ρέθυμνο; Πόσο χρονών έπρεπε να είμαι; […].

Η αγανάκτηση δεν αρκεί

του Πιέτρο Ινγκράο

 

Π. Ινγκράο, 1990

Ο Πιέτρο Ινγκράο, κορυφαία προσωπικότητα της ιταλικής Αριστεράς (γενν. 1915), συζητάει, με αφετηρία το πολύκροτο δοκίμιο Αγανακτήστε του γάλλου αντιστασιακού Στεφάν Εσέλ, με τους πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι, για τα κινήματα διαμαρτυρίας, την αμφιβολία, την πολιτική. Και, χωρίς να την υποτιμά, εξηγεί γιατί η αγανάκτηση δεν αρκεί. Το βιβλίο (στην Ιταλία εκδόθηκε την άνοιξη) κυκλοφορεί στα ελληνικά αυτές τις μέρες, από τις εκδόσεις Εύμαρος (υπεύθυνος: Πέτρος Κακολύρης), σε μετάφραση Τόνιας Τσίτσοβιτς, με πρόλογο του Μιχάλη Ψημίτη Καθώς το ερώτημα για τη σημασία και τα όρια της αγανάκτησης βρίσκεται στο επίκεντρο του πολιτικού και κινηματικού προβληματισμού σε όλο τον πλανήτη –από την Πουέρτα ντελ Σολ μέχρι το Σύνταγμα και το Occupy Wall Street– δημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

 

Μαρία Λουίζα Μπότσια: Ο Εσέλ θυμάται ότι επηρεάστηκε βαθιά από τον Ζαν Πολ Σαρτρ, από το ελευθεριακό του μήνυμα για την ατομική ευθύνη. Γράφει: «Η ευθύνη του ανθρώπου που δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του ούτε σε μια εξουσία ούτε σε ένα Θεό, αλλά πρέπει να αγωνιστεί στο όνομα της δικής του ευθύνης ως ανθρώπινου όντος». Υπό αυτή την έννοια τo Αγανακτήστε! μιλά σε όλους. Τους ζητά να δράσουν σε πρώτο πρόσωπο. Ενώ αυτό που εσύ ονομάζεις συλλογική δράση, κοινά αποδεκτή σχέση, μια μετάβαση που εσύ θεωρείς απαραίτητη, σήμερα μοιάζει να μη μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολύ. Δεν ξέρεις πού, με ποιον και πώς να την οικοδομήσεις.

Πιέτρο Ινγκράο: Από την πλευρά μου μπορώ να πω ότι ένας νέος, αγόρι ή κορίτσι, χρησιμοποιεί την αμφιβολία κάθε φορά που η συλλογική δράση και το αίσθημα ότι ανήκει κάπου, έρχονται σε αντίθεση με την προσπάθειά του να είναι ελεύθερος.

Ραβένα,1η Μαΐου 1961. Φωτογραφία του Gianni Berengo Gardin, από το λεύκωμα «Les Italiens, 1953-1997», Autrement, Παρίσι 1998.

Όμως, παρόλο που δεν μπορεί να την απαρνηθεί κανείς, η ατομική ευθύνη δεν αρκεί. Όλη η ιστορία που έζησα και γνώρισα μου το λέει. Ο Καρλ Μαρξ, ο Αντόνιο Γκράμσι και άλλοι που ανέλυσαν αυτή την έννοια.

Δεν αρκεί η αγανάκτηση. Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πολιτικό υποκείμενο. Φυσικά πρέπει να καταλάβουμε καλά, να μελετήσουμε ποιο θα μπορούσε να είναι, τι μορφή θα πρέπει να λάβει, να κατανοήσουμε με ποιους τρόπους, λίγο-λίγο, θα μπορέσει να υλοποιηθεί αυτή η ανάγκη.

Μ. Λ. Μπότσια: Τους προηγούμενους μήνες, στην Ιταλία, πλατιά κινήματα διαμαρτυρίας είδαν να πρωταγωνιστούν και πάλι οι φοιτητές και οι νέοι ερευνητές. Μορφές πάλης που μεγαλώνουν και επεκτείνονται μέχρι να ξεχειλίσουν, αλλά δεν παγιώνονται, δε σταθεροποιούνται. Εξαντλούνται, ας το πούμε έτσι, στην εκδήλωση της διαμαρτυρίας.

Π. Ινγκράο: Νιώθω ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος μιας ταλάντευσης των κινημάτων, να εκτεθούν στον ανώνυμο άνεμο της αγοράς, στον κατακερματισμό των αιτημάτων τους, όσο κι αν είναι δίκαια. Είναι σημαντικοί έστω και οι μερικοί αγώνες. Ούτε έχω αυταπάτες για την αποτελεσματικότητα ολικών, καθορισμένων και τέλειων σχεδίων. Εξηγούμαι καλύτερα. Κάθε υπόθεση απλοποίησης διαψεύστηκε οικτρά και παταγωδώς από την πρόσφατη ιστορία. Εκποιήθηκε –πέρα από τα σύμβολα και τους μύθους– τόσο η αμεσότητα της επαναστατικής πράξης, όσο και κάθε γραμμική οπτική υλοποίησης της λαϊκής κυριαρχίας.

Η Ακροδεξιά την εποχή του Μνημονίου

του Δημήτρη Ψαρρά

Τζωρτζ Γκρος, "Έκλειψη ηλίου", 1926

ΣΚΗΝΗ 1η: Βλέπουμε τον αρχηγό του ΛΑΟΣ σε πρόσφατη συνέντευξή του (Kontra Channel, 28.5.2011)  να αποκρούει τον όρο Ακροδεξιά: «Δεν ξέρω τι είναι αυτό που λέμε Aκροδεξιά. Δεν έχω δει ακροδεξιά με την έννοια του ναζισμού πουθενά. […] Πουθενά δεν υπάρχει αυτό που λέμε Aκροδεξιά. Δεν είναι ακροδεξιά η Λέγκα του Βορρά, η οποία συμμετέχει στην κυβέρνηση Μουσολίνι [sic] κι έχει μία άνοδο». Όσο για τη Χρυσή Αυγή, δεν είναι ακραία: «Όχι. Εγώ θα ’λεγα ότι είναι μια δεξιά παράταξη. Γιατί πρέπει να είναι ακραία;».

ΣΚΗΝΗ 2η: Ο Άδωνις Γεωργιάδης παρουσιάζει την επανέκδοση του Λεξικού των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων του Σμιθ (Τηλεάστυ, 22.6.2011). Σε όλη την εκπομπή του ο γραμματέας του ΛΑΟΣ επανέρχεται στο λήμμα «Ξενία» του λεξικού διαβάζοντας την ίδια φράση: «Παρά τοις αρχαίοις ο μη Ελλην ξένος εθεωρείτο ως εχθρός και βάρβαρος». Αυτή τη φράση ο κ. Γεωργιάδης την ερμηνεύει ως εξής: «Δηλαδή, η έννοια του Ξενίου Διός ήταν μόνο μεταξύ των Ελλήνων. Δεν έχει να κάνει με τους αλλοδαπούς, να πείτε στους διάφορους θολοκουλτουριαραίους».

«Αριστεία», «καλό πανεπιστήμιο» και πολιτικός αναχρονισμός

 του Νίκου Κοταρίδη

Έλλιοτ Έργουιτ, «ΗΠΑ. Νέα Υόρκη, 2000»

Η παρέμβαση του Γ. Πανούση στον διαδικτυακό τόπο aixmi (http://www.aixmi.gr/index.php/akadhmaikes-a-pories/) για τα τρέχοντα στα πανεπιστήμια είναι ενδεικτική ενός τύπου τοποθετήσεων. Τέτοιες τοποθετήσεις κατέκλυζαν το προηγούμενο διάστημα τον δημόσιο διάλογο (ωστόσο, όσο πάνε και αραιώνουν), χωρίς να οδηγούνται ποτέ σε «θεωρητικοποίηση» ή, έστω,  «πολιτικοποίηση» των θεμάτων στα οποία κατά περίστασιν αναφέρονταν: πανεπιστημιακό άσυλο, ανοιχτά πανεπιστήμια, μεταρρύθμιση, διαφθορά κλπ. Το ακατανόητο, τουλάχιστον ως προς τον προσανατολισμό του, κείμενο του Γ. Πανούση είναι, νομίζω, ενδεικτικό του γεγονότος ότι ο χώρος της «αριστερής μεταρρύθμισης» έχει ήδη εξαντληθεί σε τακτικισμούς, που προέρχονται από μια αναχρονιστική πλέον αντίληψη περί εκσυγχρονισμού και αναγκαίων συμμαχιών. Χωρίς να μπορώ να διακρίνω αν ο Γ. Πανούσης εκφράζει την πολιτική της ΔΗΜ.ΑΡ., νομίζω ότι η τοποθέτησή του είναι ενδεικτική ενός πολιτικού αναχρονισμού που τοποθετεί τον χώρο αυτό εκτός του πραγματικού διαλόγου για τα πανεπιστήμια: λάθος στιγμή (τώρα με την κρίση) σε λάθος τόπο (συμμαχία με τον εκσυγχρονιστικό (!) ΠΑΣΟΚ), μας κάνει αυτή τη γραμμή, που κάθε λίγο και λιγάκι μπουρδουκλώνει η ΑΡ.ΜΕ.: Έχουμε (διακριτές) θέσεις και δεν  είμαστε σαν κι αυτούς με τους οποίους είμαστε. Ό,τι πείτε.

Αίγυπτος: η δημοκρατία είναι ασυμβίβαστη με τη συνέχιση της στρατιωτικής κυβέρνησης

Συνέντευξη του αιγύπτιου ακτιβιστή Ράμι Σαάθ

Η συνέντευξη, που δημοσιεύουν σήμερα ταυτόχρονα τα «Ενθέματα» και το RedNotebook (www.rnbnet.gr), δόθηκε λίγες μόλις μέρες προτού το Κάιρο και μεταβληθεί και πάλι σε θέατρο αιματηρών συγκρούσεων. Η δολοφονική επίθεση στρατού και αστυνομίας, που κόστισε τη ζωή 24 ανθρώπων, κατέδειξε ότι η αιγυπτιακή κυβέρνηση υποδαυλίζει τις θρησκευτικές συγκρούσεις προκειμένου να σταθεροποιηθεί, επιβεβαιώνοντας έτσι την εκτίμηση του Ράμι Σαάθ περί ασυμβατότητας της στρατιωτικής διακυβέρνησης με κάθε έννοια δημοκρατίας. Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης, που βρέθηκε στο Κάιρο την προηγούμενη εβδομάδα (δικές του είναι και οι διευκρινιστικές σημειώσεις εντός των αγκυλών).

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Αφίσα του freestyle (Michael Thompson) από το flickr

Kάιρο, 8.10.2011. Τα αιγυπτιακά κινήματα πολιτών που κινούνται έξω από τους παραδοσιακούς κομματικούς σχηματισμούς έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην «Επανάσταση της 25ης Γενάρη», στο κίνημα δηλαδή της Πλατείας Ταχρίρ και την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ. Πρόκειται κυρίως για συσσωματώσεις νέων ανθρώπων (μορφωμένων συνήθως), που συσπειρώνονται γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα (να φύγει ο Μουμπάρακ, δημοκρατικές ελευθερίες, κοινωνική δικαιοσύνη) και παίρνουν την οργανωτική μορφή του δικτύου. Μια από αυτές τις νέες και πολύ δυναμικές συλλογικότητες είναι το Κίνημα Ελεύθερης Αιγύπτου (Αλ Μάσρι Αλ Χουρ).

Ο Ράμι Σαάθ είναι ένας από τους βασικούς ακτιβιστές αυτού του Κινήματος. Τον συνάντησα στη διαδήλωση της πλατείας Ταχρίρ την Παρασκευή 7 του Οκτώβρη, και δώσαμε ραντεβού την επόμενη μέρα στο Garden City του Καΐρου. Μιλήσαμε για τη σημερινή αντιφατική κατάσταση, όπου από τη μια μεριά ο αιγυπτιακός λαός χαίρει πρωτοφανούς ελευθερίας, και από την άλλη ο στρατός επιχειρεί να οδηγήσει την επανάσταση στο τέλος της.

Γιάννης Αλμπάνης

 

Κάιρο, 7.10.2011. Ο Ράμι Σαάθ μιλάει στον Γ. Αλμπάνη

* Θα μπορούσατε, με δυο λόγια, να μας περιγράψετε την πολιτική ταυτότητα του Κινήματος Ελεύθερης Αιγύπτου;

* Το Κίνημα Ελεύθερης Αιγύπτου αποτελείται από ανεξάρτητους ακτιβιστές, οι οποίοι παλιότερα ήταν είτε πολιτικοί ακτιβιστές είτε ακτιβιστές για τα ανθρώπινα κινήματα. Δημιουργήσαμε το κίνημα μας την 1η του Φλεβάρη στην Πλατεία Ταχρίρ. Γι’ αυτό το σύνθημα μας είναι: «Γεννηθήκαμε στην Ταχρίρ». Πριν από την Ταχρίρ, η πλειοψηφία των ακτιβιστών δρούσε ατομικά, γιατί ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσεις στην Αίγυπτο οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση, είτε με τη μορφή του κινήματος είτε με τη μορφή του κόμματος. Το Κίνημα Ελεύθερης Αιγύπτου έπαιξε κεντρικό ρόλο στην οργάνωση και την πραγματοποίηση της επανάστασης, τόσο στην Ταχρίρ την πρώτη περίοδο από τις 25 Γενάρη έως τις 11 Φλεβάρη [στις 11 του Φλεβάρη ο στρατός ανακοίνωσε την απομάκρυνση του Μουμπάρακ], όσο και μετά. Για μας, η 11η Φλεβάρη έχει μόνο τη μεγάλη συμβολική αξία του τέλους της δικτατορίας του Μουμπάρακ, καθώς και της ματαίωσης της προσπάθειάς του να μεταβιβάσει την εξουσία στο γιο του. Ωστόσο, η 11η Φλεβάρη δεν σηματοδοτεί το τέλος του συστήματος. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο που κυβερνάει αυτή τη στιγμή τη χώρα [το Συμβούλιο αναφέρεται συνήθως με τα αρχικά SCAF: Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων] αποτελεί μέρος του παλιού συστήματος, αφού τα μέλη του τοποθετήθηκαν στις θέσεις τους από το Μουμπάρακ.

iDolatry: Επικήδειος για έναν καπιταλιστή επαναστάτη

του Τζερομ Ρους

μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης

Ο Θεός είναι νεκρός. Ο θάνατός του έκανε να ξεσπάσει ένα άνευ προηγουμένου κύμα συναισθηματισμού, τόσο στα παραδοσιακά μέσα όσο και τα social media. Όμως, ενώ συμπάσχουμε βέβαια με τους φίλους και την οικογένειά του, είναι αναγκαίες ορισμένες ψύχραιμες κριτικές σκέψεις. Καθώς κατακλυζόμαστε από πρωτοσέλιδες νεκρολογίες και σαχλά λογοπαίγνια όπως «iSad», είναι δύσκολο να μη σκεφτούμε ότι δεν πενθούμε τόσο τον άνθρωπο όσο λατρεύουμε την εικόνα του.

Στην εποχή των υλικών ψευδαισθήσεων και των ψεύτικων υποσχέσεων, ο Στηβ Τζομπς ήταν ο Θεός — έτσι έμοιαζε τουλάχιστον. Γιατί, ακριβώς τη στιγμή που η «μετα-υλική» συνείδηση της γενιάς του μπέιμπι μπουμ άρχισε να έρχεται αντιμέτωπη με τις δικές της σφοδρές εσωτερικές αντιφάσεις, ο Τζομπς ήταν ο άνθρωπος που προσέφερε στα μέλη της αστικής ιντελιγκέντσιας της Δύσης τον τρόπο να συνεχίσουν να καταναλώνουν, διατηρώντας παράλληλα την ψευδαίσθηση ότι παραμένουν χίππηδες. Στην πορεία, ο Τζομπς αναβίβασε τον πανάρχαιο φετιχισμό του εμπορεύματος σε εντελώς νέα επίπεδα.

Ακινητοποιημένοι ανάμεσα στις αντικρουόμενες ανάγκες μας για άμεση ικανοποίηση, διαρκή αυτοεπιβεβαίωση και επιπόλαια αυτοπραγμάτωση, αγκαλιάσαμε τον Τζομπς σαν τον Άγιο Πατέρα: τον αόρατο άνθρωπο, τον «θαυματοποιό»: θα ικανοποιούσε όλες μας τις επιθυμίες, επιτρέποντάς μας την ίδια στιγμή να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας. Γιατί το να έχεις ένα iPhone δεν ήταν πλέον ζήτημα χρηστικότητας ή επιβεβαίωσης του κοινωνικού status — μετατράπηκε σε μια πράξη εξέγερσης. Ενάντια σε τι, κανένας δεν ήξερε. Όμως, το «Σκέψου διαφορετικά» [«Think different», διαφημιστικό σλόγκαν της Apple] ακουγόταν υπέροχο.