Η «αρρώστια» των Πανελλαδικών

της Γεωργίας Βαλωμένου 

Αύριο, Δευτέρα, ξεκινάνε οι Πανελλαδικές.

Πέρναγα την περασμένη Κυριακή από το φροντιστήριο της γειτονιάς μου. Η αυλή του, γεμάτη με μαθητές  Λυκείου που περίμεναν για το μάθημά τους.  Ναι, την ώρα που κάποιοι εναντιωνόμαστε στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, στη βάση των εργασιακών δικαιωμάτων και της αναντίρρητης ανάγκης να υπάρχει μια μέρα ξεκούρασης κοινή για τους περισσότερους, την ίδια ώρα στέλνουμε τα παιδιά μας  Κυριακή στο φροντιστήριο και τα βάζουμε να γράφουν διαγωνίσματα.

«H αγωνία των μαθητών μπροστά στα αποτέλεσματα». Φωτογραφία της Γεωργίας Βαλωμένου, Αθήνα 2014

Οι συνάδερφοί μας, εκπαιδευτικοί των φροντιστηρίων, κακοπληρωμένοι όσο ποτέ και συχνά ανασφάλιστοι, εργάζονται με εξαντλητικά ωράρια, καθώς οι επιχειρηματίες ξέρουν καλά πως διορισμοί δεν γίνονται μέσα στην κρίση και το εκμεταλλεύονται στυγνά, παρά την (φημολογούμενη) αύξηση του τζίρου των επιχειρήσεών τους.

Εικόνες της Κρίσης

της Μαρίας Κομνηνού

Το ερώτημα για τον ρόλο της Τέχνης στην εποχή της κρίσης τίθεται με ιδιαίτερη ενάργεια την περίοδο του Μεσοπολέμου, στις περίφημες διαμάχες μεταξύ των κορυφαίων εκπροσώπων της γερμανικής διανόησης (Μπλοχ εναντίον Λούκατς, Μπρεχτ εναντίον Λούκατς, Αντόρνο εναντίον Μπένγιαμιν). Σε αυτές τις αντιπαραθέσεις τέθηκαν τα βασικά διακυβεύματα, όπως η διαμάχη ανάμεσα στον μοντερνισμό και τον ρεαλισμό, ο χειραφετησιακός ή χειραγωγητικός ρόλος της τέχνης και των μέσων, και ειδικά του κινηματογράφου.

Tariq Teguia, «Rome plutôt que vous», 2006

Το ερώτημα κατά πόσον σε εποχές κρίσης ο ρεαλισμός αποτελούσε την πλέον κατάλληλη μορφή για την έκφραση των κοινωνικών διεργασιών απαντήθηκε με διαμετρικά αντίθετους τρόπους από τον Λούκατς που εξύμνησε τον Μπαλζάκ, τον Ντίκενς και τον Τολστόι, και τον Μπλοχ που θεώρησε ότι, ακριβώς για να αναπαρασταθούν οι κοινωνικές διεργασίες, οι νεωτερικές σχολές όπως ο εξπρεσιονισμός, ο σουρεαλισμός και το μοντάζ ήταν οι πλέον κατάλληλες. Ο Μπλοχ, στη συνηγορία του για τον εξπρεσιονισμό, γράφει: «Τι θα συνέβαινε αν αυτή η λουκατσιανή ολότητα – μια συγκροτημένη και αέναα διαμεσολαβημένη ολότητητα δεν είναι σε τελευταία ανάλυση και τόσο αντικειμενική; Τι θα συνέβαινε αν αυτή η αυθεντική πραγματικότητα εμπεριέχει την ασυνέχεια;» (βλ. τη συλλογή κειμένων Aesthetics and Politics. Bloch, Lukacs, Brecht, Benjamin, Adorno, επιμ. R. Taylor, Verso, Λονδίνο, 1977, σ. 22).

Τρεις ζωές χάθηκαν…

του Γιώργου Νικολαΐδη

Δεν νομίζω πως υπήρξε άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να μη συγκλονίστηκε από τον φρικτό θάνατο της μικρής Άννυς. Η υπόθεση έχει τρεις διακριτές διαστάσεις. Η πρώτη είναι η ανθρώπινη και αφορά τις ψυχολογικές διαδρομές των πρωταγωνιστών του δράματος: Είχαν ενεργή ψυχοπαθολογία και τι είδους; Πώς οδηγήθηκαν στις μοιραίες αποφάσεις; Έπαιξε ρόλο η εξάρτηση από ουσίες ή η επήρειά τους τις κρίσιμες ώρες; Ποια η ατομική τους διαδρομή, ποια η προοδευτική ψυχοκοινωνική τους έκπτωση που οδήγησε σε αυτή την κατάληξη; Ερωτήματα τα οποία μπορούν να απαντηθούν μόνον ύστερα από καιρό και -ίσως μόνο εν μέρει- από τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας και της δικαιοσύνης, που θα εμπλακούν. Τα υπόλοιπα, που λέγονται με ευκολία από γνωστούς τηλεψυχίατρους, τηλεψυχολόγους, πανελίστες εγκληματολόγους και νομικούς είναι εντελώς εκ του περισσού: ούτε διάγνωση ούτε πραγματογνωμοσύνη ούτε δικαστική απόφαση εκδίδεται με μια ματιά ή εξ αποστάσεως. Η κωμικοτραγική ιστορία της αυτόκλητης ψυχίατρου-μαϊμού τα λέει όλα επ’ αυτού.

Pablo Picasso – Child Playing with a Toy Truck

Κι αυτό μας πάει στη δεύτερη διάσταση, την επικοινωνιακή, που αφορά τη διαχείριση του συμβάντος. Αυτή η διάσταση είναι πιο σημαντική όσο περισσότερο μια κοινωνία προχωράει στον δρόμο της «κοινωνίας του θεάματος». Οι δημοσιογράφοι ζητούν «να χυθεί άπλετο φώς», οι επαγγελματίες της κλειδαρότρυπας κοινοποιούν φρικιαστικές λεπτομέρειες του ειδεχθούς φονικού, οι νοσταλγοί της θανατικής ποινής βρίσκουν ξανά ευκαιρία να προπαγανδίσουν λυσσαλέα τη δολοφονία ανθρώπων από το κράτος, οι ανθρωπιστές αναμασούν κοινοτοπίες περί της κοινωνίας που διαφθείρει τους αρχικά καλούς καγαθούς ανθρώπους, οι φιλάνθρωποι σπεύδουν να δηλώσουν παρόντες στο εγχείρημα της προστασίας των παιδιών. Όλοι αυτοί δεν αποτελούν πλέον ένα χωριστό φαινόμενο από το αρχικό (το στυγερό έγκλημα), αλλά μάλλον την ουσία του για τον δημόσιο διάλογο. Με αφορμή μια ανθρώπινη τραγωδία, προωθεί ο καθένας την προαποφασισμένη ατζέντα του, αδιαφορώντας αν αυτό περνάει μέσα από την επίταση ενός γενικευμένου πανικού στην κοινωνία, είτε ηθικού («πού οδηγούμαστε;») είτε πραγματικού («πώς θα προστατέψουμε τα παιδιά μας;»).

Let England Shake*

Αγγλικές εκλογές-2

του Γιώργου Γιαννακόπουλου

Λονδίνο, 15.4.2015 

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα, όσο αναπάντεχο και να φάνηκε εκ πρώτης όψεως, είναι επιστέγασμα μιας σειράς κοινωνικών, εθνοτικών και πολιτικών διεργασιών των τελευταίων ετών στη Μεγάλη Βρετανία. Επιγραμματικά: στοχευμένη λιτότητα, αδυναμία της Aριστεράς, άνοδος του εθνικισμού. Ας ξεκινήσουμε με ορισμένα πρόχειρα συμπεράσματα, με βάση την εκλογική αριθμητική. Πρώτον, παρά τις ισχυρές πιέσεις και τη φθορά, ο δικομματισμός επιβίωσε: τα δύο μεγάλα κόμματα πλησίασαν το 65%. Δεύτερον, ο σαφώς πιο αποδυναμωμένος τρίτος πόλος του κομματικού συστήματος μετακινήθηκε δεξιά, με την άνοδο του UKIP και την πτώση των Φιλελεύθερων Δημοκρατών. Τρίτον, η κατάρρευση των Εργατικών στη Σκωτία ανέδειξε τo Eθνικό Κόμμα Σκωτίας (SNP) στον δεύτερο μεγάλο νικητή των εκλογών. Τέλος, η μεγάλη εικόνα συμπληρώνεται με τον διπλασιασμό της δύναμης των Πράσινων.

Η κοινοβουλευτική αποτύπωση της λαϊκής βούλησης όμως δημιούργησε μια διαφορετική, πολύ λιγότερο αντιπροσωπευτική, εικόνα. Το απόλυτα πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα μεγέθυνε τα κέρδη του SNP έναντι των Εργατικών στη Σκωτία, αύξησε τη δύναμη των Συντηρητικών στην Αγγλία και αποδυνάμωσε πολύ την επιρροή UKIP και Πρασίνων.

Η καθολική ήττα και το μέλλον των Εργατικών

Αγγλικές εκλογές-1

της Μαρίνας Πρεντουλή

 

Ed Miliband

Λονδίνο, 15.5.2015. Τα έξιτ πολ, τo βράδυ των εκλογών, άσκησαν σε πολλούς από μας την ίδια επίδραση με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Η πρώτη αντίδραση ήταν η άρνηση, «Αποκλείεται!», μετά ο θυμός, «Αι στο διάολο μ’ αυτή τη χώρα!» και πιο αργά το βράδυ τα παζάρια: «Δεν μπορεί, είναι νωρίς ακόμα, οι Εργατικοί θα πάρουν κι άλλες έδρες…». Το επόμενοι πρωί, σερνόμασταν με κατάθλιψη. Μας πήρε τουλάχιστον τρεις-τέσσερις μέρες να περάσουμε στο στάδιο της αποδοχής και να αρχίσουμε, ψύχραιμα, να αξιολογούμε τη δραματική ήττα των Εργατικών. Δραματική ακόμα και για την Αριστερά που, παρά τις βασικές ιδεολογικές της διαφωνίες με τη σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση του κόμματος, έχει αποδεχτεί ότι το Εργατικό Κόμμα είναι η βασική ελπίδα μιας, αν όχι ανατροπής, τουλάχιστον επιβράδυνσης της αδίστακτης νεοφιλελεύθερης πολιτικής των Συντηρητικών.

Σ’ αυτό συμβάλλει το εκλογικό σύστημα, που δεν ευνοεί τα μικρά κόμματα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την εκπροσώπηση μιας αριστερής πρότασης. Η Βρετανία έχει μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες, με αποτέλεσμα την έδρα να παίρνει ο υποψήφιος με τους περισσότερους ψήφους, ακόμα και αν η διαφορά με τον δεύτερο υποψήφιο είναι ασήμαντη. Η ήττα των Εργατικών όμως δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στο εκλογικό σύστημα: η επίδοσή τους σε έδρες ήταν μια από τις χειρότερες στην ιστορία.

Εβραϊκές κοινότητες: ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση

Συζητούν ο Μωυσής Ελισάφ και η Λήδα Παπαστεφανάκη

Ένα σημαντικό διεθνές συνέδριο οργανώνουν, στις 21-23 Μαΐου στα Γιάννενα, το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και η Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης,  με τίτλο «Εβραϊκές κοινότητες ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, 15ος-20ός αιώνας: οικονομία, κοινωνία, πολιτική, πολιτισμός», με τη συμμετοχή μιας πλειάδας μελετητών  του ελλαδικού εβραϊσμού. Ζητήσαμε από τον Μωυσή Ελισάφ (Ιατρική Ιωαννίνων, πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας της πόλης) και τη Λήδα Παπαστεφάκη (Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας, Παν. Ιωαννίνων), μέλη και οι δυο τους της επιστημονικής και οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου  να μας μιλήσουν σχετικά. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Το πρόγραμμα του Συνεδρίου, αναλυτικά, εδώ: http://www.uoi.gr/files/news/attachments/7145.pdf

Εβραϊκό νεκροταφείο Ιωαννίνων. Φωτογραφία του Sydney Levy, από το flickr

Μωυσής Ελισάφ: Νομίζω ότι είναι ένα πρωτότυπο συνέδριο, καθώς επιχειρείται μια συνολική θεώρηση της εβραϊκής παρουσίας στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, ο οποίος δέχεται τις επιρροές της Δύσης και της Ανατολής τους τελευταίους πέντε αιώνες. Έχει σημασία ότι συνδιοργανώνεται από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, τον επιστημονικό φορέα ο οποίος είναι σε θέση να διοργανώσει ένα άρτιο επιστημονικά συνέδριο, και την Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης, μια κοινότητα με μακραίωνη και ταραχώδη ιστορία, η οποία μπορεί να το μπολιάσει με το «μάτι» της εβραϊκής παρουσίας στον ελλαδικό χώρο.

Λήδα Παπαστεφανάκη:  Το πανεπιστήμιο επιχειρεί ένα άνοιγμα στην πόλη και την τοπική κοινωνία. Η ιστορική έρευνα χρειάζεται να επικοινωνήσει με την τοπική κοινωνία. Η εβραϊκή κοινότητα της πόλης αφανίστηκε στο Ολοκαύτωμα, αλλά οι λίγοι άνθρωποι που αποτελούν την κοινότητα σήμερα παραμένουν δραστήριοι. Έχει σημασία, συνεπώς, να υπενθυμίζουμε την παρουσία της κοινότητας στην πόλη. Από πέρσι έχουν ξεκινήσει στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας μαθήματα, προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, με θέμα την ιστορία των Εβραίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο ελληνικό έθνος-κράτος. Επίσης, προσφέρονται μαθήματα ευρωπαϊκής ιστορίας που ασχολούνται με το φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού και όπου συζητούνται θέματα όπως το Ολοκαύτωμα, γίνονται εργασίες κλπ. Υπάρχει, λοιπόν, μια σχετική προετοιμασία από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες.

Φαντάσματα

τoυ Στρατή Μπουρνάζου

Δυο φαντάσματα πλανώνται πάνω από την Ελλάδα, τον τελευταίο καιρό: το φάντασμα της «ταπεινωτικής παράδοσης» και το φάντασμα της «ηρωικής εξόδου». Δεν τα ονομάζω έτσι, στην προσπάθειά μου να βρω μια εύκολη αρχή για ένα δύσκολο θέμα. Αλλά επειδή θεωρώ ότι σχεδόν όλοι (κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, η «κοινή γνώμη»), αντιμετωπίζουν τα δύο παραπάνω ενδεχόμενα –σε όλες τις εκδοχές τους– σαν φαντάσματα. Αρνούνται, δηλαδή, να τα δουν συγκεκριμένα και –είτε τα λιβανίζουν είτε τα ξορκίζουν– τα αντικρίζουν από μακριά, πολύ μακριά· σαν ξωτικά. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, η «κοινή γνώμη» παραμένουν ευλαβικά προσκολλημένες στη βαθιά επιθυμία του «έντιμου συμβιβασμού» – όσο και αν από τις 20 του Φλεβάρη μέχρι σήμερα οι προοπτικές του έχουν ψαλλιδιστεί απελπιστικά. Ιδού λοιπόν και ένα τρίτο φάντασμα – κι αυτό από μακριά κι αγαπημένοι, κι ας το ποθούμε.

Έργο του Νίκου Κεσσανλή

Και αν για κάτι μέμφομαι την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ (περισσότερο από τις παρελάσεις ή τις επιλογές για την ΕΡΤ) είναι ότι, τρεις μήνες τώρα, έχουν κυλήσει μέσα στα ωραία μισόλογα (είναι κοντά η συμφωνία, πλησιάζουμε, μην ανησυχείτε), σε κενό πολιτικού λόγου. Αλλά ας μη βιαστούμε: η μομφή δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ιδίως της Αριστεράς (γιατί αυτές μας καίνε, όχι ο Βενιζέλος…), τις κινηματικές πρωτοβουλίες, καθώς και τους  εμάς τους ίδιους που κάνουμε τη μομφή: γιατί και όλοι, στα μέτρα του ο καθένας βέβαια, στο ίδιο λίμπο κολυμπήσαμε, δεν δημιουργήσαμε ρωγμές στο κενό, δεν φωτίσαμε τα φαντάσματα.

Mε αφορμή τη Διεθνή Ημέρα κατά της Ομοφοβίας και της Τρανσφοβίας (17 Μαΐου).

WEB ONLY – ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΩΝ  ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ

του Σπύρου Πετρίτη

«Όσοι δεν κινούνται, δεν αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους»,

Ρόζα Λούξεμπουργκ (5.3.1871 – 15.1.1919).

 

Η διεθνής ημέρα κατά της Ομοφοβίας και της Τρανσφοβίας , γνωστή με το ακρωνύμιο IDAHOT, καθιερώθηκε το 2004, με στόχο την ευαισθητοποίηση κατά των διακρίσεων, της καταπίεσης και της βίας που βιώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο τα άτομα που ανήκουν στην LGBTI+ κοινότητα. Περισσότερα για το ιστορικό της επετείου αυτής, που φιλοδοξεί να αποτελέσει μια ακόμη αφορμή για δημόσιο εορτασμό της διαφορετικότητας, πέρα από διαμαρτυρία για το υφιστάμενο καθεστώς του σεξισμού και γενικότερα του κοινωνικού ρατσισμού, που δεν έχει, δυστυχώς, εξαλειφθεί από την ελληνική κοινωνία, παρ΄όλες τις μέχρι στιγμής προσπάθειες, μπορείτε να δείτε εδώ: http://dayagainsthomophobia.org

Στο πλαίσιο αυτό, οργανώσεις της LGBTI+ κοινότητας, όπως η οργάνωση νέων Αθήνας Colour Youth, ή και η Ελληνική Επιτροπή του μη κυβερνητικού ακτιβιστικού οργανισμού της Διεθνούς Αμνηστίας, που συνεργάζεται με τον ΟΗΕ με κύριο στόχο την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά είναι διεθνώς αναγνωρισμένα, έχουν διοργανώσει πλήθος ευφάνταστων εκδηλώσεων, ως απάντηση σε αυτή την πολυδιάστατη πρόκληση της Ομοφοβίας, της Τρανσφοβίας, αλλά και της αμφιφοβίας, που συνιστούν στην πιο ακραία έκφρασή τους μέρος της θανατοπολιτικής και της “ευγονικής” της Χρυσής Αυγής και των ομοϊδεατών της. Συγκεκριμένα, την Κυριακή 17/5 από τις 10:00 έως τις 15:00 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ, η Colour Youth διοργανώνει Στρογγυλή Τράπεζα με θέμα: «Νεολαία, ομοφοβική/τρανσφοβική βία και διακρίσεις: ο ρόλος της Πολιτείας». Στην εκδήλωση, έχουν κληθεί μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, εκπρόσωποι Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, Ανεξάρτητων Αρχών και της Ελληνικής Αστυνομίας, με την ελπίδα να οδηγηθούμε σε βήματα στην κατεύθυνση της εξάλειψης αυτών των φαινομένων.

Έμποροι των συνόρων και η πολιτική της «παθητικής στρατιωτικοποίησης»

συνέντευξη του Αποστολη Φωτιαδη για το βιβλίο του «Έμποροι των συνόρων. Η νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτήρησης» (εκδ. Ποταμός) 

Mια νέα ευρωπαϊκή «αρχιτεκτονική επιτήρησης». Πότε αρχίζει να διαμορφώνεται;

Μιλάμε για ένα μόρφωμα το οποίο αρχίζει να σχηματίζεται όταν φτάνει στην Ευρώπη η επιρροή της αντίδρασης στην 11/9. Οι νεοσυντηρητικοί απορρυθμίζουν το κομμάτι της ασφάλειας, το ιδιωτικοποιούν σε μεγάλο βαθμό και συγκροτούν μια νέα σχέση μεταξύ στρατιωτικής βιομηχανίας και κράτους, η οποία στη συνέχεια μεταφέρεται στις βαλίτσες διάφορων ακαδημαϊκών, επαγγελματιών της επικοινωνίας κ.α. προς την Ευρώπη. Όλο αυτό ακολουθεί την εξέλιξη της τεχνολογίας: είναι η περίοδος που υπάρχει μεγάλη εξέλιξη στην παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών, βιομετρικών κ.ο.κ.

Αυτή η εξέλιξη υιοθετείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γύρω στο 2006-2007. Δημιουργούνται προγράμματα έρευνας, σε αυτή την κατεύθυνση, η Επιτροπή τα χρηματοδοτεί σε μεγάλο βαθμό η ίδια, ενώ οι εταιρείες εναρμονίζουν εντελώς την έρευνά τους με τις ανάγκες που τους μεταφέρει η Επιτροπή. Στο HORIZON 2020, τον τελευταίο προϋπολογισμό της Επιτροπής, προβλέπεται 1 δισ. ευρώ για έρευνα στον τομέα της ασφάλειας και άλλο 1,6 δισ. από το Internal Security Fund για προγράμματα που αφορούν την ενσωμάτωση της έρευνας και των προϊόντων που προκύπτουν αυτήν στους μηχανισμούς ασφαλείας των ευρωπαϊκών κρατών.

Βεβαίως, υπάρχουν και άλλα ποσά που δαπανά η Επιτροπή για να φτιάξει υπερσυστήματα επιτήρησης έλεγχου και ασφαλείας, τα οποία ενσωματώνουν αυτή την πραγματικότητα και την εφαρμόζουν στο πεδίο. Για παράδειγμα, το Eurosur, ένα σύστημα υπερεπιτήρησης των εξωτερικών συνόρων, ή το Smart Borders Package (με δυο σκέλη: το σύστημα παρακολούθησης εισόδου-εξόδου όλων όσων φτάνουν στα σύνορα της Ευρώπης, και ένα σύστημα προέγκρισης ταξιδιωτών, με databases που συγκεντρώνουν βιομετρικά δεδομένα). Υπάρχουν και άλλα, όπως το PNR (Passenger Name Record), το οποίο ζητά η Επιτροπή από τις αεροπορικές να δημιουργήσουν ώστε να ελέγχει ποιοι ταξιδεύουν αεροπορικά, το VIS (Visa information system) που εναρμονίζει όλη την πληροφορία που παράγεται από τις αιτήσεις θεωρήσεων από τα προξενεία όλων των κρατών-μελών στο εξωτερικό κ.ο.κ. Αυτά, μαζί με άλλα, αποτελούν στοιχεία της αρχιτεκτονικής και βάση είναι η απόφαση να δημιουργηθεί ένα τεράστιο σύστημα έλεγχου, το οποίο θα ελέγχει οτιδήποτε κινείται προς ή από την Ε.Ε.

«Όχι Μπαλτά στην Παιδεία»

Οι φωνασκίες μιας ένοχης αντιπολίτευσης

του Κώστα Γαβρόγλου

Ήταν όλοι τους εκεί. Όλοι οι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι των πανεπιστημίων, όλοι όσοι το οδήγησαν στη χειρότερη κατάστασή του από την μεταπολίτευση και μετά. Και τώρα ζητούν τα ρέστα. Ανάμεσά τους και οι τελευταίοι τρεις υπουργοί παιδείας, για να βροντοφωνάξουν και αυτοί το –τουλάχιστον– προσβλητικό και βαθιά εριστικό «Όχι Μπαλτά στην παιδεία». Η συγκρότηση του μετώπου, όπως εκφράστηκε στο Μαρούσι, θυμίζει έντονα τη θρυλούμενη ουδέτερη τεχνοκρατία της κυβέρνησης Παπαδήμου· και είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές που γίνεται κάτι τέτοιο. Στην πολυδιαφημισμένη και πολλά υποσχόμενη για το μνημονιακό μπλοκ εσωτερικού συγκέντρωση, ξανακούστηκαν τα χιλιοειπωμένα, όλα όσα πια θεωρούνται θέσφατα, χωρίς καμία επιχειρηματολογία. Ας σχολιάσουμε τρία από τα θέματα, που αποτέλεσαν και τον πυρήνα των πύρινων λόγων των ομιλητών.

Ο πολιτικός πόλεμος κατά της Ελλάδας

του Μενέλαου Γκίβαλου

                                                                      Η δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον,                                                                          ένα «ωφελιμιστικό στρατήγημα» που συντελεί στη                                                                        διασφάλιση του ύψιστου πολιτικού στόχου: της                                                                             (οικονομικής) ελευθερίας                                                                                                                 (F.A. Hayek, «The Road to Selfdom», 1976)

.

Έναν απηνή οικονομικό και –κατεξοχήν– πολιτικό πόλεμο δέχονται η χώρα και η ελληνική κυβέρνηση, από την επόμενη ημέρα της 25ης Ιανουαρίου. Ο στόχος προφανής: Το απείθαρχο «αντι-παράδειγμα» πρέπει να συντριβεί, πριν επεκταθεί και «μολύνει» κι άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, πριν αμφισβητηθεί η γερμανική κυριαρχία και η νεοφιλελεύθερη λιτότητα που την αναπαράγει και την ενισχύει.

Angel Planells – To τέλειο έγκλημα

Όμως η έκφραση «πολιτικός πόλεμος» είναι «απαγορευμένη» και θα πρέπει να «ουδετεροποιηθεί», να προσλάβει τεχνοκρατική νοηματοδότηση. Γι’ αυτό και ο «πολιτικός πόλεμος» μετουσιώνεται σε «διαπραγμάτευση», οι αντίπαλοι σε «εταίρους», οι συνασπισμοί συμφερόντων αποκαλούνται «θεσμοί», τα πεδία αντιπαράθεσης μετασχηματίζονται σε «συλλογικά όργανα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης», ώστε να συσκοτιστεί η μετατροπή τους σε εργαλεία άσκησης της ολιγαρχικής εξουσίας της γερμανικής ελίτ…