ΔΝΤ: Ένοχες εμμονές και κυνικές αντιφάσεις

του Βασίλη Δρουκόπουλου 

Αν ο διπρόσωπος θεός Ιανός ήταν οικονομολόγος θα είχε σίγουρα προσληφθεί και θα δούλευε για το ΔΝΤ.

Ann Pettifor, 2013. 

 

Έχει ειπωθεί ότι κάθε κρίση αναδεικνύεται σε μια στιγμή σημαντικής αλήθειας, όπου η σπουδαιότητα των ανθρώπων και η βαρύτητα των γεγονότων έρχονται στο φως. Σ’ αυτά αξίζει να προστεθούν τα μηνύματα των ιδεών, η σημασία των σκέψεων, η θεμελίωση των επιχειρημάτων και η απόδειξη των ισχυρισμών.

David Burliuk – Two tastes in one

Είναι γνωστό ότι στη σημερινή συγκυρία των διαπραγματεύσεων με τους «εταίρους» ένα από τα επίμαχα ζητήματα είναι το θέμα των εργασιακών σχέσεων. Αυτοί υποστηρίζουν την ενίσχυση της «ευελιξίας» της ελληνικής αγοράς εργασίας που κάθε άλλο άκαμπτη είχε υπάρξει ακόμα και πριν από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου όπως αναφέρεται στη μελέτη του  Μιχάλη Βεληζιώτη και  της Αλίκης Κύρου (Θεσμοί, ευελιξία και συγκριτική επίδοση των αγορών εργασίας, Μελέτη 27, ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Ιανουάριος 2014, κεφάλαιο 5). Αντίθετα, η ελληνική πλευρά όχι μόνον αντιτάσσεται σε αυτή την πρόταση, αλλά και σχεδιάζει την ακύρωση όσων νόμων και διατάξεων έχουν απορρυθμίσει το εργασιακό πλέγμα στο όνομα της «επιβαλλόμενης» λιτότητας.

To ζητούμενο της δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο

του Γιώργου Αγγελόπουλου 

Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του Ν. 4009/2011, γνωστού ως «νόμου Διαμαντοπούλου» για τα πανεπιστήμια, η τότε υπουργός Παιδείας είχε δηλώσει ότι «ο Ν. 4009/2011 θα κρατήσει όσο και ο Ν. 1268/1982». Θυμίζουμε ότι παρά τις πολλές παρεμβάσεις (π.χ. Ν. 3549/2007), ο Ν. 1268 παρέμεινε θεμέλιο της θεσμικής οργάνωσης των ΑΕΙ για περίπου μια τριακονταετία. Ο Ν. 4009, ωστόσο, δεν φαίνεται ότι θα μακροημερεύσει. Βασικό μειονέκτημά του ήταν ότι δεν προσπάθησε να ανατρέψει τις παθογένειες των ΑΕΙ. Τουναντίον, μέσω της δημόσιας διαπόμπευσης των ΑΕΙ και των πανεπιστημιακών βασίστηκε στις παθογένειες επιδιώκοντας να χτίσει το –κατ’ όνομα μόνο– «εκσυγχρονισμένο πανεπιστήμιο». Επιπλέον, η εφαρμογή του ορισμένες φορές βασίστηκε σε συμβιβασμούς με ομάδες συμφερόντων που είχαν τις προηγούμενες δεκαετίες καθοριστικό ρόλο στην εμπέδωση της παθογένειας στα ΑΕΙ.

Βέρνερ Τύμπκε, «Εργατική τάξη και ιντελιγκέντσια», 1972-1973

Η κατάληξη του Ν. 4009 όπως και παλαιότερες εμπειρίες (Ν. 815/1979, πολυνομοσχέδιο 1990-91) δηλώνουν ότι οι νομοθετικές μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ που δεν αναμετρώνται αποφασιστικά με τις παθογένειες της ανώτατης εκπαίδευσης δεν μακροημερεύουν. Η αναμέτρηση αυτή βέβαια δεν μπορεί να επιτευχθεί άπαξ με άνωθεν νομοθετικές παρεμβάσεις. Ο νομοθέτης οφείλει να δημιουργήσει ένα θεσμικό πλαίσιο που θα ενισχύσει τη δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων εντός των ΑΕΙ ακυρώνοντας τις δομές που δημιουργούν παθογένειες. Η επίκληση της επαναφοράς της δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο συνιστά άλλωστε προγραμματικό στόχο του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων που καταθέτει αυτές τις μέρες πρόταση νόμου για την οργάνωση των ΑΕΙ.

Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης

Ένα σχόλιο στον Μαουρίτσιο Λατσαράτο

της Αθηνάς Αθανασίου 

Ομιλία στην εκδήλωση «Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης», συζήτηση με τον Maurizio Lazzarato, στις 29 Απριλίου 2015, στο πλαίσιο του κύκλου συζητήσεων «Από το χρέος και τη λιτότητα στη διεκδίκηση της δημοκρατίας», που οργανώνει το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς με την υποστήριξη του δικτύου transform! Europe. H Αθηνά Αθανασίου διδάσκει κοινωνική ανθρωπολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

Θέτοντας το ερώτημα «ποια είναι η σχέση μεταξύ πίστωσης και πολέμου στον σύγχρονο καπιταλισμό;», ο Μαουρίτσιο Λατσαράτο μας θυμίζει ότι ο Μαρξ στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου ονομάζει τις δυο δυνάμεις που οδήγησαν στον καπιταλισμό. Πρώτη, η αποικιοκρατική βία της κατάκτησης και ιδιοποίησης του Νέου Κόσμου: ας αναλογιστούμε ότι η πρώιμη εργατική τάξη στην Ευρώπη αντιμετωπίστηκε με φυλετικούς όρους, ως κατώτερη φυλή, υπό την επίδραση των κυρίαρχων κοινωνικο-δαρβινικών αντιλήψεων, από τις οποίες αντλούσε νομιμοποίηση η αποικιοκρατική επιχείρηση.[1] Και η δεύτερη, που συνδέεται με την πρώτη: η πίστωση και το χρέος.        

Ο Λατσαράτο υποστηρίζει ότι ο πόλεμος και το χρέος, ή το χρέος ως πολεμική μηχανή, υπήρξε και παραμένει στρατηγικό όπλο του κεφαλαίου. Το κεντρικό του επιχείρημα, ότι «το χρέος συνιστά συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα», αντιστρέφει τον διάσημο αφορισμό του Κλαούζεβιτς («ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»). Ο Φουκώ, όπως και οι Ντελέζ και Γκουαταρί, έχουν επίσης αντιστρέψει το δόγμα του Κλαούζεβιτς, υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος δεν έπεται της πολιτικής, αλλά είναι πολιτική που συνεχίζει τον πόλεμο. Έτσι, παράγουν μια νέα έννοια του πολέμου αλλά και μια νέα πολιτική έννοια. Ο Φουκώ ενεργοποίησε την έννοια του «εμφυλίου πολέμου» ως υπόδειγμα για τις σχέσεις εξουσίας, ενώ οι Ντελέζ και Γκουαταρί δημιούργησαν την έννοια «μηχανή πολέμου» για να περιγράψουν τη λειτουργία του πολέμου στο σύγχρονο καπιταλισμό.

Συνέντευξη

NEA AΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου

–Τα ξύλα τα μάζεψες κοντά στον κυματοθραύστη;

Ανδρέας Κασάπης, «Hand», 2015

–Όχι, τ’ αγόρασα. Μόνο ένα μάζεψα. Το βρήκα μια μέρα στο δρόμο. Το κλώτσησα. Το πήρα σπίτι μου.

–Και ο κυματοθραύστης;

–Τον έβλεπα απ’ το δώμα.

–Ζωγράφισες στο δώμα;

–Ζωγράφισα τον πρώτο πίνακα πάνω σ’ εκείνο το ξύλο και μετά έφυγα.

–Πού πήγες;

–Επέστρεψα στο κέντρο και δούλεψα τους υπόλοιπους πίνακες.

–Βλέπω λοιπόν μια πέτρα εδώ.

–Ίσως είναι μια πέτρα.

–Κι έναν ώμο εκεί.

–Ίσως ναι.

–Και το αγόρι;

–Έχει χτιστά μάτια.

–Στη ροζ ζωγραφιά; Πηδιούνται;

–Είναι μια μάσκα.

–Και το βενζινάδικο;

–Αν είναι βενζινάδικο, υπάρχει.

–Υπάρχει ένας σωλήνας που διατρέχει και τους οχτώ πίνακες.

–Είναι υδρορροή.

–Το φως στους πίνακες είναι σαν ένας κεραυνός που έχει χτυπήσει το βυθό λίγο πριν νυχτώσει.

–Είναι το φως που έχω όταν ζωγραφίζω. Το φως κατεβαίνει στην αυλή και ό,τι περισσεύει, μπαίνει μέσα.

–Μέσα στο εργαστήριο;

–Μέσα στους πίνακες.

–Η δίψα;

–Η δίψα δεν μ’ ενοχλεί. 

Με αφορμή την έκθεση του Ανδρέα Κασάπη Κυματοθραύστης, Πραξιτέλους 33, Αθήνα, ως τις 17 Μαΐου.

 

Οι κόκκινες γραμμές του Σταύρου Θεοδωράκη

Του Νώντα Αντωνάκη

Η θέση του Σταύρου Θεοδωράκη είναι δύσκολη. Για όποιους λόγους κι αν κατέληξε στην απόφαση να πολιτευθεί, όσοι και όποιοι και νάταν εκείνοι που τον ενεθάρρυναν στην ιδέα να ιδρύσει πολιτικό κόμμα, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 25 Ιανουαρίου είναι υποχρεωμένος να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Το σχοινί είναι οι κόκκινες γραμμές του:

1. Πρέπει να ασκεί συνεχώς κριτική στον Πρωθυπουργό, στο ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση, με την επιδίωξη να συμβάλει στην ανατροπή της — αλλά απ’ την άλλη η κριτική του δεν πρέπει να ξεπερνάει κάποια όρια, διαφορετικά γίνεται εμφανές ποιους εξυπηρετεί, ενώ ταυτόχρονα κλείνει την πόρτα ο ίδιος όλο και πιο ερμητικά στο ενδεχόμενο να γίνει κυβερνητικός εταίρος, αν τα πράγματα με τους ΑΝΕΛ δεν πάνε καλά.

2. Γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένος να αναφέρεται με κριτικό πνεύμα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ ώστε, ως ανανεωτική δύναμη, να διαφοροποιείται απ’ την παλαιά κατάσταση πραγμάτων – η κριτική του όμως δεν πρέπει να ξεπερνάει κάποια όρια, αφού και τώρα τους χρειάζεται και θα τους χρειαστεί στο μέλλον.

3. Τέλος, η κριτική του στους Ανεξάρτητους Έλληνες πρέπει να θυμίζει επιχειρηματολογία αριστερού κόμματος. Στόχος του είναι να διασπάσει την κυβερνητική συμμαχία συμβάλλοντας ταυτόχρονα, στο μέτρο του δυνατού, και στη διάσπαση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή Πλατφόρμα κτλ.) — απ’ την άλλη, η κριτική αυτή έχει τα όριά της, δεδομένου ότι από ένα σημείο και μετά αρχίζει να θίγει την ίδια τη Δεξιά και την Εκκλησία.

Ποιος βάζει τις φωτιές

του Jelani Cobb

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης 

Μιλήστε με ανθρώπους στη Βαλτιμόρη, το Φέργκιουσον ή το Στέιτεν Άιλαντ, και θα ακούσετε πολλές κριτικές για την αστυνομία. Ότι δεν είναι αστυνομία, αλλά το σύμβολο μιας ολόκληρης σειράς αποτυχημένων κοινωνικών πολιτικών στην εκπαίδευση, την απασχόληση, την υγεία και τη στέγαση. Το ουσιαστικό ζήτημα δεν οι τακτικές της αστυνομίας, κατά πόσον η χρήση καμερών σώματος μπορεί να μειώσει τις αυθαιρεσίες ή αν οι περιπτώσεις αστυνομικής βίας θα πρέπει να ερευνώνται από ανεξάρτητους εισαγγελείς. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι πώς πρέπει να είναι η ζωή σε μια αμερικανική πόλη. Το ζήτημα εκτείνεται πολύ πέρα ​​από τις φυλετικές παραμέτρους, αλλά η φυλετική διάσταση  είναι η άμεσα ορατή.

Συντηρητικοί σχολιαστές έχουν χαρακτηρίσει την Βαλτιμόρη ως ένα είδος αντι-Φέργκιουσον, μια πόλη όπου, επί δεκαετίες, οι μαύροι είχαν εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία, συμπεριλαμβανομένης και της δημοτικής αρχής. Έχουν σημαντική εκπροσώπηση στην αστυνομία, μάλιστα ο Αρχηγός του Σώματος αυτή τη στιγμή είναι μαύρος. Και μια Αφροαμερικανή Εισαγγελέας, η οποία ανακοίνωσε διώξεις για τον θάνατο του Γκρέυ. Ωστόσο, είδαμε να επαναλαμβάνονται στη Βαλτιμόρη τα ίδια φαινόμενα που είδαμε στο Μιζούρι πέρυσι. Το συμπέρασμα είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η ρατσιστική αστυνόμευση, αλλά το δυσεπίλυτο πρόβλημα της προστασίας των φτωχών και επιρρεπών στο έγκλημα κοινοτήτων. Όπως αναφέρεται στην έκθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης σχετικά με τα γεγονότα στο Φέργκιουσον, η πιο αναλογική αντιπροσώπευση μπορεί να μείωσε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εξαφάνισε τις πρακτικές αστυνόμευσης που στοχεύουν δυσανάλογα τους Αφροαμερικανούς. Η εστίαση στις διαφορές των τοπικών ηγεσιών των δύο πόλεων παραβλέπει τις κοινές ιστορικές ρίζες της σύγκρουσης που έχουν να κάνουν με τις διακρίσεις.

Η οικονομική καταστροφή της Βαλτιμόρης. Βαλτιμόρη, αστυνομική βία και οικονομική δικαιοσύνη

του Rob Urie

μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

 

Η οικονομική ιστορία συνδέει τις αμερικανικές πόλεις, εντάσσοντάς τις σε μια πολιτική και οικονομική ιεραρχία. Ουάσιγκτον-Βαλτιμόρη-Φιλαδέλφεια-Νέα Υόρκη ήταν η χερσαία οδός για τους μαύρους του Νότου που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη δουλεία.

Ήταν επίσης μια από τις διαδρομές αναζήτησης βιομηχανικών θέσεων εργασίας μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι διαδοχικές πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970 συντάραξαν τη βιομηχανική Αμερική. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι πολιτικές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας για την ανατίμηση του δολαρίου αποδεκάτισαν τη βιομηχανική οικονομία. Επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον υπογράφηκε η NAFTA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής), και η απορρύθμιση της Wall Street εξασφάλισε τα χρήματα που απαιτούνταν για τη χρηματοδότηση της μετεγκατάστασης μεγάλου τμήματος της βιομηχανικής βάσης των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Καμία από τις παραπάνω πολιτικές δεν έλαβε υπ’ όψιν τους κατοίκους αυτών των πόλεων.

Ναι, στα πειραματικά και στα Πρότυπα

Μια άλλη  πρόταση

του Γιώργου Μαυρογιώργου

Τώρα που συζητείται το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή, η πρόταση που ακολουθεί ας λειτουργήσει ως μια άτυπη τροπολογία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ μας.  Έχω γράψει, είναι αλήθεια, κάμποσα κείμενα για το συγκεκριμένο θέμα. Αν κρίνω από τα σχόλια, κατά πως φαίνεται, μου καταλογίζεται η έλλειψη θετικής πρότασης. Θα μπορούσα να προτείνω, λοιπόν, λόγω της ανεπανόρθωτης ανθρωπιστικής κρίσης και των μεγάλων προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί στην ελληνική εκπαίδευση, εξαιτίας των Μνημονίων:

1. Τα σχολεία που λειτουργούν ήδη ως «πρότυπα πειραματικά», κατά προτεραιότητα, (και όσα τυπικά δημόσια σχολεία, πρόσθετα, χρειαστεί), να μετεξελιχθούν σε πειραματικά δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επιμέρους διευθύνσεων. Με στρατευμένη έρευνα, πειραματισμούς και καινοτομίες που να εστιάσουν, κατά περίπτωση (πέρα από τα συμβατικά τους επίσημα σχολικά προγράμματα και σε συνδυασμό με αυτά) στα ακόλουθα ενδεικτικά πεδία: (ο κατάλογος είναι ενδεικτικός):

Mental Arithmetic. In the Public School of S.Rachinsky – Nikolay Bogdanov-Belsky

α) Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την αντιμετώπιση της σχολικής διαρροής.

β) Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την αντιμετώπιση της σχολικής υποεπίδοσης. Αυτό αφορά σε όλες τις κατηγορίες των μαθητών. Η σχολική υποεπίδοση αφορά και στους καλούς μαθητές.

γ)Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την εμβάθυνση του εκδημοκρατισμού, στη μορφή και το περιεχόμενο, της εκπαίδευσης.

δ) Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την εμβάθυνση της σχέσης των εκπαιδευτικών με την εργασία τους και για την υποστήριξή τους  ώστε να αμβλύνονται η αποξένωση και η αλλοτρίωση ή η εξουθένωση.

ε) Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την έγκαιρη προληπτική αντισταθμιστική υποστήριξη σε επιλεγμένα νηπιαγωγεία

στ) Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την άμβλυνση της κοινωνικής διάκρισης (φύλου/προέλευσης, κ.ά.) στην εκπαιδευτική διαδικασία

ζ) Έρευνα, πειραματισμοί και καινοτόμες δράσεις για την κριτική λειτουργική αξιοποίηση των ΤΠΕ στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Η Αντιφασιστική και Αντιπολεμική Κίνηση Λέσβου (1934)

του Αριστείδη Καλάργαλη 

O Μανώλης Βάλλης

Την άνοιξη του 1934 δημιουργήθηκε η Πανελλαδική Αντιφασιστική Κίνηση και τον Μάιο η Αντιφασιστική Οργάνωση Λέσβου, καθώς και η Αντιπολεμική Οργάνωση Νέων Λέσβου. Και οι δύο οργανώσεις δημοσίευσαν προκηρύξεις στις εφημερίδες της Λέσβου καλώντας τους νέους και όλους τους πολίτες της Λέσβου να ενωθούν, ώστε να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση δικτατορίας στην Ελλάδα. Επικεφαλής ήταν δυο σημαντικοί διανοούμενοι της Λέσβου: ο Στρατής Παπανικόλας και ο Μανώλης Βάλλης. Και οι δυο ήταν αρχικά δάσκαλοι και κατόπιν δημοσιογράφοι. Ο Παπανικόλας εξέδωσε τον ανεπανάληπτο σατιρικό Τρίβολο και ο Βάλλης ήταν συνεκδότης του σημαντικότερου λογοτεχνικού περιοδικού της Λέσβου, όλων των εποχών, της Χαραυγής και έπειτα διευθυντής της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος.

Σαΐτες στα χέρια των παιδιών…

του Βαγγέλη Καραμανωλάκη

70 χρόνια μετά. Ξανακοιτώ τις φωτογραφίες με τις χαροκαμένες μάνες στο Δίστομο, τον μικρό Αργύρη, τους σταυρούς, τα πρόχειρα μνήματα. 70 χρόνια μετά.

Καμουφλάζ, απλευθέρωση του Παρισιού, 25.8.1944. Φωτογραφία του Ρομπέρ Ντουανό.

Παρακολουθώ, εδώ και καιρό, τη συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, μια συζήτηση που μοιάζει να μονοπωλεί όλο το ενδιαφέρον για τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη στην Ελλάδα. Συνεπικουρούμενη και από τις σχετικές δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων, η ελληνική κοινή γνώμη έθεσε στο επίκεντρο της προσοχής της για την επέτειο τη γερμανική προθυμία ή απροθυμία να αναγνωριστούν τα ναζιστικά εγκλήματα στην Κατοχή. Δεν είναι κάτι παράξενο· επιβεβαιώνει, άλλωστε, όσα ξέρουμε, από τη σχετική βιβλιογραφία και την εμπειρία μας, για τέτοιες επετείους: ότι συνδέονται πολύ περισσότερο με τη συγκυρία στην οποία πραγματοποιούνται παρά με τη μελέτη του το τι έχει συμβεί. Και δεν είναι και άδικο. Η Ελλάδα υπέφερε  πολύ από την  τριπλή Κατοχή, πλήρωσε ένα βαρύτατο τίμημα για τη συμμετοχή της στον πόλεμο και στην Αντίσταση.  Ζωές που χάθηκαν, άνθρωποι που έμειναν ανάπηροι, περιουσίες που καταστράφηκαν. Μπορεί κανείς να αρνηθεί σε όσους τα έζησαν ή στους συγγενείς τους το δικαίωμα, ηθικό και πραγματικό, της επανόρθωσης; Πώς μιλάς για την υπέρβαση και τη συμφιλίωση, πώς μιλάς για την επούλωση όταν απέναντί σου είναι ακόμη το πένθος και η αίσθηση της αδικίας;

Πυροφύλαξ

Remedios Varo – Phenomenon

Στις καλοκαιρινές διακοπές, πέρσι, είχαμε κατασκηνώσει σε μια παραλία. Καθώς έμπαινε ο Αύγουστος και το νησί γέμιζε, η ανοχή στο ελεύθερο κάμπινγκ άρχισε να μειώνεται. Ένα πρωί ήρθε ένας τύπος, μας ξύπνησε άγαρμπα, μας είπε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε από την παραλία. Κι αν την επόμενη μέρα ερχόταν και μας έβρισκε πάλι εδώ, είπε, τότε θα μας έκαιγε τις σκηνές. Ρωτώντας, μάθαμε ότι ο τύπος ήταν ο δασοφύλακας. Και μας είχε απειλήσει με πυρκαγιά (!).

Το περιστατικό μού ήρθε στο μυαλό συνεριμικά, με την πρόσφατη δήλωση του υπουργού Δημόσιας Τάξης. Ένας δασοφύλακας απειλεί να βάλει πυρκαγιά, ο υπουργός παραπέμπει στο σύστημα αυτοδικίας μέσα στις φυλακές. Άλλα τα μεγέθη, άλλες οι ευθύνες, βέβαια.

Ιωάννα Μεϊτάνη