Ο Σταύρος μας: (not) too old to Rock’n’Roll, too young to die…

To 20ό τρίλεπτο των «Ενθεμάτων», στο «Πολιτιστικό Ημερολόγιο» στο Κόκκινο 105.5, την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου. Στο μικρόφωνο o Στρατής Μπουρνάζος

Μία βδομάδα πριν, το απόγευμα της Παρασκευής μάθαμε  το τρομερό νέο. Το νέο που  έπεσε σαν αστροπελέκι:   Πέθανε ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος. Ο Σταύρος  της Παντείου, του Παρισιού, του  Ρεθύμνου, του Τοκβίλ και του φιλελευθερισμού (μελετητής του φιλελευθερισμού βέβαια, γιατί τον Σταύρος φιλελεύθερο, πολλώ δε μάλλον νεοφιλελεύθερο, μόνο σαν καλαμπούρι, από εκείνα που συνήθιζε μπορούμε να το φανταστούμε). Ο Σταύρος, ο αγαπημένος Σταύρος, του ΚΚΕ εσωτερικού, της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών, των αγώνων για το πανεπιστήμιο, του «Πολίτη», της «Εποχής» και της «Αυγής», του ΣΥΡΙΖΑ,  της Ακράτας και της Καρδαμύλης, και άλλα πολλά που ίσως ξεχνάω τώρα, ο δάσκαλος, ο αριστερός, ο καλός, ο αγαπημένος μας Σταύρος. Ο Σταύρος που ήταν τόσο πολλά μαζί. Ο Σταύρος μας.

***

Για μένα, και πολλούς άλλους, ο Κωνσταντακόπουλος ενσάρκωνε πολλαπλά πρότυπα: του αριστερού, του  διανοούμενου, του μαχόμενου πανεπιστημιακού, του δάσκαλου. Και κάτι ακόμα: του ανοιχτόκαρδου ανθρώπου, του καλού. Στα «Ενθέματα» την Κυριακή θα βρείτε κείμενα ανθρώπων που τον ήξεραν καλά. Όπως γράφει ο στενός του φίλος, συνάδελφος και συνοδοιπόρος Νίκος Θεοτοκάς: «Είχε την ακριβή, τη μαγική ικανότητα να αναζητά, να ψάχνει και να βρίσκει τα καλά των ανθρώπων γύρω του, ν’ ακουμπά σ’ αυτά, να συν­θέτεις, να ενώνεις, να συμφιλιώνεις όποιες και όσους μπορούν να σταθούν με το μέρος μιας ιστορικά ζητούμενης, και πάντα ανεύρετης και πάντα πλησίας ελευθερίας και δικαιοσύνης, μιας έλλογης και διαρκώς ανανεούμενης αξίωσης για χειρα­φέτηση και για ελευθερία.

Έγινες ο διανοούμενος που δεν βολεύεται με τα παραδο­μένα, που καταβροχθίζει βουλιμικά ιδέες και θεωρίες, που πα­ράγει, με επιστημονική αυστηρότητα και πειθαρχία, ασεβείς και γενναίους τρόπους ανανέωσης των διανοητικών μας εργα­λείων. Κι έγινες ο επαναστάτης που ψάχνει, βρίσκει, πείθει και οργα­νώνει τους ανθρώπους. Θυμήσου πώς το έλεγε ο Άγγελος για τον Μίμη τον Δεσποτίδη».

Ας ακούσουμε τη φωνή του, να μιλάει για τον ελιτισμό, σε ένα ωραίο διαδικτυακό περιοδικό το Cricket:

Το πρωί της Τρίτης, στο Πρώτο Νεκροταφείο, και ύστερα στη Συλίβαινα της Ακράτας, ήταν πολύς κόσμος. Και ήταν αυτό μια παρηγοριά·  μικρή παρηγοριά, αλλά μια από τις λίγες πια. Έβλεπες τους αγαπημένους του Σταύρου, πόσοι αγάπησαν αυτόν τον άνθρωπο, πόσο τους αγάπησε, μια αγάπη που αχτινοβολούσε το πρόσωπό τους, στα δακρυσμένα μάτια, στο κλάμα τους.

Σας αποχαιρετώ, και αποχαιρετώ τον Σταύρο με ένα τραγούδι ένα τραγούδι ταιριαστό, που του άρεσε, όπως μου είπε η αγαπημένη του, και αγαπημένη μας, Λίνα. Ένα τραγούδι που τελειώνει με τους στίχους:

And he was too old to Rock’n’Roll but he was too young to die.