συνέντευξη του Δημήτρη Χριστόπουλου στον Στρατή Μπουρνάζο
Η αλλαγή του νόμου για την ιθαγένεια θα αποτελέσει, για την Αριστερά αλλά και για την κοινωνία, μια από τις σοβαρές μάχες της περιόδου, με σημαντικές ιδεολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Έτσι, ζητήσαμε να μας πουν τη γνώμη τους δύο από τους καλούς γνώστες του θέματος: ο Κωστής Παπαϊωάννου, μέχρι πρόσφατα πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και ο Δημήτρης Χριστόπουλος, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (θυμίζουμε και το πρόσφατο βιβλίο του [Ποιος είναι Έλληνας πολίτης; Το καθεστώς ιθαγένειας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως τις αρχές του 21ου αιώνα, εκδ. Βιβλιόραμα], καθώς και τη συτστηματική δουλειά και περέμβαση της ΕΕΔΑ για τα ζητήματα ιθαγένειας, με αποκορύφωμα του προσχέδιο κώδικα ιθαγένειας που είχε ετοιμάσει το 2009)
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
Μια από τις φωτογραφίες που είχαν κάνει τον γύρο του διαδικτύου, το 2010-2011, συγκεντρώνοντας την μήνιν των πολεμίων του νόμου για την ιθαγένεια.
* Θα ήθελα, ξεκινώντας, ένα γενικό σχόλιο για τις επικείμενες αλλαγές στη νομοθεσία για την ιθαγένεια.
Θα ρωτούσα τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς και όσους προωθούν τις αλλαγές: Τι ακριβώς θέλετε να αλλάξει; Το ότι, επιτέλους, με τον Νόμο 3838, μπήκε κάποια τάξη στις πολιτογραφήσεις και δεν βασιλεύει η αυθαιρεσία; Το ότι το κράτος καλείται να απαντά σε προθεσμίες και να αιτιολογεί τις αποφάσεις του; Ή μήπως ενοχλεί που αποκτούν ιθαγένεια τα παιδάκια των ανθρώπων που ζούνε μόνιμα και νόμιμα στη χώρα μας;
Αυτό έκανε ο 3838 και για τον λόγο αυτό τον υπερασπιζόμαστε — το έχω ξαναπεί: σχεδόν το μόνο καλό πολιτικό νέο της τελευταίας τριετίας. Και βεβαίως πιστεύω ότι θα έπρεπε να αλλάξει, όχι όμως στην κατεύθυνση περαιτέρω περιορισμών, αλλά της διευκόλυνσης της κτήσης της ιθαγένειας από ανθρώπους που έχουν εδώ το κέντρο της ζωής τους. Μια άλλη βασική αλλαγή είναι να παύσει η ανεξίτηλη ισχύς του νόμου του αίματος για τους Έλληνες της διασποράς. Δεν είναι δυνατόν η ελληνική ιθαγένεια να αναπαράγεται αέναα στο εξωτερικό για ανθρώπους που δεν έχουν τον παραμικρό βιοτικό δεσμό με τη χώρα, και παράλληλα να συζητάμε αν τα παιδάκια που πηγαίνουν στο ελληνικό σχολείο δικαιούνται την ελληνική ιθαγένεια. Αυτά είναι αδιανόητα…
Τέτοιου είδους αλλαγές στον νόμο, θα έπρεπε να είναι η κατεύθυνση της ΔΗΜΑΡ. Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, δεν ξέρω πλέον αν πρέπει να το συμπεριλάβω στο μπλοκ των υπερασπιστών του νόμου και γι’ αυτό δεν έχω προσδοκίες.
* Ας δούμε λοιπόν τι ισχύει στην Ευρώπη και ειδικότερα στον ευρωπαϊκό Νότο. Ο πρωθυπουργός, στις προγραμματικές δηλώσεις, είπε ότι ο νόμος θα αλλάξει με βάση «τις σύγχρονες εξελίξεις και σε αντιστοίχιση με τα ισχύοντα σε ευρωπαϊκές χώρες με παρόμοια προβλήματα, δηλαδή με χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου» — διατύπωση που περιλαμβάνεται και στην προγραμματική συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Η πραγματικότητα είναι ότι η ευθυγράμμιση αυτή έχει ήδη πραγματοποιηθεί, με τον ίδιο τον νόμο που υποτίθεται πρέπει να αλλάξει. Πρoηγουμένως, το ελληνικό δίκαιο της ιθαγένειας είχε περισσότερα κοινά με τα υπόλοιπα βαλκανικά και κεντροευρωπαϊκά. Με τον Νόμο 3838 εντάχθηκε στην κατηγορία των 15 κρατών-μελών της Ε.Ε. — δηλαδή των μεταναστευτικών προορισμών. Ο νόμος αυτός προβλέπει μηχανισμούς κτήσης της ιθαγένειας που είτε υπάρχουν στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου είτε, αν δεν υπάρχουν, συζητιέται έντονα να υλοποιηθούν. Η Ιταλία, λ.χ., η χώρα με το πιο αυστηρό δίκαιο ιθαγένειας, με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, έχει βάλει ως προτεραιότητα την κτήση της ιθαγένειας από τη δεύτερη γενιά μεταναστών. Η Πορτογαλία, στην πρόσφατη μεταρρύθμιση του 2006, επέφερε αλλαγές πιο προωθημένες σε σχέση με τον 3838. Το ίδιο ισχύει και για τη Μάλτα. Στην Ισπανία, τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών τα οποία γεννήθηκαν στη χώρα αποκτούν την ιθαγένεια σε ένα χρόνο. Η δε Γαλλία –ας μην τη βγάζουμε από το κάδρο– έχει ένα καθεστώς με ιστορική αφετηρία το δίκαιο του εδάφους (λ.χ., αν ένα παιδί ζήσει πέντε χρόνια στη χώρα και είναι κάτω από 16 αποκτά την ιθαγένεια) ενώ στις περισσότερες χώρες ισχύει, όπως εδώ, το λεγόμενο διπλό δίκαιο του εδάφους για την «τρίτη» γενιά: το εγγόνι του μετανάστη παίρνει αυτόματα την ιθαγένεια του κράτους στο οποίο γεννιέται. Τέλος, ως προϋπόθεση πολιτογράφησης η Γαλλία έχει τα πέντε χρόνια διαμονής, η Ιταλία και η Ισπανία τα δέκα, έξι η Πορτογαλία και επτά η Ελλάδα.
Ας δούμε και το ζήτημα της λεγόμενης «μιάμισης γενιάς», των παιδιών που γεννήθηκαν στη χώρα των γονιών, αλλά ανατρέφονται εδώ. Στη Γαλλία, αρκεί να έχουν πάει σχολείο πέντε χρόνια, στην Πορτογαλία να έχουν φοιτήσει στο δημοτικό, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία δεν έχουν σχετικές ρυθμίσεις. Συνέχεια ανάγνωσης →